Veit Helmer, Absurdistan (2008)

Veit Helmer, Absurdistan (2008)

 

  Κατά τρία χρόνια προηγείται η «Χώρα του παράδοξου» του Φάιτ Χέλμερ από την «Πηγή των γυναικών» (2011) του Radu Mihaileanu, με ίδια παραλλαγή του μοτίβου της «Λυσιστράτης»: οι γυναίκες κάνουν αποχή από το σεξ προκειμένου να εξαναγκάσουν τους άντρες, όχι να σταματήσουν τον πόλεμο αλλά να φροντίσουν για την υδροδότηση του χωριού. Η υπόθεση ότι οι σεναριογράφοι είχαν υπόψη τους την ταινία του Χέλμερ δεν είναι αβάσιμη.

  Ο Τεμέλκο και η Άγια γεννήθηκαν την ίδια μέρα, μεγάλωσαν μαζί, παντρεύτηκαν στα ψεύτικα σαν παιδιά ξέροντας ότι όταν μεγαλώσουν θα παντρευτούν κανονικά. Μα είναι ανάγκη να περιμένουν για να κάνουν σεξ; Ο Τεμέλκο της την πέφτει, η Άγια του ξεφεύγει (μου θύμισε ένα ανάλογο επεισόδιο από τον «Γιούγκερμαν» του Καραγάτση που διαβάζω τώρα), τον σέρνει και πηγαίνουν σε μια μάγισσα, να τους πει πότε μπορούν να παντρευτούν. Αυτή τους λέει όταν ο Τοξότης (αυτό το θυμάμαι) με την Παρθένο (γι’ αυτό δεν είμαι σίγουρος) βρεθούν σ’ αυτή τη θέση (με τα ζώδια δεν τα πάω καθόλου καλά, ίσως φταίει το ζώδιό μου, είμαι υδροχόος), τότε θα μπορούν να παντρευτούν, και αυτό θα γίνει τον Ιούνιο. Τέλεια, χαίρονται οι δυο νέοι, για να τους ξενερώσει όμως στη συνέχεια: αλλά μετά από τέσσερα χρόνια.

  Περνάνε τα τέσσερα χρόνια, μια σωλήνα υδροδότησης που οι άντρες είχαν καταφέρει να φτιάξουν πριν πολλά χρόνια έχει χαλάσει, το χωριό μένει χωρίς νερό. Να τη φτιάξουν. Μπα, βαριούνται.

  Σε πέντε μέρες συμπληρώνονται τα τέσσερα χρόνια, μπορούν να παντρευτούν, όχι όμως πριν λουστούν. Αν δεν βρεθεί νερό θα χρειαστεί να περιμένουν άλλα τέσσερα χρόνια.

  Η Άγια, σαν άλλη Λυσιστράτη, ξεσηκώνει τις γυναίκες. Αν δεν φτιάξετε το σωλήνα να έλθει το νερό δεν έχει σεξ.

  Προσπαθούν οι άντρες το βράδυ στο κρεβάτι, αλλά οι γυναίκες κρατούν μαχαίρι. Επειδή όμως φοβούνται ότι κάποια στιγμή δεν θα λυγίσουν και θα υποκύψουν, αποφασίζουν να χωρίσουν το χωριό στα δυο, στην αρχή με μια διαχωριστική γραμμή, μετά με συρματόπλεγμα.

  Οι άντρες δεν φαίνονται να συγκινούνται. Έχει κι αλλού πορτοκαλιές.

  Διαβάζουν ένα πορνοπεριοδικό. Βλέπουν τις ροζ αγγελίες. Παίρνουν τηλέφωνο. Όμως εμείς ξέρουμε τι θα συμβεί. Με ένα κόφτη μια γυναίκα είναι έτοιμη να κόψει το τηλέφωνο. Μπουκάλα.

  Ε, αφού δεν γίνεται να έλθει το βουνό στο Μωάμεθ θα πάει ο Μωάμεθ στο βουνό. Παίρνουν το λεωφορείο, θα πάνε σε μπουρδέλο στην πόλη.

  Και η ταινία γίνεται γουέστερν. Σε μια στροφή τους περιμένουν οι γυναίκες, ντυμένες καουμπόικα. Είναι οπλισμένες. Πυροβολούν. Σπάζουν τα τζάμια του λεωφορείου. Τους κατεβάζουν κάτω.

  Έρχεται ένα περιοδεύον σαλούν. Σκοποβολή. Όποιος πετύχει το κέντρο θα κάνει σεξ με την γκόμενα που χαριεντίζεται πάνω στο καπό.

  Κανείς δεν τα καταφέρνει.

  Εμφανίζεται ο Τεμέλκο. Τον βουτάνε με το ζόρι και τον αναγκάζουν να πυροβολήσει. Αυτός βέβαια, θέλοντας να μείνει πιστός στην Άγια, πυροβολεί στον αέρα. Η σφαίρα κτυπάει στο καμπαναριό, εξοστρακίζεται δυο τρεις φορές για να βρει τελικά το στόχο. Η κοπέλα πηγαίνει στην καμπίνα ενώ οι άντρες σπρώχνουν τον Τεμέλκο να μπει κι αυτός.

  Τώρα, έκανε σεξ μαζί της ή δεν έκανε, είναι εύκολο να το φανταστείτε.

  Δεν γίνεται να περιμένει άλλα τέσσερα χρόνια ο Τεμέλκο, πηγαίνει για να φτιάξει το σωλήνα, όμως πετυχαίνει κάτι καλύτερο: ένας πίδακας νερού τινάζει ψηλά το πλακόστρωτο του δρόμου.

  Η ταινία είναι στη φιλοσοφία του βωβού κινηματογράφου όπως το «Τουβαλού», η προηγούμενη, και πρώτη, ταινία του Χέλμερ. Κι εδώ ο λόγος είναι ελάχιστος, ο Χέλμερ τον αποφεύγει όσο μπορεί. Μια από τις ελάχιστες φράσεις που θα ακούσουμε είναι: No water, no sex, κατά το no money, no funny.

 Υπάρχει βέβαια μπόλικη αφήγηση, όμως και αυτή βρίσκεται στη λογική των μεσότιτλων.

  Να μην το ξεχάσω, το γέρο με το καροτσάκι ο Χέλμερ σίγουρα τον έκλεψε από τον Λούκι Λουκ. 

  Τι καλά που έκανα και είδα πακέτο τον Χέλμερ! Μετά τις τέσσερις ταινίες μυθοπλασίας του μου μένει μόνο ένα ντοκιμαντέρ και κάποιες ταινίες μικρού μήκους.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Baikonur».