Krzysztof Kieślowski, Τρία χρώματα: η λευκή ταινία (Trois couleurs: blanc, 1994)

Krzysztof Kieślowski, Τρία χρώματα: η λευκή ταινία (Trois couleurs: blanc, 1994)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.

  Μετά την «Κόκκινη ταινία» προβάλλεται σε επανέκδοση από σήμερα η «Λευκή ταινία», η δεύτερη της τριλογίας «Τα τρία χρώματα». Υποθέτοντας ότι θα προβληθεί σε επανέκδοση και η «Μπλε ταινία» την είδα και αυτή, τουλάχιστον για τρίτη φορά.

  Μα τι λέω, έτσι κι αλλιώς θα την έβλεπα, αφενός για να μην αφήσω λειψή την τριλογία και αφετέρου γιατί την έχω δει τουλάχιστον άλλες δυο φορές και μου άρεσε πολύ.

  Για να είμαι ειλικρινής, δεν κατάλαβα τι κοινό έχουν τα τρία χρώματα, πέρα από το χρώμα που «εισβάλει» κατά διαστήματα στο φακό. Ο έρωτας και η απιστία είναι συνηθισμένα θέματα στις ταινίες, ώστε να αποτελούν κάτι το ξεχωριστό που να δικαιολογούν την σύνδεσή τους σε τριλογία. Ίσως να έχει να κάνει και με το μάρκετιν, δεν ξέρω.

  Γιατί προβάλλονται ανάποδα.

  Από ό,τι διαβάζω στη βικιπαίδεια, η «Κόκκινη ταινία» είναι αυτή που άρεσε περισσότερο. Για να δούμε και τις βαθμολογίες στο IMDb. 8,1 η Κόκκινη, 7,6 η Λευκή και 7,9 η Μπλε.

  Για ποιο λόγο η «Λευκή» έχει τη μικρότερη βαθμολογία από τις τρεις;

  Ο λόγος, πιστεύω, δεν είναι καλλιτεχνικός. Η όμορφη Julie Delpy εμφανίζεται πολύ λίγο στην ταινία, σε αντίθεση με την Ιρέν Ζακόμπ και την Ζιλιέτ Μπινός.

  Ο Καρόλ, μετά το γάμο του με την Ντομινίκ, έπαθε «αφλογιστία». Αυτό αποτελεί λόγο διαζυγίου, και η Ντομινίκ ζήτησε διαζύγιο το οποίο βέβαια κέρδισε.

  Χάνουμε την Ντομινίκ από την οθόνη, στην οποία κυριαρχεί ο Κάρολ. Έχει διάφορες περιπέτειες, μια μάλιστα εντελώς αστυνομικού τύπου. Στο τέλος θα καταλήξει πάμπλουτος.

  Η τύχη παίζει σπουδαίο ρόλο στη ζωή μας, έχω ξαναγράψει γι’ αυτό. Φτωχός και εξαθλιωμένος, συναντάει έναν άλλο πολωνό (Βρίσκονται στο Παρίσι) που του προσφέρει μια αμοιβή για να «σκοτώσει» κάποιον που θέλει να αυτοκτονήσει. Στο μεταξύ επιστρέφουν στην Πολωνία (η επιστροφή του είναι επεισοδιακή) και τον βοηθάει να ασχοληθεί ξανά με την κομμωτική, τέχνη στην οποία είχε διακριθεί.

  Το εφέ του απροσδόκητου δεν λειτούργησε σε μένα: κατάλαβα από την αρχή ότι αυτός ήταν που ήθελε να αυτοκτονήσει. Μήπως είδε άραγε ο Κισλόφσκι τη «Γεύση του κερασιού» του Κιαροσταμί; Για να δούμε.

  Όχι, η ταινία του Κιαροσταμί γυρίστηκε το 1997. Ίσως να είχε υπόψη του την ταινία του Κισλόφσκι.

  Δεν είδα την ταινία σαν μια ταινία εκδίκησης, όπως γράφει το IMDb. Απεναντίας την είδα σαν μια ταινία παθιασμένου έρωτα, που μου θύμισε την «Φυλακισμένη της Τεχεράνης». Βέβαια, όπως ο Ερωτόκριτος, θέλησε να τη δοκιμάσει. Αλλά αυτό δεν μοιάζει καθόλου με εκδίκηση μπροστά στη μεγάλη προσφορά που της έκανε. (Ας μην τα πούμε κι όλα, πολλοί θα έχετε δει την ταινία αλλά δεν θα την θυμάστε, να μην κάνω λοιπόν σπόιλερ).

  Ας το σημειώσω κι αυτό.

  Πέρυσι δεν κατέβηκα στην Κρήτη λόγω κορονοïού. Τότε ήταν καλύτερα τα πράγματα από ό,τι τώρα, όμως ήμουν ανεμβολίαστος και φοβόμουν. Αποφάσισα λοιπόν φέτος να κάνω κανονικές διακοπές. Ταινίες έχω σαν στόχο να αναρτώ μια κάθε Πέμπτη, και αυτή να είναι επανέκδοση. Βέβαια δεν έγραψα για τον «Frankestein junior», εκπληκτική κωμωδία που την ξαναείδα για πολλοστή φορά πρόσφατα, όπως και το «MASH» που προβάλλεται αυτή τη βδομάδα. Κάποιες που τις είχα ήδη δει έκανα ξανά κοινοποίηση. 

  Όσο για διάβασμα, λίγο. Διαβάζω με ρυθμό χελώνας το «Έγκλημα και τιμωρία», το οποίο είδα σε μια εκπληκτική παράσταση στην Ιεράπετρα, σε σκηνοθεσία Πόπης Δασκαλάκης.  

Προτεραιότητα έχουν οι φίλοι και το μπάνιο.