Θωμάς Σίδερης, Gas station ή Τα περιστέρια της Λαχώρης (2023)

 

Θωμάς Σίδερης, Gas station ή Τα περιστέρια της Λαχώρης (2023)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο

  Το έχω ξαναγράψει, της γης οι κολασμένοι είναι σήμερα οι λαθρομετανάστες.

  Αυτό είναι το θέμα της ταινίας, με φόντο το ναυάγιο της Πύλου.

  Γιατί οι δυο τίτλοι;

  Θα μπορούσε να είναι τρεις, όπως και τρεις είναι οι ιστορίες.

  Η πρώτη είναι ενός πακιστανού που δούλευε χρόνια σε βενζινάδικο. Κάποτε πήγαν να το ληστέψουν. Δεν τον χωράει πια η Ελλάδα, επιστρέφει στην πατρίδα.

  Η δεύτερη αναφέρεται στο ναυάγιο της Πύλου. Τα περιστέρια της Λαχώρης είναι μια μεταφορά για τους λαθρομετανάστες που χάθηκαν, στην πλειοψηφία τους πακιστανοί. Οι πακιστανοί, αλλά και οι ιρανοί, αρέσκονται στα περιστέρια.

  Στο χωριό μου, όταν ήμουν μαθητής, θυμάμαι περιστέρια είχε η Τριχού, η γιαγιά της Κατερίνας. Αλλά και άλλοι πρέπει να είχαν. Το μικρό, τρυφερό περιστέρι που είχε πεντανόστιμο κρέας το λέγανε κορμάκι.  

  Η τρίτη ιστορία είναι αυτή της δολοφονίας του Λουκμάν Σαχζάτ στα Πετράλωνα, που η καταδίκη των δολοφόνων σήμανε την αρχή του τέλους της Χρυσής Αυγής.

  Την αρχή του τέλους;

  Ήλλαξε ο Μανωλιός κι ήβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

  Μεγάλη ιστορία.

  Η δολοφονία ενός ακόμη πακιστανού στα Πετράλωνα θα θυμίσει τη δολοφονία του Λουκμάν και θα ξεσηκώσει τον κόσμο.

  Για την εκμετάλλευση που υφίστανται οι ξένοι είχα μια προσωπική εμπειρία. Πήγα να επισκεφτώ ένα φίλο Αιγύπτιο που είχε σπουδάσει κινέζικη φιλολογία στο Κάιρο (να μη ρωτήσω σε ποιο πανεπιστήμιο εδώ υπάρχει τμήμα κινέζικης φιλολογίας) σε μια δομή υποδοχής της ευαγγελικής εκκλησίας.

  Ένας από τους φιλοξενούμενους στη δομή έβαψε το σπίτι ενός έλληνα.

  Πότε θα με πληρώσεις;

  Αύριο.

  Αυτό γινόταν κάθε μέρα.

  Τον παίρνω εγώ τηλέφωνο, σαν έλληνας.

  Πότε θα τον πληρώσεις;

  Αύριο.

  Το ίδιο παραμύθι.

  Αμφιβάλλω αν τον πλήρωσε τελικά.

  Το τι υφίστανται οι λαθρομετανάστες από τους Λίβυους το ξέρω από μια άλλη ταινία, που είχε να κάνει με λαθρομετανάστες της υποσαχάριας, δηλαδή της μαύρης, Αφρικής. Κρίμα να μην μπορώ να θυμηθώ τον τίτλο. Βασανιστήρια και πείνα.

  Το άλλο που ήθελα να πω, είναι ότι δεν πρέπει να κατηγορούμε τους έλληνες για ολιγορία στο ναυάγιο της Πύλου. Είχα παρακολουθήσει τα γεγονότα τότε. Προσφέρθηκαν να τους πάρουν από το σκάφος που είχε πρόβλημα. Αρνήθηκαν, ζήτησαν, αν θυμάμαι καλά, τρόφιμα και νερό.

  Γιατί αρνήθηκαν;

  Προορισμός τους ήταν η Ιταλία.

  Αν δεχόντουσαν, θα έμεναν σε δομές υποδοχής λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, και κύριος είδε αν κατάφερναν να προωθηθούν παραπέρα. Οι βόρειοι γείτονές μας έχουν κλείσει τα σύνορα όπως εμείς κάναμε στον Έβρο, όμως τη θάλασσα πώς να την κλείσεις; Η Ιταλία ήταν σαφώς καλύτερος προορισμός.

  Θυμήθηκα και το άλλο.

  Οι ιταλοί στην ψύχρα βύθισαν ένα πλοίο με λαθρομετανάστες.

  Τουλάχιστον έτσι άκουσα στα ΜΜΕ εκείνη την εποχή.

  Θα δούμε συγκλονιστικά βίντεο που ενσωμάτωσε στην ταινία του ο Σίδερης. Συνομιλίες ατόμων πριν αναχωρήσει το πλοίο για την Ιταλία με τους δικούς τους, που τους έλεγαν τις ταλαιπωρίες τους στη Λιβύη.

  Με συγκλόνισε η ιστορία του πατέρα που, όταν έμαθε το θάνατο του γιου του στο ναυάγιο, σταμάτησε να τρώει και πέθανε από ασιτία.

  Συγκλονιστική ταινία, αξίζει να τη δείτε.