Fang Song, The calming (平静,2020)

Fang Song, The calming (平静,2020)

 

  Η σκηνοθέτιδα, μετά το τέλος του δεσμού της με το φίλο της, αναζητώντας τη γαλήνη (ο τίτλος της ταινίας) ταξιδεύει συνεχώς. Την συναντάμε αρχικά στην Ιαπωνία, όπου θα ακούσουμε αγγλικά και γιαπωνέζικα. Θα συναντήσει έναν παλιό γνωστό, μια φίλη. Μετά θα επιστρέψει στην πατρίδα, όπου πάλι θα έχει διάφορες συναντήσεις, συνήθως με ένα, το πολύ με δυο πρόσωπα.

  Δεν υπάρχει κανένα μείζον σασπένς στην ιστορία. Ο πατέρας της είναι σοβαρά άρρωστος. Θα γίνει καλά. Αυτή κάποια στιγμή βρίσκεται στο νοσοκομείο. Κι αυτή θα γίνει καλά.   

  Την βλέπουμε σε αρκετά πλάνα καθισμένη στο κουπέ ενός τραίνου, σιωπηλή, συλλογισμένη. Στην πιο πολυπρόσωπη σκηνή τη βλέπουμε να μιλάει για την τελευταία της ταινία σε ένα ακροατήριο και να απαντάει σε ερωτήσεις.

  Η ταινία έχει ένα αργό ρυθμό με μεγαλούτσικα πλάνα, σχεδόν στατικά, με την κάμερα να είναι σχεδόν πάντα ακίνητη. Υποβάλει την αίσθηση μιας ηρεμίας, μιας γαλήνης, όμως διάχυτης με μια μελαγχολία.

  Υπάρχει και μια «ευτυχισμένη» σκηνή. Η σκηνοθέτιδα περπατάει σε ένα αλσύλλιο με τους γονείς της, συζητώντας. Η κάμερα τους παρακολουθεί. Κάθονται σε ένα παγκάκι. Φαίνονται ευτυχισμένοι.

  Ένα από τα πιο ευτυχισμένα όνειρά μου είναι που καθόμουνα και συζητούσα, casual things, με τον πατέρα μου και τη μητέρα μου. Ήταν από χρόνια πεθαμένοι.

  Πολύ καλή ταινία, μακάρι να βρει το δρόμο στις κινηματογραφικές μας αίθουσες, όταν με το καλό τελειώσει αυτό το κακό, που όλοι ελπίζουμε να είναι σύντομα.