Debra Granik, Leave no trace (Μην αφήνεις ίχνη, 2018)

Debra Granik, Leave no trace (Μην αφήνεις ίχνη, 2018)

  Δεν προβλήθηκε τελικά στην ημερομηνία την οποία προβλεπόταν, δεν πρόσεξα καμιά ενημέρωση μήπως είχε αναβληθεί η προβολή της, και ψάχνοντας στο google είδα ότι μάλλον δεν προβλήθηκε. Για να μην (ξε)χάσω την κριτική που έγραψα είπα να την αναρτήσω τώρα. Το έχω ξανακάνει εξάλλου με το «Τραγούδι των σκορπιών».

  Πατέρας και κόρη είναι τα κύρια πρόσωπα. Ο πατέρας είναι ένας βετεράνος που κουβαλάει ψυχολογικά προβλήματα. Η γυναίκα του έχει πεθάνει. Μένει με την κόρη του σε ένα μεγάλο πάρκο. Έχουν στήσει τη σκηνή τους. Τρέφονται με αυτά που προσφέρει το πάρκο, κατά βάση μανιτάρια, και βέβαια πηγαίνουν κατά καιρούς στην πόλη και ψωνίζουν. Εξαιρετικός πατέρας, την έχει μορφώσει καλύτερα από ό,τι αν πήγαινε σχολείο. Η κοινωνικότητα όμως; Αυτό θα του πει η κοινωνική λειτουργός όταν θα τους ανακαλύψουν και θα τους διαλύσουν την εγκατάστασή τους. Το πάρκο είναι δημόσιος χώρος, απαγορεύεται. Όμως θα τους εντάξουν. Θα εγκατασταθούν στην ύπαιθρο, σε ένα ανεξάρτητο διαμέρισμα. Ο πατέρας θα δουλεύει για κάποιον που εμπορεύεται δένδρα. Καταφτάνουν τότε που κόβει τα χριστουγεννιάτικα. Η κόρη πρόκειται να πάει σχολείο.

  Δεν θα πάει τελικά. Ο πατέρας της τής λέει να τα μαζεύουν και να φεύγουν. Και ξεκινούν πάλι την περιπλάνηση σε ένα δάσος, όπου θα έχουν κάποιες περιπέτειες.

  Έχω δει ένα ντοκιμαντέρ για τους άστεγους, και έμαθα ότι στους περισσότερους δεν αρέσει η εγκατάσταση στους χώρους που τους φιλοξενούν. Έχουν δεσμεύσεις, υποχρεώσεις, προτιμούν τον ελεύθερο άστεγο βίο. Το ίδιο και ο βετεράνος.

  Όμως η κόρη;

  Θυμάμαι που είχα δει πάλι ένα άλλο ντοκιμαντέρ για τους ποντικούς των υπονόμων, για ανθρώπους που ζούσαν μέσα σε υπόνομους. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν κάποιοι που προτιμούσαν να ζουν όσο πιο βαθιά γίνεται, κανονικοί τυφλοπόντικες.

  Στην ταινία βλέπουμε την ομάδα των «άστεγων» (ζουν σε τροχόσπιτα), μια ευτυχισμένη κοινότητα μέσα στο δάσος. Υπάρχει και εκείνος που δεν του αρέσει ο κοινοτικός βίος, θέλει να ζει μόνος μέσα στο δάσος. Μια γυναίκα του αφήνει κατά καιρούς φαγητό, σε ένα σάκο που τον κρεμάει σε ένα δένδρο.

  Ο πατέρας και η κόρη τι θα επιλέξουν;

  Διαβάζω στο σύνδεσμο της βικιπαίδειας στον οποίο παραπέμπω στον τίτλο ότι η ταινία είχε μια 100% επιδοκιμασία στις σάπιες ντομάτες. Εξαιρετική ταινία, εξαιρετικοί και οι δυο πρωταγωνιστές, πραγματικά την καταχάρηκα.

  Και μια και δεν την βλέπω να προβάλλεται, θα κάνω το σπόιλερ: η κόρη επιλέγει τη ζωή στην κοινότητα, ο πατέρας τον μονήρη βίο μέσα στο δάσος. Το τέλος της ταινίας είναι ένας συγκινητικός αποχαιρετισμός.

  Είχα ξεχάσει να γράψω για τους Θορω-ικούς της απόηχους.