Satyajit Ray, Η μοναχική σύζυγος (Charulata, 1964)
Έχουμε δει άλλες τέσσερις ταινίες του μεγάλου ινδού σκηνοθέτη Satyajit Ray, με τελευταία τον «Κόσμο του Απού». Οι άλλες τρεις ήταν η «Pather Panchali», η πρώτη του Ray που είδα, «Το μουσικό δωμάτιο» και «Ο ανίκητος». Προχθές το βράδυ από το Κανάλι της Βουλής είδαμε τη «Μοναχική σύζυγο». Το όνομά της είναι Charulata, χαϊδευτικό Charu.
Ο άντρας της την αγαπάει αλλά την παραμελεί. Το μυαλό του είναι στην εφημερίδα του και στην πολιτική. Γι’ αυτό καλεί έναν ξάδελφό του να της κάνει συντροφιά. Είναι λογοτέχνης, και επειδή ξέρει ότι η γυναίκα του έχει λογοτεχνικό ταλέντο, έργο του είναι να την ενθαρρύνει. Φυσικά με το αζημίωτο.
Πράγματι η Charu δημοσιεύει το πρώτο πόνημά της. Όμως ο «ξάδελφος» την έχει κατακτήσει. Τον έχει ερωτευθεί. Όταν αυτός, ξέροντας το αδιέξοδο ενός τέτοιου αισθήματος φεύγει, αυτή ξεσπάει στα κλάματα διαβάζοντας το γράμμα που άφησε. Δεν είχε φανταστεί ότι ο σύζυγός της δεν είχε απομακρυνθεί και θα την έβλεπε. Αναστατωμένος, παίρνει μια άμαξα και γυρνάει άσκοπα (βρισκόμαστε στο τέλος του 19ου αιώνα).
Πώς μπορεί να ξέρει ότι ήταν ένα μονόπλευρο πλατωνικό αίσθημα και όχι ένας ολοκληρωμένος ερωτικός δεσμός;
Δεν μπορεί να το ξέρει.
Όταν επιστρέφει στο σπίτι, αυτή απλώνει το χέρι της καλώντας τον να μπει μέσα. Το απλώνει και αυτός. Όμως η σκηνή παγώνει πριν πιαστούν τα δυο χέρια, για να πέσουν μετά τα γράμματα τέλους.
Γιατί αυτό το ανοικτό τέλος;
Έδωσε τελικά το χέρι του;
Μα τι ανόητος που είναι, θα σκεφτούν κάποιοι θεατές, δεν θα έπρεπε με τίποτα να τη συγχωρέσει, ακόμη και αν ήξερε ότι το αίσθημα ήταν απλά πλατωνικό.
Δεν μπορεί, θα έδωσε το χέρι του, είναι σκηνοθετικό κόλπο, ο Ray δεν ήθελε να ολοκληρώσει τη σκηνή. Κάθε μεγαλόψυχος σύζυγος θα συγχωρούσε τη γυναίκα του.
Η ταινία είναι ατμοσφαιρική. Οι περισσότερες σκηνές δείχνουν το αίσθημα που τρέφει η Charu για τον ξάδελφο του άντρα της, και πάρα πολλά πλάνα εστιάζονται σε close up στο εκφραστικό πρόσωπο της Madhabi Mukherjee, που δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία.
No comments:
Post a Comment