Niki Stein, Rommel (2012)

Niki Stein, Rommel (2012)

  Αφού είδα την «Sahara» του Brian Trenchard-Smith είπα να δω και τη βιογραφική τηλεταινία «Ρόμελ» του Νίκι Στάιν. Μια βιογραφική ταινία δεν είναι όπως η μεταφορά ενός μυθιστορήματος, η οποία μπορεί να μείνει περισσότερο ή λιγότερο πιστή στο μυθιστόρημα που μεταφέρει, πρέπει να μείνει πιστή στα ιστορικά γεγονότα.

  Για τον Ρόμελ ήξερα βέβαια κάποια πράγματα. Ήξερα για τις εκπληκτικές στρατηγικές του ικανότητες, όπως τις επέδειξε ιδιαίτερα στην Αφρική πράγμα που του προσέδωσε την προσωνυμία «Η αλεπού της ερήμου». Ήξερα επίσης ότι είχε συμμετάσχει στη συνομωσία των στρατηγών, δεν ήξερα όμως ότι δεν είχε άμεση συμμετοχή στην απόπειρα εναντίον του Χίτλερ, που μετά την αποτυχία της οι συνωμότες οδηγήθηκαν στην κρεμάλα, και μάλιστα με συρματόσχοινο για να υποφέρουν. Για τον Ρόμελ ο Χίτλερ έκανε εξαίρεση, τον άφησε να αυτοκτονήσει, τακτική γνωστή ιστορικά. Έτσι πέθανε ο Σενέκας, έτσι πέθαναν οι 47 σαμουράι. Νόμιζα όμως ότι αυτοκτόνησε με πιστόλι, ενώ εδώ μαθαίνω ότι αυτοκτόνησε με δηλητήριο. Ανώδυνος θάνατος, σε τρία δευτερόλεπτα, του είπε ο αξιωματικός που του το προμήθευσε μεταφέροντάς του και τη διαταγή του Χίτλερ. Επίσης νόμιζα ότι την παραχώρηση αυτή την έκανε ο Χίτλερ σαν αναγνώριση των υπηρεσιών του στο Ράιχ, ενώ εδώ μαθαίνω ότι το έκανε γιατί δεν ήθελε ο κόσμος να μάθει ότι ο δημοφιλής στρατηγός είχε στραφεί εναντίον του. Η επίσημη εκδοχή για τον θάνατό του ήταν ότι υπέκυψε στα τραύματά του. Πριν λίγες βδομάδες το αυτοκίνητό του είχε κτυπηθεί από συμμαχικά αεροπλάνα και είχε τραυματισθεί σοβαρά, πράγμα που το έμαθα για πρώτη φορά από την ταινία. Η κηδεία του, την οποία βλέπουμε σε ασπρόμαυρο, προφανώς είναι η πραγματική κηδεία, παρμένη από επίκαιρα της εποχής.

  Πέρα από την «απόλαυση της ταινίας» (κατά το «απόλαυση του κειμένου») με μια βιογραφική ταινία αυξάνεις τις εγκυκλοπαιδικές σου γνώσεις μαθαίνοντας πράγματα για τον βιογραφούμενο, ιδιαίτερα αν είναι σημαντική προσωπικότητα όπως ο Ρόμελ και όχι όπως ο σχεδιαστής μόδας Μακ Κουίν, καθώς βέβαια και ιστορικές πληροφορίες, ιδιαίτερα αν ο βιογραφούμενος είναι στρατιωτικός ή πολιτικός. Τη χάρηκα πραγματικά αυτή την ταινία.

   Ο Hans Speidel, επικεφαλής του επιτελείου του Ρόμελ, όταν συνελήφθη ως συμμετέχων στη συνωμοσία, κατά την ανάκριση τον ανέφερε σαν έναν από τους συνωμότες. Ο Ρόμελ λέει στην ταινία ότι αυτό δεν θα τον έσωζε. Δεν ξέρω αν το είπε και στην πραγματικότητα,  όμως τον έσωσε. Φυλακίσθηκε απλά. Στην ταινία διαβάζω ότι τον απελευθέρωσαν οι σύμμαχοι. Στη βικιπαίδεια αντίθετα διαβάζω ότι το έσκασε από τη φυλακή λίγο πριν έλθουν οι σύμμαχοι. Συνέχισε την καριέρα του σαν στρατιωτικός και έγινε ο πρώτος γερμανός αξιωματικός του ΝΑΤΟ. Στη βικιπαίδεια, στο βιογραφικό του λήμμα, διαβάζω: According to an affidavit (ένορκη κατάθεση) left by Heinz Guderian and Heinrich Kirchheim, interrogation, he blurted out Rommel's name. Maurice Remy comments that Speidel's testament did not truly betray Rommel, although Speidel probably blamed himself until his death for his revered Field Marshal's fate afterwards. Unknown to Speidel though, his statement offered nothing new or startling to the interrogators, who already obtained from other co-conspirators the information that Rommel not only knew but agreed with the assassination.

  Ήξεραν δεν ήξεραν ήδη για τον Ρόμελ, αυτός τον κατέδωσε. Επίσης στην ταινία είδα ότι ο Ρόμελ δεν συμφωνούσε με την δολοφονία του Χίτλερ, αντίθετα από ότι γράφει η βικιπαίδεια.

  Πολύ καλή ταινία, ιδιαίτερα μου άρεσε η ερμηνεία του Urlich Tukur στον επώνυμο ρόλο.  

   Ξέχασα να το γράψω, ένα παραψυχικό φαινόμενο, που μου είναι γνωστό («Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα» το πρώτο μου βιβλίο). Το κάδρο με τη φωτογραφία ενός γερμανού στρατηγού έπεσε από τον τοίχο που ήταν κρεμασμένο την ώρα που σκοτώθηκε.