Wim Wenders, Τόσο μακριά, τόσο κοντά (In weiter Ferne, so nah!, 1993)

Wim Wenders, Τόσο μακριά, τόσο κοντά (In weiter Ferne, so nah!, 1993)

  Η ταινία είναι sequel των «Φτερών του έρωτα», όμως νομίζω ότι υπολείπεται αισθητά, παρά το Μεγάλο Βραβείο που πήρε στις Κάννες. Και η πιο βασική του έλλειψη είναι πιστεύω το romance. Κατά τα άλλα έχουμε πάλι έναν άγγελο, τον Otto Sander, που έφυγε νωρίτερα από τον άλλο άγγελο, τον Bruno Ganz που έφυγε πρόσφατα. Παρέα του έχει έναν άλλο άγγελο (όνομα και πράγμα, το επιβεβαίωσα διαβάζοντας στη βικιπαίδεια), την Ναστάσια Κίνσκι. Κι αυτός θα κατέβη στη γη, όμως θα ζήσει περιπέτειες, θα «μολυνθεί» από το γήινο περιβάλλον, τον ιό του ποτού, μέχρι που ένας πυροβολισμός να τον ξαναφέρει στους ουρανούς.

  Μπερδεμένη πλοκή, μου έμεινε η σκηνή που σώζει το κοριτσάκι το οποίο, απρόσεχτο, φουντάρει από το μπαλκόνι. Θα το σώσει και για δεύτερη φορά, αλλά αυτό θα του στοιχίσει τη ζωή. Κατά τα άλλα το πιο μεγάλο επεισόδιο, με σασπένς, είναι το εμπόριο όπλων. Να είναι άραγε αλήθεια ότι οι ανατολικογερμανοί αντάλλασσαν όπλα με πορνοβίντεο;

  Και πάλι η εναλλαγή καλλιτεχνικού ασπρόμαυρου με έγχρωμο αιτιολογείται «ρεαλιστικά» από το ότι οι άγγελοι βλέπουν ασπρόμαυρα, σαν τα σκυλιά. Και πάλι απολαύσαμε ακροβατικά, στα οποία πρωτοστατούσε η επίσης μακαρίτισσα Solveig Dommartin.  

  Και ο τίτλος πού κολλάει;

  Οι άγγελοι είναι τόσο μακριά, στον ουρανό, αλλά και τόσο κοντά, σαν φύλακες άγγελοι.

  Θα καταθέσω εδώ μια μαρτυρία, αφήγηση του πατέρα μου.

  Στο χωράφι μας στη Θριπτή κάθεται σε έναν απότομο βράχο. Ξαφνικά βλέπει ένα φίδι. Πάει να σηκωθεί ξαφνιασμένος, και αρχίζει να τσουλάει από το βράχο. Όμως νοιώθει ταυτόχρονα μια δύναμη να τον τραβάει προς τα πίσω, πάνω στο βράχο.

  Δεν μας είπε ποια ήταν αυτή η δύναμη, ήταν αυτονόητο για μας: ο φύλακας άγγελός του.  

  Ελπίζω τον δικό μου να μην τον πάρει καμιά φορά ο ύπνος και την κάνω.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Μέχρι το τέλος του κόσμου».