Philippe de Broca, Chouans! (1988)

Philippe de Broca, Chouans! (1988)

 

  Συνήθως γράφω για το μυθιστόρημα και σαν ουρά κολλάω λίγα λόγια για την ή τις ταινίες που έχω δει οι οποίες ή είναι μεταφορά του ή είναι εμπνευσμένες απ’ αυτό. Γιατί άραγε δεν έγραψα για τις δυο ταινίες, του Philippe de Broca και του Henri Calef, ενώ τις είχα;

  Κοίταξα, και κατάλαβα γιατί: δεν είχα υπότιτλους. Μου είναι δύσκολο να δω ταινία χωρίς υπότιτλους. Για να καταλάβετε, την ταινία «Le fidèle» με την Adel Exarchopoulos που παιζόταν καλοκαίρι και εγώ, καθώς ήμουν στην Κρήτη, δεν μπορούσα να πάω στη δημοσιογραφική προβολή, την αναζήτησα στο διαδίκτυο και την είδα με πορτογαλικούς υπότιτλους, δεν βρήκα άλλους.

  Υπάρχουν και χειρότερα.

  Έβλεπα μια ρώσικη ταινία με αγγλικούς υπότιτλους. Κάπου στη μέση σταματάνε οι υπότιτλοι. Βρε τι γίνεται, λέω, κοιτάζω, ο υποτιτλιστής είχε βαρεθεί και παράτησε τους υπότιτλους στη μέση. Τι να κάνω, τι να κάνω, ήθελα να δω την ταινία, αφενός γιατί έπαιζε μια όμορφη ηθοποιός (δεν θυμάμαι το όνομά της) και αφετέρου γιατί είχε μεγάλο σασπένς, ήθελα να δω το τέλος. Έψαξα για άλλους υπότιτλους, δεν βρήκα σε καμιά από τις γλώσσες που ήξερα. Από τις γλώσσες που είχα παρατήσει βρήκα μόνο βουλγάρικους. Τα βουλγάρικα είναι πολύ όμοια με τα ρώσικα, με αρκετές κοινές λέξεις. Κάθισα λοιπόν και την είδα, παγώνοντας βέβαια την εικόνα για να τους διαβάσω και να τους καταλάβω.

  Ακόμη και αγγλικές ταινίες δεν μπορώ να δω χωρίς υπότιτλους, μόνο ντοκιμαντέρ, στα οποία μιλάνε με καθαρή άρθρωση. Όμως έχουν περάσει ήδη πέντε χρόνια από τότε που ανάρτησα για τους «Σουάνους» του Μπαλζάκ, και υπότιτλοι δεν βρέθηκαν. Είπα να μην περιμένω, να τη δω, ξέρω την υπόθεση, ξέρω και γαλλικά (επάρκεια), θα μου ξεφύγουν κάποια αλλά θα μπορέσω να την παρακολουθήσω.

  Τελικά διαπίστωσα ότι ο κινηματογράφος είναι κυρίως εικόνα. Παρά το ότι η πλοκή αποκλίνει πάρα πολύ από αυτή του μυθιστορήματος, την παρακολούθησα μια χαρά.

  Προτίμησα τελικά την ταινία του de Broca για τρεις λόγους: πρώτον, ήταν διάρκειας δυόμισι ωρών, άρα θα υπήρχε αρκετή redundancy (περισσότητα) ώστε να καλυφθούν πράγματα που αρχικά δεν θα είχα καταλάβει – τα σήριαλ είναι ένα καλό παράδειγμα, που δεν χάνεις και πολλά πράγματα αν δεν δεις κάποιες σκηνές, ακόμη και επεισόδια. Δεύτερον, ήταν έγχρωμη. Τρίτον, έπαιζε ο όμορφη Sophie Marceau.

  Το ιστορικό φόντο της ταινίας είναι η εξέγερση των Σουάνων ενάντια στην γαλλική επανάσταση, το 1899. Οι αντεπαναστάτες τελικά νικήθηκαν, αλλά μέχρι να νικηθούν θα δούμε εντυπωσιακές σκηνές μάχης, αλλά και φρικαλεότητες και από τις δυο παρατάξεις.

  Η Σελίν, υιοθετημένη από τον μαρκήσιο (η μητέρα της την παράτησε, νεογέννητο, στα σκαλιά του αρχοντικού του) μεγάλωσε μαζί με τον Ταρκίν, το γιο του Μαρκήσιου, και τον Ωρέλ, υιοθετημένος κι αυτός.

  Και οι δυο την αγαπούν. Ο Ταρκίν είναι βασιλόφρων, ο Ωρέλ δημοκρατικός. Πρώτη αγάπη ο Ταρκίν, θα την κατακτήσει για λίγο ο Ωρέλ, για να καταλήξει πάλι στον Ταρκίν.

  Στον Μπαλζάκ η Σελίν (που στον Μπαλζάκ λέγεται Μαρί) πέφτει στην αγκαλιά του Ταρκίν για να τον παγιδεύσει και να τον οδηγήσει στους δημοκρατικούς, στο στρατόπεδο των οποίων ανήκει. Όμως καταλήγει να τον ερωτευθεί. Την ερωτεύθηκε και αυτός, και ο έρωτάς του δεν κλονίστηκε όταν του αποκάλυψε ποιος ήταν ο σκοπός της. Θα προλάβουν να παντρευτούν αλλά θα σκοτωθούν δίπλα δίπλα, σε ένα οπερατικό θάνατο.

  Στην ταινία του Μπροκά έχουμε, αντίθετα, happy end. Οι δυο ερωτευμένοι δραπετεύουν από τους δημοκρατικούς πάνω σε ένα ανεμόπτερο, κατασκευή του μαρκήσιου (θα τον δούμε να πειραματίζεται μ’ αυτό τρεις φορές στην ταινία).

  Πάρα πολύ ωραία ταινία, τι καλά που έκανα και την είδα!!!