Sylvie Verheyde, Madame Claude (2021)

Sylvie Verheyde, Madame Claude (2021)

 

  Ποια ήταν η Madame Claude;

  Ήταν μια ματρόνα που είχε τον καλύτερο οίκο ανοχής κατά τη δεκαετία του ’60, με πελατολόγιο από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα. Είχε την κάλυψη της αστυνομίας όντας πληροφοριοδότης της, και έτσι έκανε χρυσές δουλειές. Όμως αυτές οι χρυσές δουλειές κάποια στιγμή στράβωσαν και η Μαντάμ Κλωντ βρέθηκε στη φυλακή. Τα λεφτά έκαναν φτερά μέσα από τα χέρια της, έτσι δεν μπόρεσε να τα κληροδοτήσει στην κόρη της την Άννα, όπως έκανε η μητέρα της «Μαρίνας» στη «Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση. Και οι δυο κόρες αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση τη μητέρα τους για το επάγγελμα που κάνει.

  Πάντα σε μια κινηματογραφική βιογραφία υπάρχει το πρόβλημα, τι είναι όντως βιογραφικό και τι επινοημένο. Όσο πιο πολύ φεύγουμε από τις λεπτομέρειες, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε την αυθεντική βιογραφία.

  Η όμορφη Σιντονί που ήταν δίπλα της, στο πόδι της, ήταν πραγματικό πρόσωπο; Και προπαντός τη βίασε πράγματι όταν ήταν μικρή ο πατέρας της, υψηλό πολιτικό πρόσωπο, τον οποίο, με την προτροπή της Μαντάμ Κλωντ, μήνυσε αργότερα; Βέβαια η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν πολύ μικρή, αλλά για τη Σιντονί ήταν μια ηθική ικανοποίηση.

  Συνήθως βλέπουμε ταινίες με trafficking, είδα κάποιες τελευταία, με τη γυναίκα να εξαπατάται και να ρίχνεται στα δίκτυα της πορνείας. Εδώ βλέπουμε μια άλλη πλευρά της πορνείας, την επαγγελματική. Οι γυναίκες επιλέγουν αυτό το επάγγελμα, και κάνουν πως και πως να τις προσλάβει η μαντάμ Κλωντ στο πορνείο της. Αν η μαντάμ Κλωντ κρίνει ότι τα προσόντα τους είναι ικανοποιητικά, θα τις προσλάβει.

  Οι πελάτες δεν είναι όλοι νορμάλ, πολλοί είναι βιτσιόζοι. Θα τις ταλαιπωρήσουν, αλλά θα τις καλοπληρώσουν. Η μαντάμ προσπαθεί να τις παρηγορήσει.

  Υπάρχει όμως και η χειρότερη πλευρά: να εξαφανιστούν. Ο πελάτης είναι ένας διεστραμμένος δολοφόνος που δεν άφησε ίχνη, ούτε δικά του ούτε δικά της.

  Τώρα με την καραντίνα τα πορνεία είναι κλειστά, όμως είμαι σίγουρος ότι οι escort, που λειτουργούν μέσω ατζέντη, συνεχίζουν τη δουλειά τους. Μάλιστα διάβασα, στο πρώτο lock down, για μια escort που κατάγγειλε τον εργοδότη της ότι την πίεζε να δέχεται πελάτες ενώ ήταν φορέας. Εν τάξει, ο εργοδότης της την πίεζε, αλλά τα ήθελε κι αυτών ο «ω» τους.

  Και βέβαια τα σημερινά πορνεία δεν έχουν καμιά σχέση με τα πορνεία εκείνης της εποχής, με τις πολλές κοπέλες σε αίθουσες με μουσικές και χορούς, στις οποίες ο πελάτης διασκέδαζε και διάλεγε. Είδαμε ένα τέτοιο και στην «Κουκλίτσα της Νέας Ορλεάνης» (1978) το Λουί Μαλ. Τέτοια πρέπει να υπήρχαν παλιά και στην Τρούμπα, τη συνοικία με τα πορνεία του Πειραιά. Να ξαναδώ τη «Λόλα» και τα «Κόκκινα φανάρια» για να σιγουρευτώ.

  Στο σύνδεσμο της βικιπαίδειας διαβάζω και για μια ακόμη κινηματογραφική μεταφορά της «Μαντάμ Κλωντ», ίδιος τίτλος, του 1977. Στο διαδίκτυο όμως βρήκα και μια άλλη, «Μαντάμ Κλωντ 2», του 1981. Υποπτεύομαι ότι η δεύτερη θα είναι πορνό, όπως η «Ρώσικη Λολίτα».

  Δεν είναι αριστούργημα η ταινία, έχει όμως ανθρωπολογικό ενδιαφέρον. Μπορείτε να τη δείτε στο Netflix.