Ζαν Ρενουάρ, Το κοριτσάκι με τα σπίρτα (La petite marchande d' allumettes, 1928)

Ζαν Ρενουάρ, Το κοριτσάκι με τα σπίρτα (La petite marchande d' allumettes, 1928)

 

  Η τριαντάλεπτη αυτή βωβή ταινία είναι μεταφορά του ομώνυμου παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Η ιστορία διαδραματίζεται παραμονή πρωτοχρονιάς, όπως είναι σήμερα που κάνω την ανάρτηση.

  Συγκινητική ιστορία, φυσικά έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά, και όπως βλέπω στο διαδίκτυο έχουν γυριστεί και άλλες ταινίες με βάση το παραμύθι αυτό, σε κινούμενα σχέδια οι περισσότερες. Η πιο πρώιμη μεταφορά του πρέπει να είναι μια τρίλεπτη ταινία, του 1902, την οποία μπορείτε να δείτε στο youtube.

  Στο παραμύθι του Άντερσεν, αλλά και στην ταινία που σας ανέφερα, το κοριτσάκι είναι κοριτσάκι, όμως στην ταινία του Ρενουάρ το κοριτσάκι είναι κορίτσαρος, τον οποίο υποδύεται η εικοσιοκτάχρονη τότε γυναίκα του Katherine Hessling.

  Είναι φτωχιά, πουλάει σπίρτα. Χιονίζει. Περνάει κόσμος, κανείς δεν αγοράζει. Αντιμετωπίζει και bullying.

  Δεν έχει πουλήσει κανένα κουτί, πώς να γυρίσει σπίτι; Φοβάται, τον πατέρα της, θα διαβάσουμε στο παραμύθι.

  Σουφρώνει σε μια γωνιά.

  Κρυώνει.

  Ανάβει σπίρτα για να ζεσταθεί.

  Είναι δυνατόν;

  Σε λίγο το κρύο την ρίχνει σε λήθαργο.

  Και πηγαίνουμε στο δεύτερο μέρος της ταινίας, όπου το κορίτσι ονειρεύεται. Πηγαίνει σε ένα σπίτι με νευρόσπαστα. Κάποια στιγμή θα εμφανιστούν και άνθρωποι. Ο νεαρός την φλερτάρει, του αρέσει. Ο χάρος θα κάνει την εμφάνισή του, ο νεαρός προσπαθεί να τη σώσει, μάταια.

  Στο παραμύθι η γιαγιά της, η μόνη που την αγαπούσε, την παίρνει μαζί της στον ουρανό.

  Είναι το πιο ενδιαφέρον εικαστικά μέρος της ταινίας, με ονειρικές εικόνες και με πλάνα που μοιάζουν με κυβιστικούς πίνακες.

  Το τέλος;

  Το κοριτσάκι πάγωσε από το κρύο, όπως ο συγχωρεμένος ο χωριανός μου ο Μανώλης Ατζαράκης, ο μέθυσος του χωριού. Ένα βράδυ με παγωνιά έφυγε από το καφενείο, έπεσε στο πεζοδρόμιο, κανείς δεν τον αντιλήφθηκε, δεν ξανασηκώθηκε, το πρωί τον βρήκαν νεκρό.

  Όμως ο ορειβάτης εκείνος στα «Όνειρα» του Κουροσάβα κατάφερε να γλιτώσει, την τελευταία στιγμή.

  Εξαιρετικό είναι και το ιρανικό δεκαοκτάλεπτο φιλμ «Το παγωμένο τριαντάφυλλο». Το τριαντάφυλλο είναι ένα κοριτσάκι. Ίσως ο άγνωστος σκηνοθέτης να το εμπνεύστηκε από το παραμύθι του Άντερσεν. Πρέπει να το δείτε οπωσδήποτε, υπάρχει στο διαδίκτυο.

 

 

Célin Sciamma, Μικρή μαμά (Petite maman, 2021)

Célin Sciamma, Μικρή μαμά (Petite maman, 2021)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Είναι η δεύτερη ταινία της Σελίν Σιαμά που βλέπω μετά το «Πορτραίτο μιας γυναίκας που φλέγεται» (2019) η οποία προβλήθηκε πριν δυο χρόνια στους κινηματογράφους μας.

  Πάλι θα μιλήσω για την πρόσληψη.

  Drama, fantasy χαρακτηρίζει την ταινία το IMDb, το ίδιο και η βικιπαίδεια. Ποιος άραγε κάνει το χαρακτηρισμό στο IMDb, και ποιος γράφει το σχετικό λήμμα στη βικιπαίδεια;

  Γιατί το λέω αυτό.

  Προσέλαβα την ταινία μόνο σαν drama, όχι και σαν fantasy. Αν δεν κατάλαβα καλά και υπάρχει πράγματι fantasy, το fantasy είναι πολύ αδύναμο, και εμένα μου φαίνεται σαν ολότελα περιττό.

  Η Νέλη έρχεται με τους γονείς  της για να αδειάσουν το σπίτι της γιαγιάς της, της μητέρας της μητέρας της, που μόλις πέθανε. Η μαμά δεν αντέχει, φεύγει ξαφνικά για να γυρίσει όμως πάλι. Το κοριτσάκι μένει με τον πατέρα του.

  Συναντάει ένα κοριτσάκι στο δάσος. Πιάνουν φιλίες. Πηγαίνει σπίτι της. Ζει με τη μητέρα της η οποία έχει κάποιο πρόβλημα στο πόδι, κουτσαίνει. Κληρονομικό, και για να το αποφύγει το κοριτσάκι όταν μεγαλώσει θα πρέπει να κάνει εγχείρηση. Είχε δρομολογηθεί να γίνει τη μέρα που θα αναχωρήσει και η Νέλη.

  Παίζουν διάφορα παιχνίδια. Κάποια στιγμή παίζουν και ένα θεατρικό. Πολυπρόσωπο καθώς είναι, κάθε μια τους υποδύεται τρεις τέσσερις ρόλους. -Τι ωραία που παίζεις!!! -Θέλω να γίνω ηθοποιός. 

  Αργότερα η Μάριον θα αναλάβει το ρόλο της μητέρας της Νέλης, που έρχεται από το μέλλον. Παίζει ρόλο κατά τη γνώμη μου. Όχι, είναι fantasy, δηλαδή πραγματικό, κατά τη βικιπαίδεια και το IMDb.

  Αν απορρίψουμε το φανταστικό δεν συμβαίνει τίποτα το συναρπαστικό. Απολαμβάνουμε τη φιλία των δυο αγαπησιάρικων κοριτσιών – η Νέλη μόλις έχει κλείσει τα εννιά, τη γιορτάζουν η φίλη της με τη μητέρα της με μια τούρτα – με την κάμερα να προσπαθεί μόνιμα να δείξει τα χαριτωμένα προσωπάκια τους σε γκρο πλαν. Πολύ καλή ταινία (7,4 η βαθμολογία της), μια ταινία για μικρούς και για μεγάλους.

 

 

Richard Alwyn, Suicide-Secret life of Japan (2001)

Richard Alwyn, Suicide-Secret life of Japan (2001)

 

  Η παροιμία λέει: ήταν κακό το κλήμα, το ’φαγε κι ο γάιδαρος.

  Το κλήμα: πιστεύω ότι οι γιαπωνέζοι έχουν αυτοκτονικά γονίδια. Καμικάζι, χαρακίρι, είναι σε όλους γνωστά.

  Ο γάιδαρος: Η οικονομική ύφεση. Πολλοί βρέθηκαν άνεργοι, πιεσμένοι από χρέη, άστεγοι (πολλοί άστεγοι κατέφευγαν σε ένα παρκάκι). Αρκετοί απ’ αυτούς δεν άντεξαν, αυτοκτόνησαν.

  33.038 αυτοκτονίες έγιναν την προηγούμενη χρονιά (2000), διαβάζουμε σ’ αυτό το σαρανταεννιάλεπτο ντοκιμαντέρ. Τουλάχιστον τριάντα παιδιά κάθε μέρα χάνουν τον πατέρα τους που αυτοκτόνησε.

  Φοβερά νούμερα.

  Ακούμε πολλές συνταρακτικές ιστορίες για άτομα που αυτοκτόνησαν και από άτομα που την τελευταία στιγμή άλλαξαν γνώμη.

  Αγαπημένος τόπος αυτοκτονίας ένα δάσος. Μπαίνουν μέσα, χάνονται, έχουν μαζί τους χάπια, βρέθηκε και ένα δένδρο με κρεμασμένο ένα σχοινί. Η αστυνομία κατά καιρούς πηγαίνει μέσα στο δάσος για να βρει άτομα που έχουν αυτοκτονήσει, πολλά από τα οποία βρίσκονται ήδη σε προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης.

  Και με τα χίλια βάσανα πάλι η ζωή γλυκιά ’ναι, ας το έχουν υπόψη τους οι επίδοξοι αυτόχειρες. Και καλό είναι να πάρουν τηλέφωνο το 1018, γραμμή υποστήριξης των υποψήφιων αυτόχειρων.

  1.056.307 αυτοκτονίες είχαμε φέτος παγκόσμια διαβάζω στο worldometers. Δεν προλαβαίνω να το γράψω και το 7 γίνεται 8. Ξανακοιτάζω, 9. Φαίνεται ότι πριν περάσει ένα λεπτό αυτοκτονεί και κάποιος. 10 τώρα. 11, και πάει λέγοντας.

  Από την αρχή της πανδημίας, εδώ και δυο χρόνια, είχαμε 5,415,087 νεκρούς. Χοντρικά θα λέγαμε ότι για κάθε τρεις νεκρούς από τον κορονοϊό έχουμε ένα νεκρό από αυτοκτονία. Φοβερό!!!