Haifaa Al-Mansour, Nappily ever after (2018)

Haifaa Al-Mansour, Nappily ever after (2018)

  Η «Mary Shelley» παίζεται για δεύτερη βδομάδα στους κινηματογράφους.

  Η Χάιφαα Αλ-Μανσούρ βρίσκεται τώρα στις ΗΠΑ. Η θεσμική καταπίεση της «Wajda» που δεν της επιτρέπεται να αποκτήσει ποδήλατο δεν υπάρχει εδώ, ενώ ο φαλλοκρατισμός του προπερασμένου αιώνα στην Αγγλία («Μαίρη Σέλλεϊ») είναι πια παρελθόν. Όμως οι γυναίκες εξακολουθούν να έχουν προβλήματα, και ιδιαίτερα οι μαύρες.

  Εδώ την πίεση δεν την ασκούν ούτε οι θεσμοί ούτε οι άνδρες, την ασκούν τα ΜΜΕ με τα πρότυπα ομορφιάς που επιβάλλουν και που οι γυναίκες πιέζονται να τα ακολουθήσουν-και σαν παιδιά από τις μανάδες τους.

  Η όμορφη γυναίκα έχει μακριά ίσα ξανθά μαλλιά. Τα μαλλιά μιας μαύρης είναι γενετικά καθορισμένο να είναι κατσαρά. Πρέπει να τα ισιώνει. Το 13% του πληθυσμού που είναι οι μαύροι αγοράζει το 70% των περουκών που πωλούνται. Πρέπει να ακολουθούν τα πρότυπα ομορφιάς.

  Η Βιολέτα πιέστηκε πολύ από τη μητέρα της να είναι comme il faut, καθώς πρέπει. Αυτό θα της δημιουργήσει προβλήματα στη σχέση της, που βασίστηκε πάνω σ’ αυτόν τον καθωσπρεπισμό. Αυτός είναι ο λόγος που ο Κλιντ δεν τη ζητάει σε γάμο, αλλά και ούτε σκοπεύει, παρά το ότι συζούν εδώ και δυο χρόνια. Απογοητευμένη θα τον χωρίσει. Θα παραιτηθεί από τη δουλειά της όταν βλέπει ότι πάνε να την παραμερίσουν. Και θα αποδεχθεί επί τέλους τη φυσική της ομορφιά, αρνούμενη πια να συμβιβάζεται με τα πρότυπα και τον καθωσπρεπισμό που της επιβάλλονται απ’ έξω. Και, το πιο σημαντικό, όταν ο Κλιντ επιστρέφει και της προτείνει γάμο, την τελευταία στιγμή, όταν αντιλαμβάνεται ότι κι αυτός προσπαθεί να την πιέσει σε ένα καθωσπρεπισμό, θα αρνηθεί κάνοντας την πιο αντισυμβατική χειρονομία που θα μπορούσε να υπάρξει σε μια βραδιά περίπου αρραβώνων, πέφτοντας μέσα στην πισίνα.

  Ένα φλερτ πολλά υποσχόμενο που θα κλονιστεί κάποια στιγμή φαίνεται ότι είναι η προοπτική της για το μέλλον, σε μια ρομαντική κομεντί που πατάει με το ένα πόδι στον φεμινισμό και με το άλλο στο Χόλυγουντ.