Zhang Yimou, Τα λουλούδια του πολέμου (金陵十三钗 2011)

Zhang Yimou, Τα λουλούδια του πολέμου (金陵十三钗 2011)

  

  Εν όψει της προβολής της «Σκιάς» του Τζανγκ Γιμόου σήμερα.

  Και πάλι ο Τζανγκ Γιμόου καταφεύγει στη λογοτεχνία, μεταφέροντας αυτή τη φορά μια νουβέλα της Geling Yan, εμπνευσμένη από ένα ημερολόγιο που αναφέρεται σε πραγματικά περιστατικά, με τίτλο  «Δεκατρία τσιμπιδάκια του Τζινγκλίν», με τα τσιμπιδάκια να είναι συνεκδοχή για τα κορίτσια, τα οποία στέκουν μεταφορικά για τις πόρνες. Τον κινέζικο τίτλο έχει και η ταινία, ενώ η αγγλική μετάφραση έχει τον τίτλο «The flowers of war». Το επόμενο έργο του «Η μεγάλη επιστροφή» (归来)βασίζεται επίσης σε μυθιστόρημα της Geling Yan που έχει τίτλο «The criminal Lu Yanshi» (Ο κινέζικος τίτλος του είναι «陆犯焉识; 陸犯焉識,Μια εξομολόγηση της γης»). Αναρτήσαμε γι’ αυτό τον Οκτώβρη του 2016.

  Είναι η τρίτη φορά σε ταινία του Τζανγκ Γιμόου που βλέπουμε γιαπωνέζους, με πολεμικές σκηνές. Η πρώτη ήταν «Το κόκκινο σόργο» και η δεύτερη «Να ζεις».

  Η πλοκή τοποθετείται το 1937 στη Ναντσίνγκ, πρωτεύουσα τότε της εθνικιστικής Κίνας. Για όσους δεν το ξέρουν, κατά την κατάληψή της έγινε μια φοβερή σφαγή. Οι γιαπωνέζοι σκότωναν όποιους έβλεπαν στο δρόμο, διάβασα «σαν τα κουνέλια», και βίαζαν όποια γυναίκα έπεφτε στα χέρια τους. Στη βικιπαίδεια διαβάζω: «Κατά τη διάρκεια του δεύτερου Σινοϊαπωνικού πολέμου, η πόλη κατελήφθη από τους Ιάπωνες (το Δεκέμβριο του 1937), οι οποίοι προέβησαν σε βιασμούς και εκτελέσεις του πληθυσμού της πόλης, με τους νεκρούς να υπολογίζονται σε πάνω από 200.000 (οι αρχές της Κίνας ανεβάζουν τα θύματα σε πάνω από 300.000, ενώ οι Ιαπωνικές τα υπολογίζουν ανάμεσα σε 40.000 με 200.000). Τα γεγονότα αυτά έμειναν γνωστά στην Δύση με τον όρο «Σφαγή της Ναντσίνγκ» (ή «Βιασμός της Ναντσίνγκ»)».

  Τα θύματα ήσαν περισσότερα από τα θύματα των δύο ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Αλλά, όπως συμβαίνει πάντα στους πολέμους, τα θύματα είναι οι άμαχοι.

  Και το πιο απίστευτο: διάβασα ότι οι Κινέζοι παρακάλεσαν τους Άγγλους να ζητήσουν από τον Χίτλερ να μεσολαβήσει ζητώντας από τους Γιαπωνέζους συμμάχους του να σταματήσουν αυτή τη σφαγή, όπως και έγινε. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος δεν είχε ξεσπάσει ακόμη.

  Τα γεγονότα συνέβησαν σε έναν καθολικό καθεδρικό ναό. Σ’ αυτόν κατέφυγαν πόρνες από ένα κοντινό πορνείο για να σωθούν. Οι μαθήτριες αντιδρούν. Ο Αμερικάνος που ήλθε να παραλάβει το σώμα του νεκρού ιερέα, ο οποίος όμως είχε κυριολεκτικά διαμελιστεί από μια βόμβα, πείθεται να παραμείνει. Μεταμφιεσμένος σε ιερέα προσπαθεί να τις σώσει από το βιασμό (οι πόρνες είναι κρυμμένες στο υπόγειο). Τελικά ένας ελεύθερος σκοπευτής που σκοτώνει δυο γιαπωνέζους καθώς τις κυνηγούν για να τις βιάσουν τους κάνει να σταματήσουν. Πρέπει να βγουν έξω να αντιμετωπίσουν τους κινέζους στρατιώτες.

  Ο Ιάπωνας αξιωματικός που καταφτάνει ζητά συγνώμη για την απρέπεια των στρατιωτών. Είναι καλλιεργημένος, παίζει πιάνο, ακούει τα κορίτσια να τραγουδάνε και τα καλεί να συμμετάσχουν στον εορτασμό για την κατάληψη της Ναντσίνγκ. Αυτό που θα γίνει είναι να αντικαταστήσουν οι πόρνες τις μαθήτριες καθώς θεωρούν σίγουρο ότι ο εορτασμός θα καταλήξει στον βιασμό τους, κερδίζοντας τελικά την εκτίμησή τους σαν ηρωίδες. Οι ίδιες θα το σκάσουν με το φορτηγό που κατάφερε να επισκευάσει ο Αμερικάνος.

  Η ταινία προκάλεσε τις αντιδράσεις της Ιαπωνίας, όπως διαβάζω σε ένα σύνδεσμο. Αλλά και οι Κινέζοι είχαν αντιδράσει, διάβασα πριν χρόνια, όταν η ιαπωνική κυβέρνηση επισκέφτηκε τους τάφους των εκτελεσμένων ως εγκληματιών πολέμου για να αποτίσουν φόρο τιμής. Φανταστείτε τη Μέρκελ με τα μέλη της κυβέρνησής της να πηγαίνει στον τάφο των εκτελεσμένων μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης και να τους αποτίει φόρο τιμής. Ή μήπως δεν πηγαίνει γιατί τάφηκαν σε άγνωστο σημείο;