Αλέκος Σακελλάριος, Τον παλιό εκείνο τον καιρό (1964)

Αλέκος Σακελλάριος, Τον παλιό εκείνο τον καιρό (1964)

 

  «Τον παλιό εκείνο τον καιρό» είναι ένα ντοκιμαντέρ με αποσπάσματα από ταινίες που σώθηκαν και από ταινίες που δεν σώθηκαν, της δεκαετίας 1920-1930. Ο Αλέκος Σακελλάριος σχολιάζει χιουμοριστικά, κάποιες φορές ειρωνικά, όπως π.χ. το πλάνο όπου η μηχανή λήψης φαίνεται στο τζάμι μιας βιτρίνας πίσω από τα πρόσωπα που παίρνει. Στο τέλος βέβαια μας λέει ότι πρέπει να τους συγχωρέσουμε τα όποια σκηνοθετικά λάθη, τα οποία ήταν αναπόφευκτα με τις συνθήκες που γυριζόταν μια ταινία εκείνη την εποχή, και να τους θαυμάζουμε για τον πρωτοπόρο ρόλο που παίξανε στην ανάπτυξη του ελληνικού κινηματογράφου. Βέβαια κάποια σχόλιά του είναι υπερβολικά, πιστεύω ότι το ξέρει και ο ίδιος αλλά τα κάνει για να δώσει χιούμορ. Ποιος μπορεί να πάρει χαμπάρι ότι τα ίδια πρόσωπα σκοτώνονται ξανά και ξανά στη μάχη με τους τούρκους στην «Μαρία τη Πενταγιώτισσα»;  

  Μας έδειξε και τον Αχιλλέα Μαδρά, ενενηνταπεντάχρονο, από τους πρωτοπόρους του ελληνικού σινεμά. Είδαμε και την πρώτη κάμερα της εποχής, που λειτουργούσε με μια μανιβέλα που «γυριζόταν» από το χειριστή. Έτσι βγήκε το «γυρίζω ταινία». 

  Κάποιοι ηθοποιοί αναγνωρίζονται, κάποιοι άλλοι όμως όχι. Σχολιάζει: Πώς να φαίνονται άραγε σήμερα; Τα νεανικά αυτά πρόσωπα θα είναι γερασμένα. Αυτά το 1964, γιατί σήμερα, το 2000, τα πρόσωπα αυτά θα βρίσκονται στον άλλο κόσμο, όπως και ο ίδιος ο Σακελλάριος που έφυγε κάπως νωρίς, το 1991, σε ηλικία εβδομήντα οκτώ χρονών.

  Είδα αποσπάσματα από ταινίες που είχα δει, πράγμα που με βοήθησε να τα τοποθετήσω στο context της πλοκής, όπως την «Αστέρω» του Δημήτρη Γαζιάδη, το «Μάγο της Αθήνας» του Αχιλλέα Μαδρά και το «Δάφνις και Χλόη» του Ορέστη Λάσκου.

  Από τις «Περιπέτειες του Βιλλάρ» και το «Λαγιαρνί» δεν θυμάμαι να είδα αποσπάσματα, πιθανόν οι ταινίες αυτές να βρέθηκε μεταγενέστερα.

  Είδα και τον μεγάλο κωμικό της εποχής με το περίεργο όνομα, Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ.

  Αυτό που έκανε ο Σακελλάριος το έκανε και ο Μοχσέν Μαχμαλμπάφ για τις πρώτες ιρανικές ταινίες, το 1991, με μια ταινία που έχει τίτλο «Μια φορά κι έναν καιρό, κινηματογράφος».  

  Νομίζω ότι έχω δει όλες τις πρώτες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου που έχουν σωθεί, μέχρι το 1945. Αιτία στάθηκε το βιβλίο του Βρασίδα Καραλή «A history of Greek Cinema» που με έβαλε στα αίματα, όχι μόνο να δω τις ταινίες αλλά και να διαβάσω τη «Συνοπτική ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου» του Γιάννη Σολδάτου.

  Θέλω να συνεχίσω μέχρι το 1950, και μετά θα κάνω επιλογή. Αυτό σε κενά χρόνου γιατί υπάρχουν και άλλες προτεραιότητες, όπως οι καινούριες ταινίες και οι ταινίες που παίζονται σε επανέκδοση.