Michael Powell, Emeric Pressburger, A matter of life and death (1946)

Michael Powell, Emeric Pressburger, A matter of life and death (1946)

  Την ταινία την είδαμε χθες βράδυ στο «Σχολείο το Σινεμά». Αυτό που ένιωσα το εξέφρασε μια φίλη: δεν περίμενα ότι θα μου άρεσε τόσο.

  Comedy, drama, fantasy χαρακτηρίζει την ταινία το IMDb. Περισσότερο όμως είναι ένα εξαιρετικό romance, love at first sight, ή καλύτερα at first hearing.

  Να πούμε όμως την πλοκή.

  Ο David Niven είναι πιλότος και επιστρέφει στην Αγγλία μετά από μια αποστολή βομβαρδισμού στη Γερμανία. Το σκάφος του έχει κτυπηθεί άγρια από τα αντιαεροπορικά, δεν θα τα καταφέρει. Διατάσσει το πλήρωμα να πέσει στη θάλασσα με τα αλεξίπτωτα.

  Θα επικοινωνήσει με την Kim Hunter που βρίσκεται στον πύργο ελέγχου. Θα την ερωτευθεί και θα τον ερωτευθεί από αυτή την επικοινωνία, που έχει αρκετά κωμικό χαρακτήρα. Όχι, δεν υπάρχει περίπτωση να σωθεί, της λέει. Το αλεξίπτωτό του είναι κατεστραμμένο, και δεν σκοπεύει να μείνει στο σκάφος και να καεί ζωντανός. Θα πέσει από το ύψος που βρίσκεται και ο θάνατός του θα είναι ακαριαίος. Πιο πριν της έχει ζητήσει όνομα και διεύθυνση.

  Και περνάμε στο φανταστικό. Το «πτώμα» του ξεβράζεται στην ακτή. Όμως δεν είναι ακριβώς πτώμα. Ο άγγελος που ήλθε να τον παραλάβει από τους ουρανούς τον έχασε λόγω της πυκνής ομίχλης, με αποτέλεσμα να «ζωντανέψει».

  Θα συναντήσει την Κιμ, θα αναγνωρίσουν τον έρωτά τους, όμως ο άγγελος έρχεται στη γη να τον παραλάβει. Αυτός αρνείται, μόλις ερωτεύθηκε, δεν είναι δυνατόν. Εν τάξει του λέει ο άγγελος, αλλά έχει διορία τρεις μέρες, μετά πρέπει να παρουσιαστεί στους ουρανούς για να περάσει από δίκη, όπου θα εκθέσει την περίπτωσή του. Οι δικαστές θα αποφασίσουν αν του επιτρέψουν να ξαναγυρίσει στη γη.

  Στο μεταξύ ένας νευρολόγος, φίλος της Κιμ, διαβλέποντας μια περίεργη συμπεριφορά, τον εξετάζει και κάνει τη διάγνωση ότι έχει κάποια βλάβη στον εγκέφαλο για την οποία πρέπει να χειρουργηθεί.

  Η δίκη θα γίνει στους ουρανούς, όπου σε ένα μεγάλο επεισόδιο ο συνήγορός του (ο νευρολόγος που έχει σκοτωθεί σε τροχαίο) θα υπερασπιστεί τους δυο ερωτευμένος ενώ ο κατήγορος, που είχε σκοτωθεί από αγγλική σφαίρα κατά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας, δεν θέλει να ακούσει κουβέντα. Πώς μπορεί να έχουν ερωτευθεί ο ένας τον άλλον τόσο πολύ μέσα σε τόσο λίγο διάστημα; Να πάνε στη γη να τους ανακρίνουν.

  -Τον αγαπάς λοιπόν τόσο πολύ, ε; -Ναι, τον αγαπώ πάρα πολύ. -Είσαι διατεθειμένη να δώσεις τη ζωή σου γι’ αυτόν; -Μα και βέβαια, λέει αυτή, και αρχίζει να ανεβαίνει τα σκαλιά που οδηγούν στον ουρανό. Εδώ το «μοτίβο της αυτοθυσίας της γυναίκας για τον άνδρα», η ιδεοψυχαναγκαστική εμμονή του Kenji Mizoguchi τον οποίο βλέπω τώρα (έχω ήδη δει τις μισές ταινίες του, τις σωζόμενες εννοείται), παραπέμπει άμεσα στην «Άλκηστη» του Ευριπίδη, που κι αυτή, πρόθυμη να θυσιάσει τη ζωή της για τον άντρα της τον Άδμητο, κατέβηκε στον Άδη. Αλλά δεν έμεινε για πολύ εκεί, την επανέφερε στον επάνω κόσμο ο Ηρακλής (κατά τον Πλάτωνα η Περσεφόνη, επειδή συγκινήθηκε πολύ από το μέγεθος της αγάπης της που την οδήγησε σ’ αυτή την αυτοθυσία, εκδοχή που ταιριάζει περισσότερο με την ταινία).

  Ο David που είναι δίπλα της σε κάτι σαν «out of the body experience» μια και το σώμα του βρίσκεται πάνω στο χειρουργικό κρεβάτι, πιο πριν είχε ομολογήσει και αυτός την άπειρη αγάπη που τρέφει για την Κιμ.

  Πείσθηκαν οι ένορκοι, ο δικαστής του δίνει μια παράταση ζωής, πολύ γενναιόδωρη σχολιάζει ο David ευχαριστώντας τον, με αποτέλεσμα η εγχείρηση να πετύχει και να ξαναγυρίσει στη ζωή.

  Η ταινία είναι κυρίως romance, και αν δεν χαρακτηρίστηκε έτσι στο IMDb είναι φαντάζομαι γιατί στη συντριπτική πλειοψηφία των κωμωδιών είναι ενσωματωμένο και το romance. Drama, το πιο αγαπημένο μου είδος, δεν θα την έλεγα, αλλά φυσικά είναι fantasy.

  Εξαιρετικό σενάριο, εξαιρετικές ερμηνείες, μια ταινία πρωτοποριακή για την εποχή της με τα εφέ που παρουσιάζει, που σήμερα βέβαια είναι πανεύκολα με την ψηφιακή τεχνολογία. Και βέβαια μου άρεσε πολύ το λεπτό εγγλέζικο, α λα Όσκαρ Ουάιλντ, χιούμορ, σατιρικό κατά διαστήματα.

  Αν δεν δω τώρα και τα «Κόκκινα παπούτσια», που κάποια αποσπάσματα ο Γιάννης ο Καραμπίτσος μας έδειξε στα πεταχτά, δεν θα τα δω ποτέ. Αναμείνατε λοιπόν ανάρτηση και γι’ αυτή την ταινία.

  Ναι, τα είδα, αλλά δεν έχω χρόνο να γράψω τώρα, θα γράψω αργότερα.