Από την Πέμπτη που μας
πέρασε στους κινηματογράφους.
Η πλοκή τοποθετείται
το 1971. Οι βασικοί ήρωες της ταινίας είναι η υπηρέτρια και η κυρία. Η
υπηρέτρια είναι από τους αυτόχθονες και μιλάει μια τοπική διάλεκτο με την άλλη
υπηρέτρια. Η κυρία είναι βιοχημικός. Ο άνδρας της είναι γιατρός και έχουν
τέσσερα παιδιά,
αρκετά ευκατάστατοι.
Όμως τα πράγματα και για τις
δυο γυναίκες δεν πάνε καλά. Την υπηρέτρια την εγκαταλείπει ο φίλος της όταν
μαθαίνει ότι είναι έγκυος, όπως και την κυρία ο άνδρας της. Η μοίρα των
γυναικών είναι παντού η ίδια, σχολιάζει η κυρία στην υπηρέτρια. Αλλά, θα σχολιάσω
εγώ, καλύτερα να είσαι εγκαταλειμμένη πλούσια παρά εγκαταλειμμένη φτωχή.
Σε όλη την ταινία βλέπουμε
τις αγαπησιάρικες σχέσεις της υπηρέτριας με την οικογένεια, όχι μόνο με τα
παιδιά που τη λατρεύουν αλλά και μη την κυρία και τη μητέρα της. Μάλιστα την
παίρνουν μαζί τους για ολιγοήμερες διακοπές, κάπου κοντά στη θάλασσα. Τα παιδιά
θέλουν να παίξουν στην παραλία, η μητέρα τους φεύγοντας τους λέει να μην
απομακρύνονται από την ακτή. Η θάλασσα είναι φουρτουνιασμένη.
Παιδιά είναι, ακούνε ποτέ τους;
Για μια στιγμή νόμισα ότι θα
είχαμε ένα επεισόδιο σαν αυτό στο «Σχετικά με την Έλλη» του Ασγάρ Φαρχάντι.
Ευτυχώς διαψεύστηκα.
Ασπρόμαυρη ταινία ανακαλεί
μια γκρίζα περίοδο με συχνές και βίαιες συγκρούσεις ανάμεσα σε διαδηλωτές και
την αστυνομία. Ο Κουαρόν δεν βιάζεται να ξεπετάξει την ταινία του, βλέπουμε
αρκετά μακρά πλάνα και επεισόδια που αν και τραβάνε σε μάκρος, όπως ο τοκετός της
υπηρέτριας, δεν κουράζουν καθόλου.
Αυτό που ξεχειλίζει στην
ταινία είναι οι σχέσεις αγάπης ανάμεσα στην υπηρέτρια και στα αφεντικά,
ανατρέποντας μια αφηγηματική αναμονή που τα θέλει να είναι αυστηρά και απόμακρα
με τους υπηρέτες.
Εξαιρετική ταινία, θα συμφωνήσετε όσοι την έχετε
ήδη δει.
Posts
No comments:
Post a Comment