Gastón Duprat, Το αριστούργημά μου (Mi obra maestra, 2018)

Gastón Duprat, Το αριστούργημά μου (Mi obra maestra, 2018)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Ήρωες, «εκείνος και εκείνος», ο ζωγράφος και γκαλερίστας. Θέμα, «Δάμων και Φιντίας», η φιλία.

  Ο ζωγράφος, στη μόδα τη δεκαετία του ’80, έχει σταματήσει να πουλάει. Βρίσκεται σε δεινή οικονομική κατάσταση, αλλά ο φίλος του τον σώζει, παρά τις κόντρες που έχουν. Παραείναι ιδιόρρυθμος, γεροντικές παραξενιές, αλλά χωρίς αυτές δεν θα είχαμε κωμωδία.

  Η ταινία έχει και ένα άλλο θέμα, την τέχνη, την οποία ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει ολότελα σατιρικά. Αντιγράφω από την ανάρτηση που έκανα σήμερα για το βιβλίο του Σοπενχάουερ «Ο κόσμος σαν βούληση και σαν παράσταση».

  «Για να έχουμε την επιδοκιμασία των απογόνων μας πρέπει να παραιτηθούμε από κείνη των συγχρόνων μας και αμοιβαία» (σελ. 302).

  Ένα από τα είδωλα της αγοράς -δεν ξέρω αν μιλάει γι’ αυτό ο Μπέηκον, θα διαβάζω το βιβλίο του – είναι το να αποφαίνεσαι με απόλυτο τρόπο. Αυτό που λέει ισχύει πράγματι, όμως σαν εξαίρεση, όχι σαν κανόνας. Ο Βαν Γκογκ ήταν τέτοια εξαίρεση».

  Η αξία των πινάκων του ζωγράφου εκτοξεύεται στα ύψη μετά την «αυτοκτονία» του. Βέβαια αυτός στα νιάτα του πουλούσε.

  Η ταινία έχει κάποιες μεγάλες ανατροπές, αν και για αυτούς που ξέρουν τους αφηγηματικούς κώδικες είναι λίγο πολύ αναμενόμενες. Και για μια ακόμη φορά ενισχύεται η αντίληψή μου ότι το σασπένς είναι εκ των ων ουκ άνευ για μια επιτυχημένη αφήγηση: η ταινία ξεκινάει λίγο πριν το τέλος, με τον αφηγητή-γκαλερίστα να μας λέει για τον «φόνο» που διέπραξε.

  Μου άρεσε πάρα πολύ η ταινία, και όχι μόνο γιατί η υπόθεση διαδραματίζεται στο Μπουένος Άυρες, όπου πήγε μετανάστης, αρχές του περασμένου αιώνα, ο παππούς μου ο Γιάννης ο Ζωγραφάκης.

  Έχουμε γράψει για μια ακόμη ταινία του Γκαστόν Ντυπράτ, τον «Διακεκριμένο πολίτη», που προβλήθηκε πριν τρία χρόνια. Εκεί αντί για ζωγράφο είχαμε συγγραφέα. Ίσως στην επόμενη ταινία του να έχει μουσικό.