Nicole Conn, A perfect ending (2012)

Nicole Conn, A perfect ending (2012)

  Μου τη σύστησε ο φίλος μου ο Πάτροκλος, σαν μια ταινία που έχει ίδια θεματική με το «Πορτραίτο μιας γυναίκας που φλέγεται». Βέβαια, παραδέχθηκε, το Πορτραίτο είναι πολύ καλύτερη ταινία.

  Η θεματική είναι ο λεσβιακός έρωτας.

  Και βρίσκω δυο ακόμη υποκατηγορίες στο ντούο/γυναικείο ντούο/λεσβιακός έρωτας/: λεσβιακός έρωτας και λεσβιακό σεξ. Στο Πορτραίτο βλέπουμε τον λεσβιακό έρωτα. Στο «Τέλειο τέλος» έχουμε το λεσβιακό σεξ. Όμως ενώ αρχινάει σαν σεξ, και μάλιστα με ανυπέρβλητες δυσκολίες, καταλήγει σε έρωτα.

  Η γυναίκα είναι ώριμης ηλικίας, με μια κόρη από κάποια παλιά σχέση και δυο γιους από τον άντρα της. Κάποια στιγμή εξομολογείται στις φίλες της ότι δεν έχει νοιώσει ποτέ της οργασμό. Εκπλήσσονται, και σκέφτονται ότι θα πρέπει να τη βοηθήσουν. Το πληρωμένο σεξ είναι μια λύση.

  Η ένστασή μου: Αν με τον άντρα της και με την προηγούμενη ή με τις προηγούμενες σχέσεις της δεν μπορούσε να φτάσει σε οργασμό, η λύση δεν είναι να τον αναζητήσει στον πληρωμένο ομοφυλόφιλο έρωτα, αλλά στον πληρωμένο ετεροφυλόφιλο, έστω και αν στοιχίζει περισσότερο. Όμως οι φίλες της είναι λεσβίες και θέλουν να την μπάσουν στο κλαμπ. Σ’ αυτό εξάλλου έχουν τις γνωριμίες τους.

  Δυο φορές διώχνει την νεαρή κοπέλα που έρχεται, όπως και μια άλλη της ηλικίας της. Μεγάλο το άλμα στην ομοφυλοφιλία, όμως τελικά υποχωρεί. Και, ω του θαύματος, θα απολαύσει το σεξ με τη νεαρή, νοιώθοντας για πρώτη φορά οργασμό.

  Όταν απολαμβάνεις το σεξ, και μάλιστα για πρώτη φορά, είναι φυσικό να ερωτευθείς εκείνον/η που σου το προσφέρει. Και πράγματι ερωτεύεται την νεαρή, η οποία είναι ταλαντούχα ζωγράφος. Μάλιστα προσπαθεί να την τραβήξει από το επάγγελμα που κάνει, όσο προσοδοφόρο κι αν είναι αυτό. Οι escort κερδίζουν αρκετά, καμιά σχέση μ’ αυτές των σπιτιών με τα φώτα.

  Μια ακόμη ένσταση: οι σκηνές σεξ ήταν μεγάλης διάρκειας, σαν να είχαμε πορνό ταινία. Στο Πορτραίτο ήταν ελάχιστες και πολύ μικρής διάρκειας.

  Και τώρα ένα σχόλιο υφολογικό/στιλιστικό. Η σκηνοθέτης χρησιμοποιεί συχνά το διαδοχικό και το ελλειπτικό μοντάζ με μικρά πλάνα, δημιουργώντας βέβαια μια μοντερνιστική ποιητικότητα, αλλά και μια αφηγηματική ασάφεια. Για παράδειγμα, δεν κατάλαβα ότι η γυναίκα αυτή είχε καρκίνο και το ήξερε. Ξαναβλέποντας την αρχή δεν το είδα να διευκρινίζεται με σαφήνεια. Στη συνέχεια νόμισα ότι καρκίνο είχε η νεαρή escort, και στη συνέχεια ο άντρας της. Μόνο στο τέλος είδα ότι τον καρκίνο τον είχε αυτή.

  Για να γίνει η πλοκή πιο πλούσια, έχουμε διακλαδώσεις της κεντρικής ιστορίας. Ο άντρας της δεν θέλει να κάνει συγκληρονόμο στην επιχείρησή του την κόρη της καθώς δεν είναι δικό του αίμα. Όμως όταν της μεταβιβάζει την επιχείρηση, για λόγους φορολογικούς ή κάτι τέτοιο, δεν καλοκατάλαβα, αυτή αφήνει στη διαθήκη της συγκληρονόμους εξίσου και τα τρία παιδιά.

  Η escort, όταν διώχθηκε από τη δουλειά της, ασχολήθηκε τελικά με την τέχνη της. Την βλέπουμε να δέχεται κόσμο στα εγκαίνια της έκθεσής της σε μια γκαλερί. Η κόρη την πλησιάζει και της ζητάει να της μιλήσει για τη μητέρα της.

  Σίγουρα δεν ήταν αριστούργημα η ταινία, στο IMDb έχει βαθμολογία μόλις 5,7, όμως εγώ δεν την βαρέθηκα, την είδα πολύ ευχάριστα. Πάτροκλε thanks.