Η κωμωδία είναι τελικά το στοιχείο του
Όζου, και αυτή η ταινία είναι μια απολαυστική κωμωδία. Και συνειδητοποιώ για
πρώτη φορά ότι ενώ στις άλλες μυθοπλασίες σημασία έχουν περισσότερο τα πυρηνικά
γεγονότα που πυροδοτούν τη δράση, στην κωμωδία πιο σημαντικά είναι τα μη
πυρηνικά, αυτά που συνδέονται χαλαρότατα με την πλοκή και ο σεναριογράφος και/ή
ο σκηνοθέτης τα έχει επινοήσει για τον κωμικό τους χαρακτήρα και μόνο. Η σκηνή
στον κινηματογράφο στην αρχή της ταινίας, με το άδειο πορτοφόλι που περνάει από
χέρι σε χέρι, ήταν ιδιαίτερα απολαυστική.
Τα πρόσωπα της ταινίας
είναι ο ανεπρόκοπος μπαμπάς που τον έχει παρατήσει η γυναίκα του, ο μικρός του
γιος, ένας μπόμπιρας πανέξυπνος και ώριμος για την ηλικία του, σίγουρα πιο
ώριμος από τον μπαμπά (παρακολουθούμε σπαρταριστά, αλλά και συγκινητικά
επεισόδια στη μεταξύ τους σχέση), ο νεαρός φίλος του μπαμπά, η μεσόκοπη
ιδιοκτήτρια της ταβέρνας και η νέα κοπέλα που της πρόσφεραν στέγη καθώς δεν
είχε πού να μείνει όταν την απέλυσαν από τη δουλειά της. Υπάρχει βέβαια και το
ειδύλλιο ανάμεσα σ’ αυτήν και στον νεαρό, που στην αρχή δεν θέλει να ακούσει
για καινούρια σχέση. Είχε καεί από την προηγούμενη, και η παροιμία λέει ότι «όποιος
καεί στο χυλό φυσά και το γιαούρτι». Όμως η αφηγηματική προσμονή σε μια κωμωδία
είναι ότι τελικά θα τα φτιάξουν, και όντως τα φτιάχνουν.
Αυτό που παρατηρώ στις
ταινίες του Όζου, όπως και του Κουροσάβα, είναι η ανθρωπιά και η καλοσύνη που
χαρακτηρίζει τους ήρωες.
Η προηγούμενη ανάρτησή μας
ήταν για το «Σαγηνευτικό
κορίτσι».
Posts
No comments:
Post a Comment