Wim Wenders, Μέχρι το τέλος του κόσμου (Bis ans Ende der Welt, 1991)

Wim Wenders, Μέχρι το τέλος του κόσμου (Bis ans Ende der Welt, 1991)

  Με τα «Φτερά του έρωτα» ο Βέντερς εισέρχεται στον κόσμο του φανταστικού, στον οποίο θα μείνει και με τις δυο επόμενες ταινίες του. Μάλιστα το «Τόσο μακριά, τόσο κοντά» δεν είναι παρά ένα sequel των «Φτερών του έρωτα». Σφήνα στη μέση η ταινία «Μέχρι το τέλος του κόσμου». Ο λόγος;

  Η ταινία είναι μια ιδιαίτερη εκδοχή του φανταστικού, είναι επιστημονικής φαντασίας. Η πλοκή τοποθετείται κάπου στο μέλλον, που βέβαια για μας τώρα είναι παρελθόν, όπως παρελθόν είναι και το «1984». Μια γυναίκα, δύο άντρες, ο ένας σύζυγός της, οι γονείς του άλλου άντρα και ένας ντετέκτιβ είναι τα κύρια πρόσωπα σε μια τόσο περίπλοκη ιστορία που δεν έχει νόημα να τη δώσω σε περίληψη. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τη διαβάσει στη βικιπαίδεια. Στο ίδιο λήμμα διαβάζω ότι ο Βέντερς την θεωρούσε σαν το τελευταίο road movie του.

  Όμως εγώ δεν την είδα καθόλου σαν road movie. Στην πραγματικότητα είναι ένα ταξιδιωτικό plane movie, με τους ήρωας να πηγαίνουν από το Παρίσι στο Βερολίνο, μετά Ρωσία, Κίνα, Ιαπωνία, Αυστραλία (θα καθίσουν πολύ εκεί, με τους aborigines να είναι βοηθοί στο εργαστήρι του πατέρα του) και τέλος ΗΠΑ.

  Δεν είναι θλιβερές οι ιστορίες που μας διηγείται ο Βέντερς εδώ, αν και εμμένει στους ματαιωμένους έρωτες. Μπορεί μεν να είναι κατά το εικός, όμως δεν είναι καθόλου κατά το αναγκαίο να χωρίζει οριστικά η γυναίκα με τον άντρα της και να γίνει αστροναύτης. Εντούτοις όλοι αυτοί που είχαν μπλεχτεί σ’ αυτή την περιπέτεια έμειναν φίλοι. Στα γενέθλιά της, που την βρίσκουν μέσα σε διαστημόπλοιο, μέσω video conference θα της ευχηθούν χρόνια πολλά.

  Επειδή δεν μου αρέσουν οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα η ταινία, καθώς είχε μάλιστα μια αρκετά μπερδεμένη πλοκή· η πρόωρα χαμένη Solveig Dommartin μου άρεσε περισσότερο. Νομίζω ότι το «Παρίσι, Τέξας» και «Τα φτερά του έρωτα» αποτελούν κορυφές τις οποίες ο Βέντερς δεν θα ξαναφτάσει.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για το «Παρίσι, Τέξας».