Δημήτρης Αλεξίου, Φωτογραφία ξωμάχου ή Τα μάγια

Δημήτρης Αλεξίου, Φωτογραφία ξωμάχου ή Τα μάγια, Νίκας 2021, σελ. 37

 

Η παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

 

  Ένα συγκινητικό αφηγηματικό ποίημα

 

  Έχουμε ήδη παρουσιάσει το «Εγκόλπιον» του Δημήτρη Αλεξίου, το προηγούμενο βιβλίο του. Σειρά έχει σήμερα η «Φωτογραφία ξωμάχου ή Τα μάγια».  

  Οι ποιητές σήμερα μας δίνουν ποιητικές συλλογές με σύντομα ποιήματα, που σπάνια ξεπερνούν τις δυο σελίδες. Από τις εξαιρέσεις είναι τα «Δερβενάκια των Rolling Stones» του κοινού μας φίλου Μανόλη Πρατικάκη, ένα πολύστιχο ποίημα για την επέτειο των διακοσίων χρόνων από την επανάσταση του 1821 που θα κυκλοφορήσει εντός των ημερών.

  Το ποίημα αποτελεί μια συναίρεση δημοτικής και σύγχρονης ποίησης. Δημοτικής, γιατί το στόρι είναι σαν στόρι δημοτικού τραγουδιού. Σύγχρονης, γιατί δεν είναι γραμμένο στον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο του δημοτικού τραγουδιού αλλά στον ελεύθερο στίχο της σύγχρονης ποίησης.

  Ευτυχισμένος ο πατέρας,

 

Βγήκε από την εκκλησιά χαμογελαστός.

Σήμερα εκκλησιάστηκε.

 

Ο Αλιβάνιστος.

 

Ήταν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.

Πώς να μην είναι;

 

Λίγο πριν πάντρεψε

τη μεγάλη του κόρη.

  

  Όμως η νύφη αρρωσταίνει την ώρα του γάμου της. Φυματίωση. Της έχουν κάνει μάγια. Ο πατέρας τρέχει να βρει τη μάγισσα που θα της λύσει τα μάγια.

 

Πέρασε το Ροπάτι, την Κάπενα,

την Κόλιζα, τον Αργιανά, τον Πασαλή

…………………………………………………….

Την Ντριμοίρα, τον Ρέθη…

 

Και άλλους τόπους

υποψιασμένους και φορτωμένους

με σλαβικά, οθωμανικά και αρβανίτικα

τοπωνύμια

με βαριά σκιά.

 

  Η απαρίθμηση των τοπωνυμίων ξεπερνάει τη μια σελίδα.

  Βρίσκει τη μάγισσα. Όμως…

 

Άργησες,

τα μάγια δεν λύνονται,

έχουν πάρει το δρόμο τους.

 

  Και ποια ήταν εκείνη που της έκανε μάγια;

  Η ανιψιά του.

 

  Και ενώ η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη, στην τελευταία σελίδα γίνεται πρωτοπρόσωπη. Μιλάει η νεκρή κόρη.

 

Οχιά,

κι εδώ,

στον Κάτω Κόσμο

με ακολουθεί ο θυμός

για το κακό που μου έκανες.

 

Όμως

δεν έχω δεύτερη ζωή

για να μου πάρεις.

 

  Αυτό το unhappy end μου θύμισε την ταινία της Ανιές Βαρντά «Η ευτυχία». Η ερωμένη έκλεψε τον άντρα της. Όταν το μαθαίνει αυτοκτονεί.

  Και η ευτυχία;

  Δεν ήταν γραφτή για τη γυναίκα, ήταν γραφτή για τον άντρα της και την ερωμένη του. Στο τέλος της ταινίας μας δείχνεται ότι περνούν μια ευτυχισμένη ζωή. Καμιά ποιητική δικαιοσύνη, καμιά δικαίωση.

  Το ίδιο υπονοείται και στο ποίημα.

 

Σαράντα μέρες και κάτι

από εκείνη του γάμου

η κόρη της αδελφής του

παντρεύτηκε

τον άντρα

της νεκρής κόρης του.

 

  Είναι οι αμέσως προηγούμενοι στίχοι.

 

  Πολύ μου άρεσε αυτό το ποίημα του Δημήτρη. Επιτέλους ένα στόρι, με μια αφηγηματική διαύγεια στην οποία δεν μας έχει συνηθίσει η σύγχρονη ποίηση.

  Δημήτρη, σου εύχομαι να είναι καλοτάξιδο. Θα περιμένεις όμως λίγο, να λήξει η καραντίνα.