Hirokazu Koreeda, Κλέφτες καταστημάτων (Shoplifters, 万引き家族,2018)

Hirokazu Koreeda, Κλέφτες καταστημάτων (Shoplifters, 万引き家族,2018)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Θαύμασα τον Χιροκάτζου Κορέεντα στο «Τρίτο έγκλημα» που προβλήθηκε πριν λίγες βδομάδες στις ελληνικές αίθουσες που μου άρεσε τόσο, ώστε αποφάσισα να τον δω πακέτο, δηλαδή να δω όλες του τις ταινίες. Βλέποντας τους «Κλέφτες καταστημάτων» είδα ότι έκανα πάρα πολύ καλά. Η ταινία τιμήθηκε με τον «Χρυσό φοίνικα» στις Κάννες, μια ταινία που δεν θα έπαιρνε ποτέ Όσκαρ, ούτε καν ξενόγλωσσης. Μιλάμε για Ευρώπη και όχι για Χόλυγουντ. Εγώ για πρώτη φορά έβαλα 10 στο IMDb.

  Ο άνδρας κάνει περιστασιακές δουλειές ενώ η γυναίκα του εργάζεται κακοπληρωμένη. Έχουν και ένα κοριτσάκι. Ζούνε κυρίως από τη σύνταξη της γιαγιάς, ενώ αποκαλύπτεται και ένα «επίδομα» που έπαιρνε κρυφά. Όταν η κόρη της μάθει την προέλευσή του θα αναστατωθεί.  Ένα έγκλημα, περίπου αυτοάμυνα, ενώνει το ζευγάρι.

  Στην οικογένειά τους υπάρχει και ένα αγοράκι, που περίπου το «έσωσε» ο άνδρας. Και η ταινία ξεκινάει με ένα πεντάχρονο κοριτσάκι που το περιμαζεύουν, ολοφάνερα κακοποιημένο από τους γονείς του.

  Τυπικά είναι απαγωγή. Όμως το κοριτσάκι έχει βρει τροφή και στοργή σε αυτή την οικογένεια.

  Και ο τίτλος:

  Τα λεφτά που κερδίζουν δεν φτάνουν για να ζήσουν τη φτωχική ζωή τους σε ένα ακόμη πιο φτωχικό σπίτι. Έτσι ο άνδρας έχει εκπαιδεύσει το νεαρό να κλέβει από τα καταστήματα. Το κοριτσάκι θα θελήσει να μυηθεί κι αυτό. Ένας καταστηματάρχης που τους έχει πάρει χαμπάρι θα τους δώσει τα δυο κεριά που πήγαιναν να κλέψουν, δασκαλεύοντας το αγοράκι να μην ξαναβάλει το κοριτσάκι να κλέψει.

  Όσο πιο μεγάλη η φτώχεια τους τόσο πιο μεγάλη η αγάπη που τους ενώνει. Παρακολουθούμε δυο συγκλονιστικές σκηνές με τη εξαιρετική Sakura Ando: Η πρώτη, καθώς αγκαλιάζει το κοριτσάκι όλο τρυφερότητα. Η δεύτερη, όταν την έχουν συλλάβει και την ρωτάνε πώς την φωνάζουν τα παιδιά, μαμά ή μητέρα, και δεν μπορεί να απαντήσει από τους λυγμούς που προσπαθεί να πνίξει.

  Δεν είναι οι δεσμοί αίματος, είναι οι δεσμοί αγάπης αυτοί που ενώνουν ουσιαστικά τους ανθρώπους μας λέει ο Κορέεντα, σε μια ταινία που θα ήταν κρίμα να μην τη δείτε.

  Παραλίγο να το ξεχάσω, ένα ανθρωπολογικό στοιχείο. Πέφτει ένα δόντι από το κοριτσάκι. Το πετάει στη στέγη του σπιτιού κάνοντας την ευχή στη θέση του να βγει άλλο πιο γερό.

  Το κρητικό τυπικό είναι πολύ πιο ωραίο. Θυμάμαι τον εαυτό μου στην ηλικία της μικρής που μου έπεσε και μένα το δόντι μου. Δασκαλεμένος από τους γονείς μου πήγα και το έβαλα μέσα στην κουφάλα ενός τράφου, στο περβόλι του ξαδέλφου μου του Γιάννη, σύνορο με το δικό μας, λέγοντας: -Πάρε ποντικέ το δόντι μου και δωσ’ μου σιδερένιο, να κουκαλίζω το ψωμί το παξιμαγδελένιο.

  Και βέβαια τις είδα όλες τις ταινίες μυθοπλασίας του Κορέεντα. Σε κάθε ανάρτηση τέλειωνα παραθέτοντας τον σύνδεσμο της προηγούμενης. Η τελευταία που είδα ήταν η «After the storm».

  Μου αρέσει φοβερά ο γιαπωνέζικος κινηματογράφος, αλλά έχω απορροφηθεί από τον ιρανικό και τον κινέζικο. Πάντως έχω σαν στόχο κάθε φορά που θα παίζεται μια γιαπωνέζικη ταινία να βλέπω πακέτο τον σκηνοθέτη της. Ήδη το έκανα με την Naomi Kawase. Έχω δει όλο τον Όζουκαι τον αναρτώ σιγά σιγά (διάβασα σε συνέντευξη του Κορέεντα στον Χρήστο Μήτση στο Αθηνόραμα ότι τον συγκρίνουν με τον Όζου) και όλο τον Kenji Mizoguchi.