Εν όψει της μεθαυριανής προβολής της
ταινίας «Κλέφτες καταστημάτων».
Τσεχωφικό στη
σύλληψη, θα μπορούσε να έχει τίτλο «Οι τρεις αδελφές» αν δεν ήταν και η μικρή
αδελφή.
Ο πατέρας τους τις εγκατέλειψε.
Είχε βρει άλλη γυναίκα. Αργότερα τις εγκατέλειψε και η μητέρα τους. Και η
ταινία ξεκινάει καθώς θα πρέπει να πάνε να παραστούνε στην κηδεία του. Είχαν να
τον δουν δεκαπέντε χρόνια.
Εκεί θα γνωρίσουν την
δεκατριάχρονη μικρή ετεροθαλή αδελφή τους. Θα μείνει με τη μητριά της. Η μεγάλη
θα το προτείνει, οι άλλες θα συμφωνήσουν, να την πάρουν μαζί τους. Αυτή δεν
έχει αντίρρηση, κάθε άλλο μάλιστα.
Στη συνέχεια βλέπουμε
απλά οικογενειακά επεισόδια, σαν αυτά που είδαμε και στο «Still walking»: οι σχέσεις τους, οι
φιλίες τους, οι έρωτές τους· σχέσεις αγαπησιάρικες, παρά τις διάφορες
μικροεντάσεις που δημιουργούνται κατά καιρούς. Παρακολουθούμε και τη μικρή στην
προσπάθεια προσαρμογής στη νέα της ζωή. Τα πηγαίνει περίφημα, πρώτη στο
ποδόσφαιρο, είναι πολύ αγαπητή. Έχει και το φλερτ της.
Η μητέρα τους κάνει
κάποια στιγμή την εμφάνισή της. Φοβούνται όλοι, ιδιαίτερα η μικρή, η μητέρα της
ήταν αιτία και την παράτησε ο άντρας της. Όμως όχι, την αντιμετωπίζει με
τρυφερότητα. Της κρατάει και δώρο. Η μικρή αφήνει ένα στεναγμό ανακούφισης.
Οι γεμάτες καλοσύνη σχέσεις
που επισημάναμε και σε προηγούμενες ταινίες ξεχειλίζουν και εδώ.
Να σημειώσουμε
κάποια ακόμη ανθρωπολογικά στοιχεία. Στο μνημόσυνο εμείς κάνουμε το σταυρό μας,
αυτοί ενώνουν τις παλάμες των χεριών τους σκύβοντας ελαφρά και προσεύχονται.
Είναι πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, κάτι που προσέξαμε και στις ταινίες του
Όζου, και ιδιαίτερα ευγενικοί. Το arigato gozaimas, το ευχαριστώ, συνοδεύεται
πάντα από υπόκλιση, περισσότερο ή λιγότερο βαθιά.
Πώς τα καταφέρνουν
και τρώνε με τα ξυλάκια μου φαίνεται εκπληκτικό. Κάποτε σε κινέζικη ταβέρνα με
τον δάσκαλό μας τον κο Τσου (πρωτοβουλία του Αργύρη, πηγαίναμε συχνά),
προσπάθησε να μας μάθει να φάμε με τα ξυλάκια. Ήμουν εντελώς ανεπίδεκτος μαθήσεως,
νομίζω το ίδιο και οι συμμαθητές μου.
Και πάλι δυο λόγια
για τον τίτλο.
«海街 diary» ο γιαπωνέζικος τίτλος, ημερολόγιο της
παραθαλάσσιας πόλης (στα κινέζικα θα ήταν ημερολόγιο του παραθαλάσσιου δρόμου).
Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την προ-προηγούμενη ταινία του
Κορέεντα, την «I wish». Η προηγούμενη ήταν η «Like father, like son»,
η πρώτη ταινία του Κορέεντα που είδα, πριν τέσσερα χρόνια, καθ’ υπόδειξη του
ιρανού φίλου μου Hoji Fred.
Μου έκανε αίτημα φιλίας στο facebook όταν διάβασε τις αναρτήσεις μου για τις ιρανικές ταινίες, με
τη μεταφραστική βοήθεια ενός Έλληνα φίλου του.
Posts
No comments:
Post a Comment