Siamak Etemadi, Pari (2020)

Siamak Etemadi, Pari (2020)

  Από χθες στους κινηματογράφους.

  Αυτή είναι η δεύτερη «Παρί» που βλέπουμε μετά την «Παρί» (1995) του Dariush Mehrjui, μεταφορά του έργου του Σάλινγκερ «Franny and Zooey». Και έμαθα και τι σημαίνει η λέξη: νεράϊδα.

  Όμως είναι η πρώτη φορά που βλέπω ταινία ενός ιρανοέλληνα. Έχω δει ταινίες ιρανοσουηδών και ιρανοαμερικανών, όμως ταινία ιρανοέλληνα πρώτη φορά βλέπω.

  Η Παρί και ο Φαρόχ έρχονται στην Ελλάδα να βρούνε το γιο τους τον Babak. Για την ακρίβεια, ο Babak είναι γιος της Παρί, ο Φαρόχ είναι ο πατριός του. Τη βρήκε με ένα μωρό στην αγκαλιά (δεν μας λέγεται πώς το απέκτησε) και του πρότεινε να παντρευτούν. Αγαπημένο ζευγάρι.

  Η γιος τους ήλθε πριν δυο χρόνια να σπουδάσει και δεν τον έχουν δει από τότε, τον ανεζήτηξαν.

  Φτάνουν στην Ελλάδα και η οδύσσειά τους αρχίζει.

  Ψάχνουν να τον βρουν. Η Παρί που ξέρει αγγλικά ρωτάει διάφορους, τίποτα. Πηγαίνουν στα πιο διαφορετικά μέρη, χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή η Παρί νομίζει ότι τον είδε ανάμεσα σε μια ομάδα αναρχικών που συγκρούονται με την αστυνομία. Τρέχει να τον προφτάσει, και το τσαντόρ της αρπάζει φωτιά από ένα κοκτέηλ μολότοφ. Σώζεται την τελευταία στιγμή.

  Τελικά κατάφερε να τον βρει;

  Είναι εξαιρετική ταινία, και ίσως η μοναδική που έχω δει που να εκφράζει με τόσο συγκινητικό τρόπο τη μητρική αγάπη.

  Ένας Babak, πάνε κοντά δεκαπέντε χρόνια, μου έκανε αίτημα φιλίας στο facebook. Ήξερε ελληνικά. Δέχτηκα. Μετά μου έσκασε το μυστικό. Είχε κερδίσει μια υποτροφία και θα ερχόταν στην Ελλάδα να σπουδάσει τη γλώσσα. Ήθελε κάποιον έλληνα να τον βοηθήσει σε διάφορα γραφειοκρατικά με το αεροδρόμιο. Τον βοήθησα. Τον βοήθησα επίσης και σε κάποια άλλα γραφειοκρατικά, με το πανεπιστήμιο και με μια τράπεζα.

  Όχι, δεν ήταν ο Babak του Etemadi, ο δικός του Babak ήταν υπότροφος του Πολυτεχνείου. Όμως, όπως πληροφορείται η μητέρα του, απλά έκανε εγγραφή, δεν φοίτησε ποτέ.

  Ο Babak ο δικός μου μού έσκασε κάποια στιγμή το άλλο μυστικό: δεν είχε σκοπό να επιστρέψει στο Ιράν.

  Βλέποντας την ταινία επιβεβαίωσα μια πληροφορία που μου έδωσε μια ιρανή. Πολλοί ιρανοί βαφτίζονται χριστιανοί. Φαντάζομαι οι περισσότεροι για τον ίδιο λόγο που οι έλληνες επί τουρκοκρατίας γίνονταν μουσουλμάνοι, για να αντιμετωπίζουν λιγότερα προβλήματα με τις αρχές.

  Έψαξα στη βικιπαίδεια για πληροφορίες, αλλά βρήκα μόνο ένα γερμανικό λήμμα. Φαντάζομαι ότι έγινε από τη Melika Foroutan που ενσαρκώνει την Παρί (καταπληκτική στην ερμηνεία της), η οποία είναι γερμανίδα, γεννημένη από γερμανίδα μητέρα και ιρανό πατέρα).

  Ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες που βρήκα.

  Οι σκηνές της σύγκρουσης των αναρχικών με την αστυνομία ήταν πραγματικές, κάτι που είχα φανταστεί, η λήψη τους έγινε με κρυφή κάμερα.

  Την ταινία την εμπνεύστηκε ο Σιαμάκ, ο οποίος ήλθε στην Ελλάδα να σπουδάσει όπως και ο ήρωάς του, όταν τον επισκέφτηκε η μητέρα του η Παρί, στην οποία αφιερώνει και την ταινία. Στο αεροδρόμιο που την περίμενε έκανε τη σκέψη, τι θα έκανε άραγε αν δεν τον έβρισκε; Δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι θα τον έψαχνε παντού, ότι θα έκανε τα αδύνατα δυνατά για να τον βρει.

  Από το 1995 ζει στην Αθήνα και έχει αποκτήσει την ελληνική υπηκοότητα. Έζησε στα Εξάρχεια, όπου γνώρισε πολύ καλά τους αναρχικούς. Η «Παρί» είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του. Σε ένα βιογραφικό του στο διαδίκτυο διαβάζω ότι γύρισε πιο πριν τρεις ταινίες μικρού μήκους. Επίσης ότι σπούδασε κινηματογράφο στην Αγγλία και στην Ελλάδα. Η πρώτη του ταινία, επτάλεπτη, είναι παραγωγή της σχολής Σταυράκου, από την οποία προφανώς αποφοίτησε. Ακόμη ότι εργάζεται ως σκηνοθέτης, βοηθός σκηνοθέτη και ηθοποιός.