Ursula Meier, Η αδελφή μου (L’ enfant d’ en haut, 2012)

Ursula Meier, Η αδελφή μου (L’ enfant d’ en haut, 2012)

  Μια ακόμη ταινία στη λίστα αναμονής που αποφάσισα να τη δω μετά από την ανάρτηση μιας φίλης.

  Τελευταία είδαμε καπάκι ταινίες που έχουν σαν θέμα τους ταλαιπωρημένους της ζωής («Κλέφτες καταστημάτων» και «Καπερναούμ»-η δεύτερη θα προβάλλεται από τις 14 του Φλεβάρη), όμως ήταν οι ταλαιπωρημένοι λόγω φτώχειας. Ο δεκαπεντάχρονος Σιμόν και η αδελφή του (Λεά Σεϊντού) είναι επίσης φτωχοί αλλά όχι εξαθλιωμένοι. Δεν ζουν σε τρώγλη, ζουν σε ένα φτωχικό διαμέρισμα. Ο Σιμόν, και σίγουρα και η αδελφή του, ξέρουν καλά αγγλικά. Ο Σιμόν δεν κλέβει καταστήματα, κλέβει κυρίως τα σκι σε ένα χιονοδρομικό κέντρο, και ό,τι άλλο τύχει. Τα πουλάει, και με τα λεφτά που παίρνει ψωνίζει τρόφιμα, χαρτιά υγείας κ.λπ. για το σπίτι. Δίνει και στην αδελφή του, η οποία είναι συνήθως άνεργη. Μπλέκει και με γκόμενους που δεν της κάθονται.

  Ο τελευταίος φαίνεται καλή περίπτωση, όμως τον χάνει και αυτόν όταν ο μικρός κάνει τη μεγάλη αποκάλυψη, που είναι και η μεγάλη ανατροπή της ταινίας: δεν είναι αδελφή του, είναι μητέρα του.

  Έτσι βλέπουμε ότι το μεγάλο δράμα τους δεν είναι ότι σκοτώθηκαν οι δήθεν γονείς τους -υποπτευόμασταν, χωρίς να είμαστε απόλυτα σίγουροι όμως, ότι λέει ψέματα – αλλά η  ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της μητέρας του. Ούτε και εκείνη τον ήθελε, του λέει, αλλά τον κράτησε για να τους τη σπάσει.

  Μέχρι τώρα βλέπαμε μια αγάπη που τη νομίζαμε αδελφική, παρά τις εντάσεις της. Τώρα βλέπουμε την αγάπη μητέρας και γιου, παρά τις εντάσεις που συνεχίζονται, και μια δυστυχία που δεν είναι πια η φτώχεια αλλά το οικογενειακό δράμα. Αυτός χωρίς πατέρα, αυτή ανύπαντρη μητέρα και μάλλον διωγμένη από την οικογένεια. 

  Η τελευταία σκηνή της ταινίας με τα δυο κουβούκλια του τελεφερίκ, το ένα να πηγαίνει στο βουνό με τη μητέρα του που τον ψάχνει και το άλλο με αυτόν που κατεβαίνει αφού πια έχουν φύγει όλοι από το ξενοδοχείο (βλέπονται όταν διασταυρώνονται), ήταν για μένα η πιο συγκλονιστική, καθώς έδειχνε την αγωνία μιας μητέρας να βρει τον γιο της, ο οποίος της ήταν ανεπιθύμητος όταν ήλθε στη ζωή.

  Εν τάξει, κάνω σπόιλερ, αλλά η ταινία είναι παλιά. Εξάλλου σχεδόν όλοι όσοι διαβάζουν αναρτήσεις μου για παλιές ταινίες είναι εκείνοι που τις έχουν ήδη δει. Και βέβαια πιστεύω ότι μπορείς να μιλήσεις αποτελεσματικά για μια ταινία μόνο παραθέτοντας και το στόρι, έστω κάνοντας σπόιλερ, πράγμα που αποφεύγω για τις ταινίες που δεν έχουν προβληθεί ακόμη. Αυτό βέβαια το πληρώνω, γιατί ανατρέχοντας σε κάποια παλιά μου ανάρτηση για καινούρια ταινία, βλέπω ότι έχω ξεχάσει σημαντικά πράγματα από την πλοκή της. Ευτυχώς που υπάρχει και η βικιπαίδεια, αν θέλω σώνει και καλά να τα ξαναθυμηθώ. Τις τελευταίες γραμμές τις έγραψα αφού ξαναδιάβασα την κριτική μου για την ταινία «Δεν ήσουν ποτέ εδώ», καθώς δεν μπόρεσα να θυμηθώ ποιοι ήταν οι δυο τρόποι «αναγέννησης» του ήρωα.