Marcelo Martinessi, Las herederas (Οι κληρονόμοι, 2018)

Marcelo Martinessi, Las herederas (Οι κληρονόμοι, 2018)

  Εξακολουθεί να παίζεται στους κινηματογράφους.

  Ο Syd Field στο βιβλίο του «The foundations of screenwriting» χωρίζει τις ταινίες που εστιάζουν στους ήρωες από τις ταινίες που εστιάζουν στην πλοκή. Ο Αριστοτέλης στην «Ποιητική» του προκρίνει την πλοκή. «Η γαρ τραγωδία μίμησις εστίν ουκ ανθρώπων αλλά πράξεως και βίου». Ακόμη «ούκουν όπως τα ήθη μιμήσωνται πράττουσιν, αλλά τα ήθη συμπεριλαμβάνουσι δια τας πράξεις» και τέλος, «άνευ μεν πράξεως ουκ αν γένοιτο τραγωδία, άνευ δε ηθών γένοιτ’ αν». (1450 α).

  Και εγώ το ίδιο. Τα σασπένς και τα απροσδόκητα σε μια συναρπαστική πλοκή αιχμαλωτίζουν το ενδιαφέρον του θεατή. Όμως μπορούν να υπάρξουν και πολύ καλές ταινίες που να εστιάζουν στους ήρωες, με υποτυπώδη πλοκή και χωρίς ιδιαίτερα σασπένς και ανατροπές.

  Στις πρώτες τα επεισόδια είναι κυρίως πυρηνικά, καθώς το ένα πυροδοτεί το άλλο, ενώ στις δεύτερες τα επεισόδια είναι κυρίως δεικτικά, «φωτογραφίζοντας» και προσωπογραφώντας τους ήρωες. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και οι «Κλέφτες καταστημάτων», μην τη χάσετε.  

  Δυο ηλικιωμένες γυναίκες είναι τα πρόσωπα των «Κληρονόμων» του παραγουανού Μαρτσέλο Μαρινέσι, αλλά ο φακός εστιάζει κυρίως στην Chela. Κατάγονται από αρχοντικές οικογένειες, και εδώ και τριάντα χρόνια ζουν μαζί. Όμως τα οικονομικά τους είναι πολύ άσχημα, και αρχίζουν να εκποιούν σιγά σιγά τα αντικείμενα στο πλούσιο αρχοντικό τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η Chiquita μπαίνει φυλακή για «απάτη». Στην πραγματικότητα δεν είχε διαβάσει τα ψιλά γράμματα σε μια δανειακή σύμβαση, υπέγραψε συναλλαγματικές που δεν μπόρεσε αργότερα να πληρώσει, και κατέληξε στη φυλακή.

  Τυχαία η Chiquita οδήγησε το αυτοκίνητο της Chela, χωρίς να έχει δίπλωμα, και κατέληξε να κάνει τον ταξιτζή στην περιοχή. Το καινούριο εισόδημα ήταν καλοδεχούμενο.

  Η γνωριμία της με άλλες γυναίκες, αλλά κυρίως με μια νεαρή γυναίκα, την Angy, θα είναι καταλυτική. Θα της ανοίξει καινούριους ορίζοντες, αλλά και θα συνειδητοποιήσει τις ματαιώσεις που υπέστη στη ζωή της.

  Συγκινητική ταινία, μην τη χάσετε όσοι δεν την έχετε δει.

  Και θυμήθηκα.

  Chiquita είναι μια ποικιλία μπανανών, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη. Στη σχολή αξιωματικών του ΚΕΕΜ στη Σπάρτη μας έλεγαν για ένα καψόνι που έκαναν στη ΣΕΑΠ. Έβαζαν οι βητάδες τον νέο να κρεμαστεί από ένα μονόζυγο, και στη συνέχεια να τους εκλιπαρεί για να κατέβει: «Είμαι μπανάνα, είμαι τσικίτα, να ωριμάσω κύριε Βήτα;» για να εισπράξει τη στερεότυπη απάντηση: «Κάτσε λίγο ακόμη, να μην ωριμάσεις πρώιμα». Εμείς αυτό το καψόνι το γλιτώσαμε γιατί απλούστατα δεν υπήρχαν μονόζυγα εκεί κοντά. Μικρό το κέντρο, αν θυμάμαι καλά τριάντα ΔΕΑ όλοι κι όλοι αποφοιτούσαμε κάθε φορά, σε σχέση με τη ΣΕΑΠ όπου ήσαν πολυάριθμοι καθώς στελέχωναν το πεζικό. Εμείς, Εφοδιασμού-Μεταφορών, βγάζαμε και δίπλωμα οδήγησης που στη συνέχεια το μετατρέπαμε σε πολιτικό, Β΄επαγγελματικό. Αυτό, μέχρι που η συντεχνία των δασκάλων οδήγησης κατάφερε να μην ισχύει πια.