Yasujiro Ozu, 11.Where are the dreams of our youth (Seishun no yume ima izuko 1932)

Yasujiro Ozu, 11.Where are the dreams of our youth  (Seishun no yume ima izuko 1932)

  Δεν είναι ακριβώς tragicomedie, όπου το κωμικό και το τραγικό εναλλάσσονται, και επί πλέον το τραγικό βρίσκεται μόνο στη δική μου πρόσληψη του τέλους, χωρίς να είναι καθόλου η προτιθέμενη σκηνοθετική πρόσληψη.

  Η ταινία στο μεγαλύτερο μέρος της είναι μια σπαρταριστή νεανική κωμωδία, που θα τη ζήλευε και ο Τσάρλι Τσάπλιν. Τέσσερις φίλοι, φοιτητές, αντιγράφουν, και βλέπουμε πολλά χιουμοριστικά επεισόδια κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού. Ο ήρωας της ταινίας, ένας από τους τέσσερις φίλους, ξεφορτώνεται με σπαρταριστό τρόπο μια υποψήφια νύφη. Ο πατέρας του βοηθάει στο κατά δύναμη σ’ αυτό. Εκείνου του αρέσει η σερβιτόρα μιας μπυραρίας δίπλα στο πανεπιστήμιο, και η συμπάθεια είναι αμοιβαία.

  Και η ανατροπή: πεθαίνει ο πατέρας και μαθαίνουμε ότι είναι ο διευθυντής, προφανώς και ο ιδιοκτήτης, μιας μεγάλης εταιρείας. Αναλαμβάνει ο γιος.

  Το 1932 που γυρίζεται η ταινία η Ιαπωνία μαστίζεται από την ανεργία. Οι τρεις φίλοι δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Θα απευθυνθούν στο φίλο τους. Όμως η εταιρεία έχει κανόνες, οι υποψήφιοι προσλαμβάνονται κατόπιν εξετάσεων. Θα τους δώσει τα σκονάκια και θα αντιγράψουν, ξεφεύγοντας την προσοχή του επιτηρητή.

  Κάπου προς το τέλος της ταινίας, όντας μέσα στο αμάξι του, βλέπει τη σερβιτόρα, δίπλα σε ένα κάρο γεμάτο πράγματα. Τι συμβαίνει; Η κρίση τους κτύπησε κι αυτούς, η μπυραρία έκλεισε, πάει στο χωριό της.

  Την προσλαμβάνει στην εταιρεία του και τη βοηθάει να τακτοποιηθεί στο σπίτι της. Ανακοινώνει στους φίλους του ότι σκοπεύει να την παντρευτεί. Αυτοί κατσουφιάζουν. Γιατί; Το είχαμε υποψιαστεί. Αποκαλύπτεται ότι είναι λογοδοσμένη σε έναν από αυτούς. Αυτός βέβαια δεν θα το αποκαλύψει, αλλά ο ήρωάς μας θα το υποπτευθεί. Θα την ρωτήσει γιατί. Νόμιζε ότι ο δικός της έρωτας δεν είχε ανταπόκριση, και έτσι όταν ο φίλος του της έκανε πρόταση γάμου δέχτηκε. Τον λυπήθηκε που προσπαθούσε σε όλα να τον μιμηθεί.

  Περίμενα τον «θρίαμβο του έρωτα», αλλά δυστυχώς. Ο ήρωάς μας βέβαια ούτε που διανοήθηκε να κάνει χαλάστρα στο φίλο του. Περιμέναμε όμως ένα ξεκαθάρισμα από τους δυο τους. Θα την ρωτούσε: -πραγματικά τον αγαπάς; Αυτή θα απαντούσε καταφατικά. Και αυτός θα αποχωρούσε, μη θέλοντας να καταστρέψει έναν έρωτα.

  Δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Στην τελευταία σκηνή βλέπουμε τους τρεις φίλους να γνέφουν στους νιόπαντρους μέσα στο τραίνο που πηγαίνουν ταξίδι του μέλιτος. Βλέπουν ότι και αυτοί τους γνέφουν πίσω.

  Ο «Θρίαμβος της φιλίας»;

  Χλωμό.

  Αναρωτιέμαι πόσο ικανοποίησε ένα τέτοιο τέλος τους γιαπωνέζους θεατές.

  Μπορείτε να δείτε την ταινία στο youtube με αγγλικούς υπότιτλους.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «I was born, but…».