Mauro Bolognini, Bubu (1971)

Mauro Bolognini, Bubu (1971)

 

  Η Μπέρτα αγαπάει τον Μπουμπού. Ανεπρόκοπος, θα απολυθεί και δεν έχει διάθεση να ξαναπιάσει δουλειά. Και πώς θα ζήσουν;

  Θα την σπρώξει στην πορνεία. Τον αγαπάει, αν δεν το κάνει θα την παρατήσει. Εξάλλου το έχει κάνει και η αδελφή της.

  Κάποια στιγμή θα κολλήσει σύφιλη. Και τώρα τι γίνεται; Ο Μπουμπού, που έχει κολλήσει και αυτός, αγανακτισμένος σκέπτεται να την παρατήσει. Ο συνάδελφός του, ο νταβατζής της αδελφής της Μπέρτας, του λέει ότι δεν έχει νόημα, έτσι είναι με όλους τους νταβατζήδες, ζουν με τη σύφιλη που τους κόλλησε η κοπέλα που εκμεταλλεύονται.

  Καθώς η Μπέρτα βρίσκεται στο νοσοκομείο για θεραπεία, ο Μπουμπού, μη έχοντας πώς να ζήσει, θα κλέψει, θα συλληφθεί και θα φυλακισθεί.

  Στη ζωή της Μπέρτας είχε ήδη μπει ο Πιέρο. Την έχει ερωτευθεί, θέλει να τη βοηθήσει. Της προσφέρει φιλοξενία. Αρνείται. Όμως όταν σφίξουν τα πράγματα θα τη δεχθεί. Σχίζει και μια φωτογραφία της με τον Μπουμπού, τον έχει ξεπεράσει.

  Στο τέλος της ταινίας βλέπουμε τον Πιέρο και τη Μπέρτα στο κρεβάτι. Κάποιος κτυπάει την πόρτα. Ανοίγει ο Πιέρο. Είναι ο νταβατζής της με τον νταβατζή της αδελφής της. Την παίρνουν με τη βία. -Σε πλήρωσε; -Όχι. -Πήγαινε να του πεις να σε πληρώσει.

  Καθώς αυτός την πληρώνει του λέει: -Βοήθησέ με Πιέρο. Θα με σκοτώσουν.

  Ο Πιέρο δεν αντιδρά. Αυτή φεύγει.

  Στο επόμενο πλάνο βλέπουμε τον Πιέρο να περνάει μια γέφυρα. Κατεβαίνει κάτι σκαλιά. Χαιρετιέται με κάποιους. Είναι συλλογισμένος. Σκέφτεται. Ακούμε τη φωνή της να του λέει: -Θα έπρεπε να είχες τρέξει στο δρόμο και να φωνάξεις: Σκοτώνουν μια γυναίκα εκεί κάτω. Κλάψε Πιέρο. Κλάψε και σάπισε.

  Δεν του είπε τέτοια πράγματα. Σκέφτεται ότι θα μπορούσε να προσθέσει αυτά τα λόγια όταν του είπε «Βοήθησέ με, θα με σκοτώσουν».

  Δραματικό το τέλος, όμως κάτι δεν μου κόλλαγε. Σκοτώνει κανείς την κότα που κάνει χρυσά αυγά; Για να δω πώς τελειώνει το μυθιστόρημα του Charles-Louis Philippe «Bubu de Montparnasse» του οποίου η ταινία αποτελεί μεταφορά, και το οποίο ο Σαρλ-Λουί Φιλίπ εμπνεύστηκε από τον σύντομο δεσμό του με μια πόρνη. Στο βιογραφικό του στη βικιπαίδεια διαβάζω ότι πέθανε από μηνιγγίτιδα, στα τριανταπέντε του χρόνια. Βρε μπας και… σκέπτομαι. Και βρίσκω ένα σύνδεσμο για την συφιλιδική μηνιγγίτιδα. 

  Το Gutenberg.org το έχει σε γερμανική μετάφραση, αλλά καθώς τα γαλλικά μου είναι καλύτερα από τα γερμανικά προτίμησα να διαβάσω στα γαλλικά, έστω και on line (δεν υπήρχε επιλογή για download) το τέλος του μυθιστορήματος.

  Επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου. Αυτό το «Βοήθησέ με, θα με σκοτώσουν» δεν υπάρχει. Και το μυθιστόρημα τελειώνει αλλιώς, με ένα φανταστικό διάλογο.  

  «Η πόρτα κάτω έκλεισε. Ο Πιέρ άρχισε να καταλαβαίνει: -Θεέ μου, ξέρω ότι θα κλάψεις. Θεέ μου, θεέ μου, δεν μου δόθηκε η ευκαιρία. Δεν είχες αρκετό κουράγιο για να σου αξίζει η ευτυχία. Κλάψε και πέθανε. Αν ήσουν μόνος θα ’πρεπε να κατέβεις με το πουκάμισο και χωρίς παπούτσια και να φωνάξεις: Βοήθεια! Θα ’πρεπε να τρέξεις στο δρόμο, να σταματήσεις τους περαστικούς και να τους πεις: Τρέξτε! Εκεί κάτω σκοτώνουν μια γυναίκα».  

  Όχι ότι κινδύνευε πραγματικά να τη σκοτώσουν, αλλά έτσι θα έτρεχε κόσμος και θα τη γλίτωναν από τα χέρια τους.

  Να μην τα ξαναγράφω, θα κάνω αντιγραφή και επικόλληση από την ανάρτησή μου για τη «Μικρή μας πόλη» (1940) του Sam Wood.

  «  Σύμπτωση, για να κάνω δυο διαπιστώσεις πάνω στις κινηματογραφικές μεταφορές.

  Η πρώτη, βλέποντας χθες βράδυ την «Μπουμπού» (1971) του Μάουρο Μπολονίνι: Οι κινηματογραφικές μεταφορές αρέσκονται σε δραματικές κορυφώσεις, σε αντίθεση με την πεζογραφία. Το συνειδητοποίησα πριν χρόνια, συγκρίνοντας την κινηματογραφική μεταφορά του «Αντίο παλλακίδα μου» της Lilian Lee με το μυθιστόρημα.

  Η δεύτερη, συγκρίνοντας το τέλος της κινηματογραφικής μεταφοράς της «Μικρής μας πόλης» με το θεατρικό έργο (υπάρχει το Gutenberg.org): Οι κινηματογραφικές μεταφορές αρέσκονται στο happy end».

  Γιατί δεν είχαμε εδώ χάπι εντ;

  Ένας καθώς πρέπει νεαρός με μια πόρνη; Θα ήταν πάρα πολύ, τόσο για τους αναγνώστες όσο και για τους θεατές, παρόλο που συμβαίνει στην πραγματικότητα, ξέρω περίπτωση.

  Πολύ καλή η ερμηνεία της Ottavia Piccolo, επώνυμο και πράμα.