Kriv Stenders, Danger close: the battle of Long Tan (2019)

Kriv Stenders, Danger close: the battle of Long Tan (2019)

  Μια ακόμη ταινία που στηρίζεται σε πραγματικό γεγονός.

  Τον Αύγουστο του 1966, όταν είχε αρχίσει να κλιμακώνεται ο πόλεμος στο Βιετνάμ, μια μονάδα από 108 Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς στρατιώτες πηγαίνουν για μια φαινομενικά ακίνδυνη ανιχνευτική αποστολή στο Long Tan, λίγο έξω από τη βάση τους. Αυτό που δεν φαντάζονταν ήταν ότι θα έπεφταν πάνω σε μια μεγάλη δύναμη βορειοβιετναμέζων και βιετκόνγκ, πάνω από 2000 μαχητές. Η μια διμοιρία έχει αποδεκατιστεί, ο ασύρματός τους δεν λειτουργεί, είναι περίπου καταδικασμένοι. Ο διοικητής δίνει εντολή να επιστρέψουν, όμως ο λοχαγός αρνείται να παρατήσει τους τυχόν επιζώντες της διμοιρίας στην τύχη τους. Ο διοικητής φοβάται να στείλει ενισχύσεις, έχει την υποψία ότι πρόκειται για αντιπερισπασμό για να μείνει η βάση με λίγες δυνάμεις ώστε να της επιτεθούν και να την καταλάβουν. Στο τέλος πείθεται και στέλνει 10 θωρακισμένα, ενώ οι υπεύθυνοι της αεροπορίας αναλαμβάνουν τον ανεφοδιασμό τους με πυρομαχικά. Δυο ελικόπτερα στέλνονται γι’ αυτό το σκοπό. Έχουν βέβαια σε όλο αυτό το διάστημα την υποστήριξη του πυροβολικού, που στέλνει αθρόες τις οβίδες του στις δυνάμεις τον Βιετναμέζων.

  18 Αυστραλοί και κάπου 245 Βιετναμέζοι έχασαν τη ζωή τους σ’ αυτή τη μάχη. Και οι δυο πλευρές υποστήριξαν ότι νίκησαν, όμως αυτοί που κέρδισαν ήταν οι Αυστραλοί, όχι γιατί οι νεκροί Βιετναμέζοι ήταν πολλαπλάσιοι από τους δικούς τους αλλά γιατί κατάφεραν να σωθούν οι περισσότεροι από τους 108 Αυστραλούς που είχαν παγιδευτεί.

  Κέρδισαν τη μάχη, όμως έχασαν τον πόλεμο, γνωστό αυτό.

  Δεν ξέρω τι υποχρεώσεις είχαν στους Αμερικάνους οι Αυστραλοί και οι Νεοζηλανδοί και έστειλαν και δικές τους δυνάμεις να πολεμήσουν στο πλευρό τους. Ευτυχώς εμείς, όποια υποχρέωση τους είχαμε με τον εμφύλιο την βγάλαμε με την Κορέα. Καμιά κυβέρνηση, ούτε καν η Χούντα, δεν τόλμησε να στείλει Έλληνες στρατιώτες στο Βιετνάμ.

  Εν τάξει, εγώ με τους Βιετναμέζους ήμουνα, αλλά η ταινία μου άρεσε. Οι σκηνές μάχης ήταν εντυπωσιακές.

  Είχαμε βέβαια και εδώ το κλασικό μοτίβο, ο απείθαρχος ήρωας που, μη υπακούοντας στις εντολές, καταφέρνει αυτό που δεν πίστευαν οι ανώτεροί του. Περιέργως δεν χώρεσε το ρομάντζο. Οι περισσότερες σκηνές στην ταινία ήταν σκηνές μάχης.

  Μου άρεσε ιδιαίτερα μια σκηνή: ο Αυστραλός στρατιώτης βλέπει δυο γυναίκες βιετκόνγκ, προφανώς του υγειονομικού, να μεταφέρουν ένα τραυματισμένο στρατιώτη τους. Δεν τις πυροβόλησε.

  Αν κάποια εταιρεία διανομής κινηματογραφικών ταινιών τη φέρει στις αίθουσές μας, μην τη χάσετε. Είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία, θα σας ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη.