Siddiq Barmak, Opium war (2008)

Siddiq Barmak, Opium war (2008)

  Είδα πριν χρόνια την πολυβραβευμένη ταινία του Siddiq Barmak «Οσάμα», αλλά δεν έγραψα γι’ αυτήν γιατί τότε δεν είχα blog, γι’ αυτό θα δώσω περιληπτικά την πλοκή της.

 Στο Αφγανιστάν με τους Ταλιμπάν στην εξουσία που απαγορεύει στις γυναίκες να δουλεύουν η γιαγιά και η μαμά, καθώς δεν υπάρχει άνδρας στην οικογένεια, πείθουν την κόρη να μεταμφιεστεί σε αγόρι για να βρει δουλειά. Όλα πηγαίνουν καλά, μέχρι που την ανακαλύπτουν. Η ποινή είναι ο θάνατος, όμως της χαρίζουν τη ζωή. Με τι αντίτιμο; Την παντρεύουν με έναν ηλικιωμένο.

  Με τον «Πόλεμο του οπίου» ο Σιντίκ Μπαρμάκ κάνει στροφή 180 μοιρών, περνώντας στην κωμωδία.

  180 μοιρών;

  Όχι ακριβώς, η κωμωδία είναι μαύρη, και τα ζοφερά θέματα είναι και εδώ παρόντα.

  Η ταινία μου θύμισε τον Σεργκέι Λοζνίτσα, για τον οποίο οι άνθρωποι είναι κατά βάση κακοί.

  Βρισκόμαστε στην μεταταλιμπάν εποχή. Οι δυο αμερικάνοι τραυματίστηκαν βαριά όταν έπεσε το ελικόπτερό τους. Ο ένας είναι αξιωματικός, ο άλλος απλός στρατιώτης. Ο ένας είναι λευκός, ο άλλος είναι μαύρος.

  Πρέπει να απομακρυνθούν από το χώρο, να βρουν πώς να σωθούν. Ο λευκός αξιωματικός είναι τραυματισμένος στα πόδια, μπορεί να περπατήσει, όμως το βρίσκει πιο βολικό να βάλει τον μαύρο να τον κουβαλάει, με την απειλή του όπλου του το οποίο έχει ακουμπισμένο στον κρόταφό του.

  Δίπλα στους αμερικανούς έχουμε και μια οικογένεια αφγανών, καλλιεργητών όπιου, οι οποίοι ζουν σε ένα εγκαταλειμμένο τανκ. Η συνάντηση μαζί τους δεν θα είναι φιλική, και μάλιστα κάποια στιγμή θα βρεθούν δεμένοι, έπειτα από μια παγίδα που τους έστησαν τα πιτσιρίκια. Ευτυχώς ο αρχηγός της οικογένειας τους ελευθερώνει. Μπορούν να κερδίσουν το ψωμί τους δουλεύοντας στο χωράφι με τις παπαρούνες.

  Αλλά και στην οικογένεια τα πράγματα δεν πάνε καλύτερα. Τσακωμοί, ερωτικές αντιζηλίες, που στο τέλος θα καταλήξουν στον εμπρησμό του σπιτιού της γυναίκας που βρίσκεται παραδίπλα.

  Χρωστάνε. Πρέπει να πληρώσουν.

  Ένα από τα κωμικά επεισόδια της ταινίας είναι ο πιστωτής με τους δικούς του που πηγαίνουν να τους βρουν μεταμφιεσμένοι σε γυναίκες. Φυσικά φοράνε την μπούρκα, αλλά καλού κακού κάποιοι φοράνε και ψηλοτάκουνα, με αποτέλεσμα να οργιάζει η φαντασία των δυο αμερικάνων που τους βλέπουν.

  Ο πατέρας δεν έχει παρά ελάχιστα χρήματα να τους δώσει. -Θα επιστρέψουμε, και αν δεν έχεις να πληρώσεις το χρέος σου θα σου πάρουμε την κόρη.

  Φυσικά δεν έχει, και φυσικά θα πάρουν την κόρη η οποία σπαράζει στο κλάμα, όπως και η μητέρα της. Θα έχει την τύχη της Οσάμα;

  Το τέλος ήταν απολαυστικότατο.

  Φτάνει στο τανκ ένα κυβερνητικό κλιμάκιο. Οι ταλιμπάν έφυγαν, τώρα έχουμε δημοκρατία, όλοι πρέπει να ψηφίσουν. Εκείνη την ώρα βρήκε και η έγκυος να γεννήσει! Και πού να βάλουν το μωρό, μια και δεν υπάρχει κούνια; Μα μέσα σε μια κάλπη, που μέσα έχει κάμποσα ψηφοδέλτια.

  Το τέλος αυτό μου θύμισε την απολαυστική κωμωδία του ιρανού Babak Payami «Μυστική ψηφοφορία».

  Παρά τη μαυρίλα της, η κωμωδία αυτή μου άρεσε.