Vadim Perelman, Μαθήματα περσικών (Persian lessons, 2020)

Vadim Perelman, Μαθήματα περσικών (Persian lessons, 2020)

 

  Μαθήματα περσικών άκουσα κάνει η περσική πρεσβεία. Εγώ όμως αποφάσισα να είμαι αυτοδίδακτος. Προς το παρόν έχω περιοριστεί να εξοικειωθώ με το αλφάβητο, που είναι μια περίεργη υπόθεση. Αν δεν μου περάσει το μεράκι, θα ασχοληθώ το καλοκαίρι, να διαβάσω το teach yourself books που έχω.

  Ο λόγος;

  Όσοι με παρακολουθούν ξέρουν ότι είμαι φαν του ιρανικού κινηματογράφου. Δεν φιλοδοξώ να τα μάθω φαρσί, απλώς κάποια βασικά, και ιδιαίτερα βέβαια το αλφάβητο, για να ξέρω την σωστή προφορά των ονομάτων.

  Εδώ τα μαθήματα περσικής τα κάνει ένας εβραίος σε έναν αξιωματικό του στρατοπέδου συγκέντρωσης. Δούλευε μάγειρας, και το όνειρό του είναι, μετά τον πόλεμο, να πάει στην Τεχεράνη όπου πιστεύει ότι βρίσκεται ο αδελφός του και να ανοίξει εστιατόριο.

  Όλο το έργο στηρίζεται σε επεισόδια που έχουν να κάνουν με τα μαθήματα, αλλά και την υποψία που υπάρχει γι’ αυτόν ότι δεν είναι πέρσης αλλά εβραίος.

  Και τι είδους μαθήματα του κάνει, αφού δεν είναι πέρσης;

  Επινοεί λέξεις που τις δίνει στον αξιωματικό και τις μαθαίνει. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, μια φορά πιάστηκε, αλλά ήταν τυχερός και αποκαταστάθηκε γρήγορα.

  Πάντως αυτά τα μονοσύλλαβα και τα δισύλλαβα που επινοεί πιο πολύ μοιάζουν με κινέζικα παρά με περσικά.

  Η ταινία, σκεφτόμουν, είναι τελικά φαντασίας. Τέτοιο πράγμα είναι αδύνατον, πώς είναι δυνατόν να επινοεί τόσες λέξεις και να τις θυμάται; Και όμως, διαβάζω, στηρίζεται σε αληθινό περιστατικό. Πολύ θα ήθελα να ήξερα λεπτομέρειες γι’ αυτό το περιστατικό.

  Στο τέλος θα καταλάβουμε γιατί.

  Έρχονται οι σύμμαχοι, οι Γερμανοί πριν φύγουν έχουν κάψει τα αρχεία ανάμεσα στα οποία είναι και ο κατάλογος με τους κρατουμένους.

  Τον ρωτούν πόσοι περίπου κρατούμενοι πέρασαν από το στρατόπεδο. Λέει είκοσι με τριάντα χιλιάδες. Θυμάται μήπως κανένα όνομα; Βέβαια, θυμάται 2.840 ονόματα. Και αρχίζει να τα υπαγορεύει ένα ένα στη γραμματέα. Κάποια στιγμή δακρύζει.

  Να το λοιπόν, ήταν προικισμένος με ένα απίστευτο μνημονικό.

  Ένας χωριανός μου είχε μια άλλη ικανότητα. Μπορούσε και έκανε απίστευτες πράξεις λες και ήταν υπολογιστής, σε δευτερόλεπτα. Την ικανότητα αυτή που διαπιστώθηκε ότι την έχει μόλις πήγε στο δημοτικό, μάλιστα είχε ενδιαφερθεί και η βασίλισσα γι’ αυτόν, την έχασε σιγά σιγά.

  Τώρα θυμήθηκα το ανέκδοτο.

  Έρχεται ο κρητικός στην Αθήνα και πηγαίνει στο περίπτερο. Ζητάει ένα πακέτο τσιγάρα. Του τα δίνει ο περιπτεράς. -Γράφτα, του λέει. -Εμείς κουμπάρε εδώ στην Αθήνα δεν γράφουμε, του λέει ο περιπτεράς. Και ο κρητικός γεμάτος θαυμασμό: -Μπράβο, θυμητικό που το ’χετε! 

  Είχε πλάκα το επεισόδιο που ο αξιωματικός, έχοντας φτάσει στην Τεχεράνη, αρχίζει να μιλάει τα περσικά που του έμαθε ο εβραίος. Φυσικά δεν τον καταλαβαίνει κανείς. -Μοιάζει με Γερμανό, να τον κρατήσουμε για ανάκριση.

  Και αυτή η ηλίθια, πως της ήλθε να πει στην κολλητή της ότι ο διοικητής έχει μικρό τσουτσούνι; Ήθελε βέβαια να τον εκδικηθεί γιατί την παράτησε για κάποιαν άλλη, όμως δεν μπορούσε να φανταστεί τις συνέπειες;

  Εν τάξει, ήταν ξανθιά.

  Η άλλη το διάδωσε.

  Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;

  Κατ’ ευθείαν για το ανατολικό μέτωπο. Εκεί θα βρει μεγαλύτερα τσουτσούνια.

  Πολύ καλές οι ερμηνείες των Lars Eidinger και Nahuel Pérez Biscayart (Αργεντινή).

  Πολύ μου άρεσε η ταινία, και όχι μόνο σε μένα, όπως φαίνεται από το 7,4 που έχει στο IMDb. 

  Τον Vadim Perelman τον βλέπουμε πακέτο. Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία του «Μπροστά στα μάτια της».