«Η
ζωή της Οχάρου» είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του Κέντζι Μιτζόγκουτσι (έτσι
άκουσα να προφέρεται το όνομά του στην ταινία «Η ηθοποιός» του Kon Ichikawa, και όχι Μιτζογκούτσι, όπως έχει αποδοθεί το όνομά του
στα ελληνικά). Εδώ δεν παρουσιάζει τη γυναίκα να αυτοθυσιάζεται για τον άντρα
όπως στις περισσότερες ταινίες του, την παρουσιάζει να θυσιάζεται από τους ισχυρούς,
αλλά και από τους γονείς.
Υπηρετεί το παλάτι. Οι γονείς της υπηρετούν
κάποιον ναό. Ανήκουν στην υψηλή κοινωνία. Όμως όταν ερωτεύεται, αρχίζει η πτώση
της. Τους εξορίζουν, ενώ τον αγαπημένο της τον εκτελούν. Είναι ανεπίτρεπτη η
σχέση με άτομο κατώτερης κοινωνικής σειράς.
Στη συνέχεια οι γονείς της την πιέζουν να
γίνει παλλακίδα ενός daimyo, ενός άρχοντα της
περιοχής, του οποίου η γυναίκα δεν κατάφερε να του δώσει απόγονο. Του γεννάει
το αγόρι, και μετά από λίγο οι αυλικοί την διώχνουν. Ο λόγος; Καθώς είναι πολύ όμορφη
ο daimyo της έχει μεγάλη αδυναμία, και
φοβούνται ότι θα του εξαντλήσει τις δυνάμεις.
Στη συνέχεια οι γονείς της την πουλούν σε
έναν οίκο-πορνείο πολυτελείας. Στο επεισόδιο αυτό ο Μιτζόγκουτσι εκδραματίζει
την προσωπική του ιστορία που τον σημάδεψε ψυχολογικά. Ο πατέρας του πούλησε
την αδελφή του σαν γκέισα (οι περισσότερες γκέισες δεν ήσαν απλά entertainers, ήσαν εταίρες, πόρνες πολυτελείας, courtesans και όχι whores) πράγμα που δεν του το συγχώρησε ποτέ. Ίσως συναίνεσε και
αυτή, προκειμένου να τους βγάλει από την δεινή οικονομική τους κατάσταση. Στη
συνέχεια, σαν μεγάλη αδελφή στήριξε τον μικρότερο αδελφό της. Και ο αδελφός
αυτός, ο Μιτζόγκουτσι, ανέπτυξε μια κάθεξη στις πόρνες, ζούσε στη γειτονιά με
τις πόρνες, και μάλιστα συνέζησε με μια πόρνη, η οποία όταν τσακώθηκαν του
χάραξε την πλάτη με ένα ξυράφι, αφήνοντάς του μια βαθιά ουλή.
Μέχρι εδώ όλα συμβαίνουν κατά το εικός και το
αναγκαίο. Στη συνέχεια όμως βρίσκει την Οχάρου η μια κακοτυχιά μετά την άλλη. Ξέφυγε
από το σπίτι αυτό, παντρεύτηκε κάποιον που την αγαπούσε, αλλά λίγο αργότερα τον
δολοφόνησαν. Από τότε αρχίζει η μεγάλη πτώση της. Θα καταντήσει κοινή πόρνη,
και στο τέλος ζητιάνα. Και ο Μιτζόγκουτσι δεν την βάζει να πεθαίνει στο τέλος,
όπως κάνει με τις περισσότερες ηρωίδες του. Η τελευταία σκηνή τη δείχνει να
περιφέρεται όπως ο Οιδίποδας, όχι τυφλή αλλά όμως χωρίς να έχει διαπράξει καμιά
«αμαρτία», ζητιανεύοντας.
Εξαιρετική ταινία, με μια Kinuyo Tanaka να δίνει κυριολεκτικά ρεσιτάλ ερμηνείας, κάτι που υπονοήθηκε
και στην ταινία του Ichikawa. Το επεισόδιο όπου ο
πελάτης την πληρώνει όχι για να κάνει έρωτα μαζί της αλλά για να δείξει σε
κάποιους προσκυνητές σε ποια κατάντια μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος είναι
συγκλονιστικό. Το ίδιο και το επεισόδιο όπου, ενώ της λένε ότι θα την πάνε στο
ανάκτορο του γιου της που διαδέχθηκε τον πατέρα του για να μείνει μαζί του, της
επιτρέπουν απλά να τον δει από μακριά. Αυτή συνεχώς τους ξεφεύγει για να δει
από πιο κοντά το γιο της.
Ξέχασα να το γράψω, η ταινία ξεκινάει από το τέλος όπου
βλέπουμε την Οχάρου ζητιάνα και μετά αφηγείται την ιστορία της, δημιουργώντας
το «σασπένς του πώς» κατάντησε ζητιάνα, προκαλώντας ταυτόχρονα τον έλεό μας με
την αριστοτελική σημασία της λέξης.
Μεγάλος ο Μιτζόγκουτσι, χαίρομαι που έβαλα σε
πρώτη προτεραιότητα να δω και τις υπόλοιπες ταινίες του.
Η προηγούμενη
ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «The lady of Musashino».
Μπορείτε να δείτε
την ταινία στο youtube με
ελληνικούς υπότιτλους και με αγγλικούς, σε καλύτερη ανάλυση, εδώ.
No comments:
Post a Comment