Mark Herman, The boy in the striped pyjamas (Το αγόρι πίσω από το συρματόπλεγμα, 2008)

Mark Herman, The boy in the striped pyjamas (Το αγόρι πίσω από το συρματόπλεγμα, 2008)

  Την περίπτωση τη διάβασα στα πεταχτά: ο γιος του διοικητή ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης έπαιζε με τα παιδιά του στρατοπέδου, και όταν τα μάζεψαν για τα κρεματόρια ήταν κι αυτό μέσα.

  Μου φάνηκε υπερβολικό, αλλά δεν το έψαξα. Βλέποντας την ταινία, και μη βλέποντας το γνωστό «βασισμένη σε αληθινή ιστορία», κατάλαβα ότι αυτό που είχα διαβάσει ήταν το στόρι της ταινίας.

  Το οκτάχρονο αγοράκι νοιώθει μοναξιά στην ερημιά που πήγαν. Χωρίς φίλους, θα δει ένα αγοράκι πίσω από τα συρματοπλέγματα. Θα πιάσει φιλίες μαζί του και θα του φέρνει τρόφιμα. Έχουν την ίδια ηλικία. Κάποια στιγμή θα παίξουν και ντάμα. Το εβραιάκι του λέει ποια πούλια να κινήσει κάθε φορά που έρχεται η σειρά του.

  Κάποια στιγμή το εβραιάκι χάνει τον πατέρα του. Κάπου τους πήγαν για δουλειά και δεν ξαναγύρισε. Κανένα τους δεν ξέρει τι είναι στην πραγματικότητα αυτό το στρατόπεδο εργασίας. Το γερμανάκι, που θέλει να γίνει εξερευνητής, θα προθυμοποιηθεί να ψάξει μαζί του να τον βρουν. Πώς όμως θα μπει απαρατήρητο στο στρατόπεδο; Ζητά από το εβραιάκι να του φέρει ρούχα, αυτά που νόμιζε στην αρχή ότι είναι πιζάμες. Με ένα φτυάρι θα σκάψει κάτω από το συρματόπλεγμα και θα περάσει μέσα. Όμως έπεσε στην πιο ακατάλληλη στιγμή, τότε που τους μάζευαν για τα κρεματόρια. Οι γονείς του, τρελαμένοι από την αγωνία που δεν τον βρίσκουν, όταν βλέπουν τα ρούχα του μπροστά στο συρματόπλεγμα καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί. Είναι αργά να προλάβει ο πατέρας.

  Η πιο αθώα και πιο υγιής ηθικά ηλικία είναι η πρώτη παιδική. Η δωδεκάχρονη αδελφή, με την επιρροή του παιδαγωγού της, θα κρεμάσει ναζιστικές αφίσες στο δωμάτιό της. Το αγοράκι είναι στενοχωρημένο που ο παιδαγωγός τους του απαγορεύει να διαβάζει μυθιστορήματα, πρέπει να μάθει την πρόσφατη ιστορία της Γερμανίας.  

  Όμως κάποιοι μεγάλοι έχουν αντιρρήσεις για τις χιτλερικές μεθόδους για την δημιουργία του χιλιόχρονου ράιχ. Ο ανθυπολοχαγός, φανατικός ναζιστής, θα σταλεί στο μέτωπο γιατί δεν ενημέρωσε ότι ο πατέρας του, που δεν συμμεριζόταν τα αισθήματά του για τον ναζισμό, έφυγε για την Ελβετία πριν από τέσσερα χρόνια. Η γυναίκα του διοικητή θα φρικιάσει όταν ανακαλύψει ποια είναι η αποστολή του άντρα της και τι είναι στην πραγματικότητα αυτό το στρατόπεδο εργασίας, και θα απαιτήσει να πάρει τα παιδιά της να φύγουν, δεν είναι το καλύτερο μέρος για να μεγαλώσουν, και αυτός θα συγκατατεθεί. Όσο για τη μητέρα του, αντιναζίστρια, θα σκοτωθεί σε ένα βομβαρδισμό. Η γυναίκα του θα σχολιάσει ειρωνικά το γεγονός ότι ο ανθυπολοχαγός έφυγε για το μέτωπο εξαιτίας του αντιναζιστή πατέρα του ενώ ο ίδιος, αν και η μητέρα του ήταν αντιναζίστρια, πήρε μια τόσο σημαντική θέση.

  Η φιλική σχέση που αναπτύσσουν τα δυο μικρά παιδάκια καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας και κυριολεκτικά καθηλώνει τον θεατή. Ένα μήνυμα ανθρωπιάς (να αγαπάς τον άνθρωπο) και ανθρωπισμού (να τοποθετείς τον άνθρωπο πάνω από όλα, των ιδεολογιών μη εξαιρουμένων), αυτό είναι το μήνυμα που μας δίνει η ταινία.