Kenji Mizoguchi 20. 1949 Flame of My Love (わが恋は燃えぬ Waga Koi wa Moenu)

Kenji Mizoguchi 20. 1949 Flame of My Love (わが恋は燃えぬ Waga Koi wa Moenu)

  H Kinuyo Tanaka ζητάει από τον φίλο της να την πάρει μαζί του στο Τόκιο. Είναι στέλεχος του Φιλελεύθερου Κόμματος (η ιστορία διαδραματίζεται γύρω στο 1890). Το κόμμα αγωνίζεται για τη δημιουργία συντάγματος και εκλογές. Μπορεί ο αυτοκράτορας να ανέτρεψε τον σογκούν το 1868, αλλά το φεουδαρχικό σύστημα δεν άλλαξε, απλώς άλλαξε ο αφέντης.

  Αυτός την αποθαρρύνει, προβάλλοντας τις δυσκολίες που εγκυμονεί το εγχείρημά της. Και πρώτα πρώτα οι γονείς της δεν θα συγκατατεθούν. Όμως αυτή θα φύγει όταν βλέπει μια οικογένεια γνωστή τους να «πουλούν» την κόρη τους. Μα γιατί; Μα για να μην πεθάνουν από την πείνα (ψέματα). Συγκατατέθηκε και αυτή, σαν μια εκδήλωση της θυγατρικής αγάπης για τους γονείς, έτσι της λένε όταν πηγαίνει και τους βρίσκει για να διαμαρτυρηθεί.

  Θα φύγει για το Τόκιο. Ο φίλος της θα αρνηθεί να τη φιλοξενήσει προβάλλοντας ένα σωρό δικαιολογίες. Όμως θα βρει καταφύγιο, και θα δουλέψει για το Φιλελεύθερο Κόμμα.

  Αποκαλύπτεται ότι τελικά ο φίλος της ήταν πράκτορας της Κυβέρνησης. Τον διώχνουν. Όσο για τον ηγέτη του, θέλει να διαλύσει το κόμμα, πιστεύοντας ότι αυτό είναι η πιο κατάλληλη κίνηση εκείνη την εποχή, προκειμένου να αποφύγουν παραπέρα καταπιεστικά μέτρα της κυβέρνησης. Την ηγεσία την αναλαμβάνει ένας άλλος από τα στελέχη του κόμματος ο οποίος είναι ερωτευμένος με την Τανάκα, και ο οποίος θα συνεχίσει τον αγώνα.

  Θα τα φτιάξουν. Και στο εξής θα αγωνιστούν μαζί, θα είναι η πολύτιμη βοηθός του.

  Η πώληση των γυναικών φαίνεται ότι ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στην Ιαπωνία, και μάλιστα μέχρι τον μεσοπόλεμο, όπως βλέπουμε στην ταινία του Kei Kumai, «Sandaka no. 8» όπου πρωταγωνιστεί και πάλι η Τανάκα. Εκεί τις πουλούσαν για να δουλέψουν τάχα στο εξωτερικό. Την κοπέλα που την πραγματική της ιστορία παρακολουθούμε στην ταινία, παρόμοια με πολλών άλλων κοριτσιών, την έβαλαν να δουλέψει σαν υπηρέτρια σε μπουρδέλο.

  Για ένα χρόνο. Μετά την υποχρέωσαν να δουλέψει και σαν πόρνη.

  Την γνωστή της Τανάκα που την πούλησαν οι γονείς της την έβαλαν να δουλέψει σε ένα εργοστάσιο. Όμως κάποια στιγμή την υποχρέωσαν, όπως και όλες τις κοπέλες που δούλευαν εκεί, να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με τους άνδρες προϊσταμένους τους. Αγανακτισμένη θα βάλει φωτιά και θα το κάψει. Η Τανάκα που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή εκεί για να την πάρει θα συλληφθεί από τους αστυνομικούς που καταφτάνουν και η πράξη της θα της καταλογισθεί σαν πολιτική ενέργεια.  Θα συλληφθεί και ο φίλος της σαν ηθικός αυτουργός και θα καταδικαστούν.

  Όμως οι καιροί έχουν αλλάξει. Ο αυτοκράτορας αναγκάζεται να δώσει αμνηστία σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους, να δεχθεί τη δημιουργία συντάγματος και εκλογές. Ο φίλος της φυσικά θα εκλεγεί, με διαφορά από τους άλλους υποψήφιους του κόμματος.

  Θα συζήσουν, ο γάμος είναι μέσα στα σχέδιά τους. Θα πάρει μαζί της και την κοπέλα αυτή σαν οικιακή βοηθό.

  Και η συνέχεια;

  Ο φίλος της θα τα φτιάξει με την υπηρέτριά τους. Η Τανάκα θα το ανακαλύψει. Όχι, δεν σκοπεύει να της τον πάρει, της αρκεί να ζει μαζί τους σαν παλλακίδα του, είναι η καλύτερη προοπτική που έχει στη ζωή της.

  -Αν οι γυναίκες σκέφτονται έτσι δεν θα ελευθερωθούν ποτέ, της λέει η Τανάκα. Η ελευθερία και η ισότητα είναι οι προϋποθέσεις για να είναι η γυναίκα ευτυχισμένη, αυτά έλεγε (ο φίλος της) για τις γυναίκες. Πού να το φανταστώ. Από εκεί θα έπρεπε να ξεκινήσω. Από εκεί θα ξεκινήσω τώρα, καταλήγει.

  Ναι, σκοπεύει να συνεχίσει τον αγώνα για την απελευθέρωση της γυναίκας. Τον φίλο της που πρόδωσε τα ιδανικά του θα τον εγκαταλείψει.   

  Στο τραίνο με το οποίο φεύγει θα έλθει η υπηρέτρια να τη συναντήσει. -Πάρε με μαζί σου, της λέει. Νομίζω ότι κατάλαβα το νόημα αυτών που μου είπες. Δείξε μου το δρόμο της γυναίκας.    

  Παρεμπιπτόντως ο «Δρόμος» είναι μια από τις κεντρικές έννοιες στην ανατολική φιλοσοφία, διαβάζω γι’ αυτόν τώρα σε μια ιστορία της κινέζικης φιλοσοφίας. Μέχρι τώρα είχα ακούσει για τον «Δρόμο» των σαμουράι.

  Στη τελευταία σκηνή της ταινίας ένα frame της οποίας έχω βάλει στην ανάρτηση, βλέπουμε τις δυο γυναίκες αγκαλιασμένες.

  Η «Φλόγα της αγάπης μου» μου θύμισε την ταινία  «Οι σιωπές του παλατιού» της Μουφίντα Τλατλί, για την οποία μίλησα σε ένα συνέδριο. Οι Τυνήσιοι έδιωξαν τους Γάλλους αποικιοκράτες, όμως η κατάσταση των γυναικών δεν άλλαξε, παρέμεινε η ίδια. 

  Η ταινία αυτή είναι η πιο φεμινιστική και η πιο πολιτική του Μιτζογκούτσι από όσες έχω δει, οι οποίες είναι αυτές που έχουν σωθεί μέχρι το 1949 που γυρίστηκε. Τη συνιστώ στις γυναικείες οργανώσεις που συχνά προβάλλουν ταινίες που αναφέρονται στο γυναικείο ζήτημα.

  Μπορείτε να τη δείτε στο youtube με αγγλικούς υπότιτλους.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Women of the night».