Umberto Pasolini, Για πάντα κοντά σου (Nowhere special, 2020)

Umberto Pasolini, Για πάντα κοντά σου (Nowhere special, 2020)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Σπάνιο είναι το δίδυμο άντρας-κοριτσάκι. Το έχετε δει στους «Μοντέρνους καιρούς» του Τσάπλιν, δεν ξέρω αν το είδατε και στο «Η Αλίκη στις πόλεις» (1974) του Wim Wenders.

  Η διαφορά: το κοριτσάκι στην ταινία του Παζολίνι είναι κόρη του.

  Το θέμα είναι η διαχείριση ενός επερχόμενου θανάτου. Το είδαμε στο «Supernova» (2020) του Harry Maqueen, αλλά πιο χαρακτηριστικά στο «Τρούμαν» (2015) του Gesc Gay. Σ’ αυτό, ο Χουλιάν προσπαθεί να βρει «ανάδοχη οικογένεια» για τον σκύλο του. Στο «Για πάντα κοντά σου» ο John προσπαθεί να βρει ανάδοχη οικογένεια για τον γιο του.

  Γιατί πουθενά ειδικά; (ο αγγλικός τίτλος). Η μια οικογένεια του βρωμά και η άλλη του μυρίζει. Επισκέπτεται διάφορες και μαθαίνουμε για τα προσωπικά τους δράματα. Μια γυναίκα έδωσε για υιοθεσία το μωρό που γέννησε στα δεκαέξι της και τώρα δεν μπορεί να κάνει παιδί. Θέλει πάση θυσία να γίνει ανάδοχη μητέρα.

  Η κοινωνική λειτουργός προσπαθεί να τον βοηθήσει σε αυτή του την προσπάθεια. Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, δεν μπορούν να περιμένουν άλλο.

  Θα το δώσει τελικά σε μια από τις οικογένειες που επισκέφτηκαν.

  Όμως σε ποια;

  Α, εγώ είμαι σαν τον Ποκοπίκο, όπως αυτός δεν λέει μυστικά έτσι κι εγώ δεν κάνω σπόιλερ. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι αν ξαναδιαβάσετε αυτό το κείμενο θα καταλάβετε σε ποια.

  Πολύ συγκινητική ταινία πραγματικά, αξίζει να τη δείτε.