Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Soft comedy, σε τρία
μέρη, είναι το «Αγαπημένο μου ημερολόγιο» του Νάνι Μορέτι, ταινία
ημιαυτοβιογραφική.
Στο πρώτο μέρος τον βλέπουμε να τριγυρνάει με
τη βέσπα του σε διάφορα μέρη. Πιάνει συχνά κουβέντα με άτομα που συναντάει,
χωρίς σοβαρό λόγο, πράγμα που τους κάνει να νομίζουν ότι πρόκειται για κάποιον
βλαμμένο. Στο δεύτερο μέρος κάνει κρουαζιέρα στα νησιά. Έχουμε κι εδώ διάφορα
κωμικά επεισόδια, αλλά το κεντρικό σημείο είναι μια συνηγορία της σαπουνόπερας
(κατά το «Συνηγορία
της παραλογοτεχνίας» του Πέτρου Μαρτινίδη),
με ένα όμως αρκετά ειρωνικό τρόπο είναι αλήθεια. Κι εγώ συνηγορώ υπέρ της
σαπουνόπερας, και γενικά υπέρ της τηλεόρασης. Αλήθεια, πώς την έβγαζαν τα
γεροντάκια παλιά που δεν υπήρχε τηλεόραση και ραδιόφωνο; Φαντάζομαι θα έπλητταν
αφόρητα αν έμεναν μόνα τους, χηρευμένα. Βέβαια όσες σαπουνόπερες έχω δει ήταν
για να εξασκήσω γλώσσες, μάλιστα έχω γράψει και ένα σχετικό άρθρο. Δυστυχώς οι ταινίες και το να τρέχω πίσω από τις καινούριες
προβολές δεν μου αφήνουν χρόνο να βλέπω σαπουνόπερες, ούτε καν όπερες (αγαπώ
την κλασική μουσική). Επειδή διαβάζω τώρα την «Αινειάδα» είδα πρόσφατα την
όπερα «Διδώ και Αινείας» του Χένρι Πέρσελ. Και τηλεόραση δεν βλέπω, την έχω
συνδέσει με τον υπολογιστή μου και λειτουργεί σαν μόνιτορ, για να βλέπω
ταινίες.
Το τρίτο μέρος είναι εντελώς σατιρικό. Η
αδυναμία σωστής διάγνωσης είναι ο εφιάλτης πολλών ασθενών, στους οποίους
προστίθενται καθημερινά και καινούριοι.
Ο Νάνι έχει μια μορφή καρκίνου, ιάσιμου, το
μαθαίνουμε στην αρχή του μέρους. Μετά έχουμε τις αναδρομές. Το σύμπτωμα που
ένιωθε ήταν μια άγρια φαγούρα. Δερματολόγοι και αλλεργιολόγοι δεν είχαν
υποψιαστεί τίποτα, και τον γέμιζαν με λάθος φάρμακα κάνοντας λάθος διαγνώσεις.
Ευτυχώς βρέθηκε κάποιος… Πάντα βρίσκεται κάποιος, ο θεός να τον έχει καλά, ή
σχεδόν πάντα. Σε μένα κάποτε βρέθηκε. Όχι όμως και σε μια θεία μου, που πέθανε.
Απολαυστική κωμωδία, όσοι δεν την έχετε δει σας
συνιστώ να τη δείτε.
Posts
No comments:
Post a Comment