Sam Wood, Η μικρή μας πόλη (Our town, 1940)

Sam Wood, Η μικρή μας πόλη (Our town, 1940)

 

  Την ταινία την είδα πριν χρόνια, μου άρεσε πολύ και ήθελα να την ξαναδώ. Όμως, όπως συμβαίνει συχνά με ταινίες που βλέπω και βιβλία που διαβάζω, πρέπει να υπάρξει κάποιο επί πλέον κίνητρο. Εδώ ήταν ότι ήθελα να παραθέσω το σύνδεσμο για την ταινία στην ανάρτηση που θα κάνω για τη «Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση.

  Σύμπτωση, για να κάνω δυο διαπιστώσεις πάνω στις κινηματογραφικές μεταφορές.

  Η πρώτη, βλέποντας χθες βράδυ την «Μπουμπού» (1971) του Μάουρο Μπολονίνι: Οι κινηματογραφικές μεταφορές αρέσκονται σε δραματικές κορυφώσεις, σε αντίθεση με την πεζογραφία. Το συνειδητοποίησα πριν χρόνια, συγκρίνοντας την κινηματογραφική μεταφορά του «Αντίο παλλακίδα μου» της Lilian Lee με το μυθιστόρημα.

  Η δεύτερη, συγκρίνοντας το τέλος της κινηματογραφικής μεταφοράς της «Μικρής μας πόλης» με το θεατρικό έργο (υπάρχει το Gutenberg.org): Οι κινηματογραφικές μεταφορές αρέσκονται στο happy end.

  Αλλά ας τα πούμε με τη σειρά.

  Ο αφηγητής μας παρουσιάζει τη ζωή στη μικρή τους πόλη σε τρεις χρονικές περιόδους: 1901, 1904 και 1913. Μιλάει για διάφορα πρόσωπα, για δραστηριότητες, αλλά κυρίως για τη ζωή δυο οικογενειών. Όμως θα ήταν πολύ ανιαρή η ταινία αν δεν παρουσίαζε μια ιστορία με σασπένς.

  Βλέπουμε τη συμπάθεια των δυο δεκαεπτάχρονων μαθητών, του George και της Emily. Πώς θα εξελιχθεί;

  Το ρομάντζο είναι βέβαιο. Από τα πιο ωραία επεισόδια της ταινίας είναι η αποκάλυψη των αισθημάτων τους.

  Μετά από τρία χρόνια παντρεύονται.

  Μετά από εννιά χρόνια…

  Ο αφηγητής μας πηγαίνει στο νεκροταφείο. Εκεί θα δούμε τους νεκρούς να συνομιλούν μεταξύ τους. Ανάμεσά τους και η Emily. Πέθανε στη γέννα του δεύτερου παιδιού τους. Μεταφέρεται νοερά στα δώδεκά της χρόνια, στη γιορτή των γενεθλίων της. Παρακολουθεί με συγκίνηση, αλλά και με θλίψη που οι γονείς της δεν αντιλαμβάνονται την παρουσία της. Βλέπει και τον εαυτό της όπως ήταν τότε.

  Στο τέλος της ταινίας όμως βλέπουμε την Emily στο κρεβάτι να ανοίγει τα μάτια της και να βλέπει απέναντί της τον George. Έχει συνέλθει; Έχει ξεφύγει τον κίνδυνο; Όλο αυτό ήταν τελικά ένα όνειρο;

  Δεν είχα αυτή την εντύπωση όταν πρωτοείδα την ταινία. Ας κοιτάξω τη βικιπαίδεια. Αντιγράφω: Time goes by and Emily becomes very sick with the birth of her second child. While she is dying, she meets all the people who have left this world in the years before. Emily, who remains in a kind of in-between world, remembers her previous life, but in the end the young woman decides to live and she wakes up from her dream.

  Μεταφράζω την τελευταία φράση: «Αλλά στο τέλος η νεαρή γυναίκα αποφασίζει να ζήσει και ξυπνάει από το όνειρό της».

  Δεν με έπεισε το happy end. Πρέπει να διαβάσω το θεατρικό, το τέλος του. Ευτυχώς που υπάρχει στο Gutenberg.org, το κατέβασα.

  Όχι, η Έμιλι ήταν πραγματικά νεκρή.

  Μήπως δεν το κατάλαβα καλά;

  Όχι, καλά το κατάλαβα, αυτό το τέλος διαβάζω και στην περίληψη του θεατρικού έργου.

  Εξαιρετική ταινία, μπορείτε να τη δείτε στο youtube με αγγλικούς υπότιτλους.