Yasujiro Ozu 17. An inn in Tokyo (Tôkyô no yado, 1935)

Yasujiro Ozu 17. An inn in Tokyo (Tôkyô no yado, 1935) 

  Συγκινητική και αυτή η ιστορία.

  Ένας άντρας που τον παράτησε η γυναίκα του, με δυο αγοράκια, άστεγοι, περιφέρονται από εδώ και από εκεί, ψάχνοντας για δουλειά. Η πείνα είναι αυτό που τους απασχολεί περισσότερο, όμως όταν αρχίζει να βρέχει καρέκλες και δεν έχουν πού να κοιμηθούν, διαπιστώνουν ότι ήταν καλύτερα τα ελάχιστα χρήματα που είχαν στο μεταξύ μαζέψει να τα δώσουν για το πανδοχείο και όχι για φαγητό. Ευτυχώς που εμφανίστηκε μια παλιά γνωστή του που του πρόσφερε καταφύγιο, και επίσης του βρήκε δουλειά.

  Μια γυναίκα περιφέρεται με το κοριτσάκι της, όπως και ο άνδρας. Κάποια στιγμή θα συναντηθούν. Τα παιδιά τους θα παίζουν.

  Το κοριτσάκι θα αρρωστήσει από δυσεντερία. Πού λεφτά για το νοσοκομείο; Η γυναίκα θα αναζητήσει δουλειά σε ένα μπαρ.

  Είχε εξαφανιστεί και θα την ανακαλύψει τυχαία. Δεν είναι δυνατόν να εργάζεσαι εδώ, της λέει, και τότε αυτή του λέει για το κοριτσάκι της.

  Ζητάει δανεικά από τη γυναίκα που τον βοήθησε για να της τα δώσει. Αυτή αρνείται. Νομίζει ότι θα πάει να τα πιει.

  Και η μεγαλοψυχία:

  Θα κλέψει, θα δώσει τα χρήματα στα παιδιά του με την εντολή να πάνε στο νοσοκομείο να τα δώσουν στη γυναίκα. Μετά πηγαίνει στη γυναίκα που τον βοήθησε και την παρακαλεί να προσέχει τα παιδιά του όσες μέρες θα λείπει.

  Αυτή δέχεται.

  Γιατί θα λείψει;

  Πηγαίνει στην αστυνομία να παραδοθεί. Οι μέρες που θα λείψει είναι οι μέρες που θα κάνει φυλακή. Ξέρει ότι δεν την γλιτώνει, πιο πριν ήλθαν και τον έψαχναν.

  Vae victis, έλεγαν οι ρωμαίοι.

  Κοσμοκράτορες, δεν τους πέρασε από το μυαλό να πουν και vae pauperibus. Όμως την ατάκα την ακούσαμε στην ταινία: αλίμονο στους φτωχούς.

  Έχω δει ταινίες, και μάλιστα με υπόθεση που διαδραματίζεται σε σοσιαλιστικές χώρες (η μια ήταν με τσιγγάνους) που οι ήρωες βρισκόταν σε απόγνωση, μη έχοντας να πληρώσουν λεφτά στο νοσοκομείο για περίθαλψη.

  Μπορεί να πει κανείς ό,τι θέλει για τον Σύριζα, όμως μια προεκλογική του υπόσχεση, που την ξέρω εδώ και δυο χρόνια γιατί με αφορούσε, την υλοποίησε: δωρεάν περίθαλψη στα νοσοκομεία για όλους τους ανασφάλιστους, με μόνο το ΑΜΚΑ. Όταν το λέω μου αντιτείνουν ότι τα νοσοκομεία είναι με μεγάλες ελλείψεις, κ.λπ. κ.λπ. Δεν αντιλέγω. Πολλά τα πληρώνουμε από την τσέπη μας. Όμως είναι φρικτό να είσαι άρρωστος και να μην μπορείς να πας στο νοσοκομείο γιατί δεν έχεις να πληρώσεις. Όλοι αυτοί που μου προέβαλαν τις αντιρρήσεις τους έχουν την ασφάλειά τους. Και όχι μόνο. Κάποιοι απ’ αυτούς έχουν και τα λεφτά, αν τους τύχει πρόβλημα υγείας, να πάνε στα ιδιωτικά. Εγώ δεν είχα τέτοια δυνατότητα. Την εγχείρηση βουβωνοκήλης την έκανα στην Παμμακάριστο, με τα κρεβάτια να έχουν πανάθλια στρώματα, με αποτέλεσμα να με πονάει η μέση μου (έχω κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου) περισσότερο από ό,τι η εγχείρηση. Όμως δεν με έπαιρνε να κάνω την εγχείρηση σε κάποια ιδιωτική κλινική.

  Την ταινία μπορείτε να τη δείτε στο youtube με αγγλικούς υπότιτλους.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «A story of floating weeds».