Kim Ki-duk, Crocodile (1996)

 

Kim Ki-duk, Crocodile (1996)

 

  Από σήμερα, σε διανομή της New Star (Στούντιο).

  Θα ξεκινήσω με ένα απόσπασμα από την κριτική μου για μια ταινία του Kim Ki-duk, την

Bad guy.

  «Στην ανάρτησή μου για το «Νησί» που προβλήθηκε πρόσφατα καταλήγω:

  «Πρώτη φορά βλέπω ταινία που μου άρεσε και δεν μου άρεσε ταυτόχρονα.

Μεγάλος σκηνοθέτης ο Kim Ki-duk όμως δεν έχω καμιά διάθεση να τον δω πακέτο.

Σίγουρα όμως θα βλέπω τις επανεκδόσεις του».

  Ο «Παλιοχαρακτήρας» είναι δεύτερη ταινία του που βλέπω η οποία μου άρεσε και δεν μου άρεσε ταυτόχρονα.

  Δεν μου άρεσε γιατί υπάρχουνε άφθονες σκηνές βίας, μαχαιρώματα, «τζαμώματα», γρονθοκοπήματα βέβαια… περιέργως δεν υπήρχαν πυροβολισμοί. Αλλά οι πυροβολισμοί δεν περιέχουν τη βία της συμπλοκής σώμα με σώμα. Εδώ οι σκηνές βίας ήταν πολύ περισσότερες από ό,τι στις μεταγενέστερες ταινίες του που είδα.

  Μου άρεσε γιατί είναι romance, αν και πολύ ιδιότυπο».

  Και σ’ αυτή την ταινία ο Kim Ki-duk έχει εμμονή με τον παλιοχαρακτήρα, το ιδιότυπο romance και την άφθονη βία.

  Ο «Κροκόδειλος» είναι ένας παλιοχαρακτήρας που ζει κάτω από τη γέφυρα (μου θύμισε και αυτή, όπως και δυο άλλες που δεν τις θυμάμαι, το «Under the moonlight», 2011, του Sayyed Reza Mir Karimi), μαζί με έναν μεσήλικα και τον εγγονό του. Τον εγγονό του τον βάζει και πουλάει τσίχλες και του παίρνει τα λεφτά. Ο ίδιος βουτάει στα νερά του ποταμού και μαζεύει τα πορτοφόλια των πνιγμένων. Όμως είναι τζογαδόρος, χάνει όλα τα λεφτά που πέφτουν στα χέρια του στον τζόγο.

  Σώζει μια κοπέλα. Τη βιάζει. Ο παππούς προσπαθεί να τον εμποδίσει. -Είναι δική μου, εγώ την έσωσα.

  Θα το γράψω για πολλοστή φορά, δεν μου αρέσουν ταινίες με αρνητικούς ήρωες. Τώρα θα το γράψω για πρώτη φορά, δεν μου αρέσουν ταινίες με βία οι οποίες δεν είναι αστυνομικές. Υπάρχει μια βία στις ιρανικές ταινίες Luti, που όμως απέχει παρασάγγας από τη βία που βλέπω στον Kim Ki-duk.

  Η ταινία μου άρεσε και δεν μου άρεσε. Μου άρεσε το τέλος, που είναι εντυπωσιακό, και για αυτό και μόνο αξίζει να τη δείτε.

    Στο βιογραφικό του στη βικιπαίδεια διαβάζω:  

  «Animals are part of this cycle of consumption. It looks more cruel onscreen, but I don't see the difference. And yes, there's a cultural difference, and maybe Americans will have a problem with it - but if they can just be more sensitive to what is acceptable in different countries I'd hope they wouldn't have too many issues with what's shown on-screen».

  Τον κατηγόρησαν που έδειχνε ζώα να υποφέρουν στις ταινίες του, έχω γράψει σχετικά σε κάποια ή σε κάποιες από τις κριτικές μου για τις τέσσερις ταινίες του που έχω δει. Αλλά δεν είναι μόνο οι σκηνές σκληρότητας απέναντι στα ζώα, είναι και απέναντι στους ανθρώπους.

  Όσο για τις πολιτιστικές διαφορές που λέει, χεστήκαμε αν αυτές οι σκηνές σκληρότητας αρέσουν στους ασιάτες, εμάς, τουλάχιστον εμένα, δεν μου αρέσουν.

  Διαβάζω επίσης στη βικιπαίδεια ότι τόσο αυτός όσο και ο πρωταγωνιστής της ταινίας του, που έχει παίξει και σε άλλες ταινίες του, κατηγορήθηκαν για σεξουαλική παρενόχληση και βιασμό κάποιων από τις γυναίκες που έπαιξαν σε ταινίες του, μάλιστα έγιναν και δίκες.

  Τελικά ο Kim Kid-duk ήταν (πέθανε στα εξήντα του, το 2020, από covid) ένας παλιοχαρακτήρας, όπως και οι ήρωές του. Επειδή όμως είναι καλός σεναριογράφος, και για μένα το σενάριο μετράει πάρα πολύ – μάλιστα πήρε και το πρώτο βραβείο σε ένα διαγωνισμό σεναρίου – θα βλέπω επανεκδόσεις των ταινιών του. Αλλά για να τον δω πακέτο, όπως βλέπω τη Ναόμι Καβάσε για παράδειγμα, αποκλείεται.