Céline Sciamma, Το πορτραίτο μιας γυναίκας που φλέγεται (Potrait de la jeune fille en feur, 2019)

Céline Sciamma, Το πορτραίτο μιας γυναίκας που φλέγεται (Potrait de la jeune fille en feur, 2019)

  Εξακολουθεί να παίζεται στους κινηματογράφους.

  Υπάρχει η γενική κατηγορία των ντούο, με τρεις υποκατηγορίες: γυναικεία ντούο, ανδρικά ντούο (τα βλέπουμε στις ταινίες του Βιμ Βέντερς) και ντούο άνδρας και γυναίκα, τα συνηθισμένα ντούο στα ρομάντζα. Στα γυναικεία ντούο υπάρχουν άλλες δυο (τουλάχιστον) υποκατηγορίες: οι γυναίκες είναι φίλες («Θέλμα και Λουίζ»), ή είναι λεσβίες.

  Η Αντέλ Ενέλ είναι μια άλλη Αντέλ Εξαρχόπουλος, σε ένα ντούο ίδιο μ’ αυτό που είδαμε στη «Ζωή της Αντέλ».

  Η πλοκή διαδραματίζεται στα τέλη του προπερασμένου αιώνα. Η γυναίκα «αποφασίζεται» ποιον να παντρευτεί, και παντρεύεται ακόμη πιο τυφλά από ότι στο «ραντεβού στα τυφλά». Αν με το Adobee μπορείς να ρετουσάρεις μια φωτογραφία, φανταστείτε τι ρετουσάρισμα μπορεί να κάνει ένας ζωγράφος.

  Η ζωγράφος καλείται να ζωγραφίσει την Αντέλ. Το πορτραίτο της θα σταλεί στον Μιλανέζο γαμπρό πριν πάει η ίδια η νύφη. Όμως πόσο διατεθειμένη είναι για αυτό το γάμο;

  Αρχικά προοριζόταν η αδελφή της η οποία, για να τον αποφύγει, αυτοκτόνησε. Τώρα τράβηξαν με το ζόρι την Αντέλ από το μοναστήρι.

  Η αφηγηματική αναμονή είναι το ειδύλλιο, το οποίο πράγματι το βλέπουμε κάποια στιγμή. Και είναι ολότελα συγκινητικό. Όμως ένα τέτοιο ειδύλλιο δεν μπορούσε να έχει συνέχεια.

  Δεν μου αρέσουν οι ταινίες με ομοφυλόφιλο έρωτα, όμως με συγκινεί μια καλή ταινία που ο έρωτας, έστω και ομοφυλόφιλος, εκφράζεται με τόσο υπέροχο τρόπο. Το έχω ξαναγράψει, το πιο ωραίο ερωτικό κείμενο που έχω διαβάσει ποτέ είναι το «De profundis» του Όσκαρ Ουάιλντ.

  Ατμοσφαιρική ταινία, στυλιζαρισμένο παίξιμο, πολλές σιωπές αλλά όχι μεγάλης διάρκειας, πλάνα που είναι σαν ζωγραφικοί πίνακες, και οι δυο γυναίκες, συχνότατα σε μεσαία πλάνα, φαίνονται σαν σε πορτρέτο.

  Πολύ καλή ταινία με ένα συγκλονιστικό τέλος, όσοι την είδατε θα το θυμάστε.