Στην προσπάθειά μου να αναρτήσω στο youtube όσες
ταινίες του Mizoguchi
δεν υπήρχαν με αγγλικούς υπότιτλους ξέχασα να δω και τις υπόλοιπες. Μου έμεναν
ακόμη 10 από τις 32 που έχω, και αποφάσισα να τις δω τώρα στις διακοπές μου,
δίνοντάς τους απόλυτη προτεραιότητα.
Στην «Κυρία του
Μουσασίνο» βλέπουμε πάλι τη γυναίκα-θύμα, όχι όμως κυρίως του άνδρα αλλά των
φεουδαρχικών παραδόσεων και προπαντός της έννοιας της τιμής στην οποία φαίνεται
ολοκληρωτικά προσκολλημένη.
Μου θύμισε την Μαντάμ
Γιούκι.
Ο άντρας της την
απατάει, όμως δεν διανοείται να του ανταποδώσει τα ίδια με τον ξάδελφο, ο
οποίος είναι ερωτευμένος μαζί της, όπως άλλωστε και αυτή με αυτόν. Τον
εξορκίζει να της ορκισθεί ότι θα μείνουν για πάντα ερωτευμένοι, έστω και αν δεν
ενωθούν σωματικά ποτέ. Αυτός σηκώνεται και φεύγει. Δεν είναι σίγουρος ότι
μπορεί να κρατήσει τέτοιον όρκο μένοντας δίπλα της (μένει στο σπίτι τους).
Ο άντρα της το σκάει
με την αδελφή της. Και όχι μόνο αυτό, έχει κλέψει και κάποια χαρτιά που της
δίνουν την κυριότητα στο κτήμα και στο σπίτι, κληρονομιά από τον πατέρα της. Με
κάποια νομικίστικα που δεν τα κατάλαβα, θα μπορέσει να τα μεταγράψει στο δικό
του όνομα. Μόνο αν πεθάνει, της λέει ο γαμπρός της, μπορεί να αποφευχθεί αυτό,
και βέβαια αφού με διαθήκη αφήσει τα δυο τρίτα σε άλλα πρόσωπα (φαίνεται ότι ο
σύζυγος, με το θάνατο της γυναίκας του, κληρονομεί οπωσδήποτε το ένα τρίτο. Σε
μας εδώ, από όσο ξέρω, κληρονομεί το ένα τέταρτο).
Αυτή, απελπισμένη
και από τη φυγή του ξαδέλφου, αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Δεν θα πεθάνει
αμέσως, θα προλάβουν να μαζευτούν όλοι τριγύρω της και θα την ακούσουν να λέει
συγκινητικά λόγια που θα τους γεμίσουν ενοχές.
Η αυτοκτονία της ήταν
επί πλέον και μια πράξη αυτοθυσίας για τον άντρα (είπαμε, μόνιμο θέμα στον Mizoguchi), και συγκεκριμένα
για τον ξάδελφο, που του αφήνει το κτήμα του Μουσασίνο, το οποίο υπεραγαπούσε,
όπου είχαν περάσει εκεί τα παιδικά τους χρόνια. Στην περιδιάβαση σ’ αυτό τους
πλημμυρίζουν οι αναμνήσεις τους, σκηνές που είχαν περάσει εκεί μαζί όταν ήσαν
παιδιά.
Για πρώτη φορά
συνειδητοποιώ ότι ο Mizoguchi αποφεύγει τα γκρο πλαν. Βλέπει τους ήρωές του από κάποια
απόσταση, όχι μεγάλη βέβαια, σαν από τα μπροστινά καθίσματα ενός θεάτρου. Δεν
τον ενδιαφέρει τόσο να απεικονίσει την εκφραστικότητα των προσώπων όσο να μας μεταφέρει
τα λόγια τους και να αφηγηθεί τις πράξεις τους.
Εξαιρετική η Kinuyo Tanaka όπως
πάντα. Προχθές είδα την βιογραφία της στην ταινία «Ηθοποιός»
του Kon Ichikawa.
Η προηγούμενη
ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Miss Oyu».
Posts
No comments:
Post a Comment