Vahid Jalilvand, Μια Τετάρτη του Μαΐου (Wednesday, May 9, 2015)

Vahid Jalilvand, Μια Τετάρτη του Μαΐου (Wednesday, May 9, 2015)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

 

  Χαίρομαι που αρκετά συχνά ιρανικές ταινίες προβάλλονται στις ελληνικές αίθουσες. Εδώ βέβαια συνέβη το ασυνήθιστο, να προβληθεί πρώτα η «Περίπτωση συνείδησης» (2017) και μετά η «Μια Τετάρτη του Μαΐου» (2015). Πάντως η ελληνική μετάφραση του τίτλου «Περίπτωση συνείδησης» («No date, no signature» είναι ο αγγλικός, μετάφραση του ιρανικού) είναι περισσότερο από καίρια, γιατί δίνει το θεματικό στίγμα και της πρώτης ταινίας μυθοπλασίας του Jalilvand (έχει γυρίσει όμως αρκετά ντοκιμαντέρ και σήριαλ), «Μια Τετάρτη του Μαΐου».

  Τρεις ιστορίες συμπλέκονται σε αυτή την ταινία.

  Στην κεντρική που πάνω της κολλάνε οι άλλες δυο, βλέπουμε κάποιον που έχει βάλει αγγελία ότι θα δώσει τριάντα χιλιάδες σε όποιον τις χρειάζεται περισσότερο. Μαζεύεται πλήθος κόσμου με αποτέλεσμα να παρέμβει η αστυνομία. Μου θύμισε μια ταινία του Μπάστερ Κήτον. Αυτός έβαλε αγγελία ζητώντας νύφη, και πλάκωσαν ένα σωρό που άρχισαν να τον καταδιώκουν.

  Γιατί αυτή η αγγελία;

  Δεν μπορεί να ξεπεράσει το θάνατο του πεντάχρονου γιου του, που συνέβη χρόνια πριν. Πέντε χιλιάδες χρειαζόταν για την επέμβαση (είχε τραυματισθεί), δεν τις είχε, και κανείς δεν βρέθηκε να τον βοηθήσει. Τώρα θέλει να βοηθήσει αυτός, παρόλο που δεν είναι πλούσιος (Μου θύμισε τον Ρασκόλνικοφ στο «Έγκλημα και τιμωρία», που δίνει όλα του τα χρήματα στη Σόνια για την κηδεία του πατέρα της).

  Η Νίκη Καρίμι πηγαίνει για την αγγελία. Τα χρειάζεται αυτά τα λεφτά για να εγχειριστεί ο άντρας της, που είναι σχεδόν παράλυτος μετά από ατύχημα. Εκεί διαπιστώνει ότι αυτός που την έβαλε δεν είναι παρά ένας πρώην της, που την εγκατέλειψε.

  Έρχεται και μια άλλη κοπέλα και ζητάει τη βοήθειά του. Ακριβώς τριάντα χιλιάδες χρειάζονται για να αποφυλακισθεί ο άντρας της.

  Αυτή είναι η τρίτη ιστορία, και η μεγαλύτερη.

  Εν τάξει, και σε μας οι γονείς έχουν λόγο για τον ποιο θα παντρευτεί η κόρη τους, αλλά όχι και βέτο. Αν υπάρξει βέτο οι ερωτευμένοι έχουν και άλλη επιλογή: την κλεψά. Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται να γίνεται στο Ιράν. Στην περίπτωση της κοπέλας μάλιστα οι γονείς είναι πεθαμένοι, αυτοί που αντιδρούν στο γάμο είναι η θεία της, στο σπίτι της οποίας μένει, και ο γιος της. Ταπεινή η δουλειά του νέου, δεν έχει και γονείς να πάνε να τη ζητήσουν, δεν έχει ελπίδα να τον δεχτούν γαμπρό.

  Εδώ δεν χρειάστηκε να κλεφτούν οι νέοι. Παντρεύτηκαν κρυφά. Πήγε ξανά να τη ζητήσει, του επιτέθηκε ο γιος της θείας, αμυνόμενος τον κτύπησε στη μύτη, αυτός υπέβαλε μήνυση, και ζητάει τριάντα χιλιάδες για να την αποσύρει.

  Πού να βρεθούν τριάντα χιλιάδες;

  Όχι, με δεκαπέντε δεν γίνεται.

  Μα έχει υποσχεθεί τις άλλες δεκαπέντε (στην πρώην του, για να εγχειριστεί ο άντρας της).

  Τελικά τι θα επιλέξει;

  Η ταινία μου θύμισε Μπέργκμαν, με τα κοντινά πλάνα και τα γκρο πλαν. Επίσης οι πολλές σκηνές σύγκρουσης που βλέπουμε στην ταινία έχουν να κάνουν με την παράδοση του ιρανικού κινηματογράφου, τις ταινίες luti, είδος που ήκμασε πριν την επανάσταση, με τον σκληροτράχηλο ήρωα που συγκρούεται συνεχώς με κάποιους.

  Πολύ καλή ταινία, και εξαιρετική η ερμηνεία της κοπέλας που όμως  το IMDb δεν δίνει το όνομά της. Και βέβαια της Νίκι Καρίμι, μιας από τις ιέρειες του ιρανικού κινηματογράφου.