Kwabena Gyansah, Το αναπόφευκτο (Azali, 2018) Γκάνα

Kwabena Gyansah, Το αναπόφευκτο (Azali, 2018) Γκάνα

 

  Ο τριτοκοσμικός κινηματογράφος, ιδιαίτερα ο μαύρος αφρικανικός, είναι σχεδόν ολότελα περιφρονημένος. Έχω δει σχεδόν όλα τα έργα κορυφαίων αφρικανών σκηνοθετών όπως του Idrissa Ouedraogo και του Gaston Kaboré από το Burgina Faso, του Ousmane Sembène  και του Djibril Diop Mambety από τη Σενεγάλη, του Suleimane Cissé από το Μάλι, του Abderrahmane Sissako από τη Μαυριτανία καθώς και άλλων από άλλες αφρικανικές χώρες, όμως μέχρι τώρα δεν είχα δει καμιά ταινία από τη Γκάνα. Τώρα είδαμε «Το αναπόφευκτο» του Kwabena Gyansah.

  Καθώς την έβλεπα μου ερχόταν στο μυαλό το «όπου φτωχός κι η μοίρα του».

  Η Αμίνα ζει σε ένα χωριό έξω από την Άκρα, την πρωτεύουσα της Γκάνας (Δυτική Αφρική). Η γιαγιά της θέλει να την παντρέψει με ένα ηλικιωμένο. Θα είναι η τέταρτη γυναίκα του (Ισλάμ). Αυτή δεν θέλει.

  Ήξερα ότι στην Κίνα και στην Ιαπωνία φτωχές οικογένειες πουλούσαν τις κόρες τους, στην Κίνα για να σωθούν από βέβαιο θάνατο από την πείνα κατά τη διάρκεια της ιαπωνικής κατοχής, όμως δεν φανταζόμουνα ότι αυτό μπορεί να συνέβαινε σήμερα, έστω και σε αφρικανική χώρα.

  Η μητέρα της την πουλάει. Πιστεύει άραγε ότι θα έχει καλύτερη μοίρα εκεί που θα πάει; Σίγουρα όμως θα ξεφύγει από την πίεση της γιαγιάς να παντρευτεί τον γέρο.

  Το φορτηγό των δουλέμπορων το σταματάει η αστυνομία, παίρνει τα παιδιά. Ανάμεσά τους και αγόρια. Καλά τα κορίτσια, όμως αναρωτιέμαι τι υπηρεσίες θα πρόσφεραν τα αγόρια σ’ αυτούς που τα είχαν πουλήσει; Ή μήπως…

  Μεταφέρονται σε ένα μέρος που μοιάζει με στρατόπεδο συγκέντρωσης. Από εκεί δεν μπορούν να φύγουν, δεν τους επιτρέπουν, γιατί πού να πάνε; Οι γονείς τους τα είχαν πουλήσει, δεν μπορούν να επιστρέψουν σ’ αυτούς.  

  Ο Seidu με μια ομάδα παιδιών αποφασίζουν να το σκάσουν. Πείθεται τελικά και η Αμίνα να τους ακολουθήσει. Θα πάνε στην Άκρα.

  Δύσκολη η ζωή, ο Αμίνα δουλεύει σαν αχθοφόρος (κουβαλάει πράγματα που βάζει σε μια μεγάλη λεκάνη στο κεφάλι της). Όμως δεν τα πολυκαταφέρνει, τα λεφτά που κερδίζει δεν φτάνουν για να πληρώνει το νοίκι στην πατρόνα, που το απαιτεί σε ημερήσια βάση. Θα υποκύψει τελικά στην πορνεία, όπως κάνει μια άλλη κοπέλα που ζει σε ένα παραδίπλα δωμάτιο.

  Θα βιαστεί, θα δει τον Seidu να τον κτυπάνε μέχρι θανάτου και να τον καίνε ζωντανό, όμως τελικά ο θείος της θα τη βρει και θα τη μεταφέρει στο χωριό. Και θα μάθει τελικά, πέφτοντας λιπόθυμη, ότι ο άντρας που τη βίασε, το αφεντικό του Seidu, δεν είναι άλλος από τον πατέρα της.

  Μόλις φτάνει στο χωριό θα γεννήσει.

  Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο, σαν αυτό που έδιναν ταινίες filmfarsi στον προεπαναστατικό ιρανικό κινηματογράφο: η ζωή στην επαρχία είναι πιο αγνή, στην πόλη είναι δύσκολη, καθώς επικρατεί η διαφθορά.

  Εξαιρετική η Asana Alhassan στο ρόλο της Αμίνας, με την μόνιμα θλιμμένη έκφραση στο πρόσωπό της.