Philip Leacock, The war lovers (1962)

Philip Leacock, The war lovers (1962)

  Χθες βράδυ είπα να χαλαρώσω και να μη δω καμιά από τις ταινίες που έχω στη λίστα αναμονής αλλά να δω μια ταινία αγαπημένου μου είδους, πολεμική, και μάλιστα ενός αγαπημένου υποείδους, αερομαχίες. Έτσι είδα την ταινία «Αυτοί που αγαπούν τον πόλεμο». Τελικά αυτός που αγαπάει τον πόλεμο είναι μόνο ένας, ο Στηβ Μακ Κουίν. Ο συνάδελφός του στο πιλοτήριο του βομβαρδιστικού, ο Ρόμπερτ Βάγκνερ, δεν αγαπάει τον πόλεμο, αλλά αφού πρέπει να υπερασπιστεί την πατρίδα θα πολεμήσει. Είναι ο πράος, ενώ ο Στην Μακ Κουίν είναι ο βίαιος. Ο κοπέλα του Ρόμπερτ Βάγκνερ έλκεται από αυτόν, όμως ξέρει ότι δεν είναι ακριβώς ο κατάλληλος για να τον ερωτευθεί, έτσι όταν της την πέφτει αρνείται, παρά την έλξη που της ασκεί.

  Είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας στη ζωή. Όσες υποκύπτουν στους γκόμενους συνήθως την πατάνε, ξέρω μια πολύ χαρακτηριστική περίπτωση. Και φυσικά ισχύει και το αντίστροφο. Γι’ αυτό λένε συχνά «Γυναίκα για σπίτι» (όχι της Φυλής, αλλά για οικογένεια).

  Μόλις δυο αερομαχίες είδαμε στην ταινία, μια στην αρχή και μια στο τέλος. Ίσως αυτό δεν είναι άμοιρο του ότι η ταινία είναι μεταφορά μυθιστορήματος. Όμως είδαμε για μια ακόμη φορά το μοτίβο του αποκλίνοντα ήρωα, του ανορθόδοξου, που βάζει γυαλικά στους ανωτέρους του παίρνοντας πρωτοβουλίες, όπως όταν βομβάρδισε με το σμήνος του, παρά τις εντολές για ακύρωση της αποστολής λόγω πυκνής νέφωσης, μια γερμανική βάση υποβρυχίων. Αυτός βέβαια είναι ο Στηβ Μακ Κουίν, που μπορεί να έχει επιτυχία στους αιθέρες και στις γυναίκες, όμως με την συγκεκριμένη απέτυχε. Και βέβαια με το παράτολμο του χαρακτήρα του παρά λίγο να πάρει στο λαιμό του το πλήρωμα του αεροσκάφους του. Τελικά πείστηκε να καλέσουν τα ναυαγοσωστικά και να πέσουν με αλεξίπτωτα στη Μάγχη. Ο ίδιος δεν έπεσε, προτίμησε να ρισκάρει την προσγείωση του αεροπλάνου. Όμως δεν κατάφερε να πάρει ύψος, το αεροπλάνο του συντρίφτηκε τελικά στα ψηλά βράχια της ακτής.

  Πολύ μου άρεσε η ταινία, πέρασα ένα πολύ ευχάριστο βράδυ, και λέω να το επαναλάβω και απόψε βλέποντας ένα καουμπόικο, άλλο αγαπημένο είδος, με την Μπριζίτ Μπαρντό και την Κλαούντια Καρντινάλε. Αν μη τι άλλο αυτές οι ταινίες μου θυμίζουν τα νιάτα μου.