Christian Petzold, Polizeiruf: Tatorte (2018)

Christian Petzold, Polizeiruf: Tatorte (2018)

 

  Οι «Σκηνές εγκλήματος» είναι η τρίτη και τελευταία τηλεταινία της σειράς Polizeiruf που γύρισε ο Christian Petzold.

  Στη συντριπτική πλειοψηφία των αστυνομικών ταινιών ο ύποπτος δεν είναι τελικά ο ένοχος αλλά ο υπεράνω πάσης υποψίας. Αυτή ήταν η περίπτωση των δυο προηγούμενων Polizeiruf που γύρισε ο Petzold. Σ’ αυτήν εδώ έχουμε την εξαίρεση: Αυτός που σκότωσε τη γυναίκα δεν είναι μεν ο σύζυγος με τον οποίο το θύμα βρισκόταν σε διάσταση αλλά ούτε και κάποιος υπεράνω πάσης υποψίας. Ήταν κάποιος άγνωστος ο οποίος ήθελε να την εκδικηθεί, και που εμφανίζεται ελάχιστα δευτερόλεπτα στο έργο.

  Στους «Κύκλους» (2015) είδαμε το ειδύλλιο ανάμεσα στον αστυνομικό και στην αστυνομικίνα να μην ευοδώνεται. Στους «Λύκους» (2016) το ειδύλλιο θα πλεχτεί μετά το τέλος της ιστορίας. Ο Λύκος θα αποκαλύψει και στους δυο τα αισθήματα που τρέφουν ο ένας για τον άλλο.

  Μήπως λείπει το επεισόδιο του 2017; Γιατί στις «Σκηνές εγκλήματος» που γυρίστηκε το 2018 το ζευγάρι έχει χωρίσει.

  Διάβολε, πότε πρόλαβαν;

  Καλά έκανε και δεν γύρισε το επεισόδιο αυτό ο Petzold, δεν είναι ταινία, τηλεταινία είναι, πρέπει να αρέσει σε ένα κοινό που δεν συμμερίζεται τα ίδια γούστα με το σινεφίλ κοινό των ταινιών του, δεν μπορεί να τελειώνει η ταινία και το ζευγάρι να έχει χωρίσει.

  Μα γιατί χώρισε;

  Οι αιτίες για μια ορισμένη εξέλιξη των γεγονότων δεν είναι πάντα ενδοκειμενικές, μπορεί να είναι και εξωκειμενικές που «εκβιάζουν» μια ορισμένη ενδοκειμενική εξέλιξη. Είναι η περίπτωση των «Σκηνών εγκλήματος».

  Ποια είναι η αιτία εδώ;

  Φαντάζομαι θα ήταν κουραστικό να μας δείξει ο Petzold και σ’ αυτή την ταινία το ίδιο ζευγάρι να προσπαθεί να διαλευκάνει το φόνο, το τηλεοπτικό κοινό χρειάζεται αλλαγή και ο σκηνοθέτης (που είπαμε, είναι και ο σεναριογράφος) πρέπει να την προσφέρει. Έτσι σ’ αυτό το φόνο δίπλα στον αστυνομικό είναι μια άλλη αστυνομικίνα.

  Τρέφει αισθήματα γι’ αυτόν. Αυτός την εκτιμά, όμως το μυαλό του είναι στην άλλη.

  Ξέρουν ποιος είναι ο ένοχος, πηγαίνουν να τον συλλάβουν. Αυτός δεν αντέχει, παίρνει τηλέφωνο την πρώην του ενώ βρίσκονται ήδη στο διάδρομο όπου βρίσκεται το διαμέρισμα του δολοφόνου από το καινούριο κινητό του. Αυτή, βαρέθηκε να τον περιμένει και πηγαίνει μόνη της να συλλάβει τον ένοχο. Φωνάζει «αστυνομία» και ανοίγει την πόρτα. Δέχεται τον πυροβολισμό και πέφτει νεκρή. Όμως ο αστυνομικός αντιδρά γρήγορα, τον πυροβολεί και τον σκοτώνει.

  Νιώθει ενοχές, αν δεν την είχε πάρει τηλέφωνο η άλλη θα ζούσε.

  Τελικά τι έγινε, τα βρήκαν;

  Είπαμε, στις τηλεταινίες δεν χωράει unhappy end.

  Πάντως καλύτερο happy end δεν θα μπορούσα να φανταστώ. Αγκαλιασμένοι στον καναπέ βλέπουν Χοντρό-Λιγνό.

  Παρά το άσοφο χιούμορ τους μου αρέσουν εξίσου με τον σατιρικό Τσάρλι Τσάπλιν, που αρέσει περισσότερο στους περισσότερους. Βλέπω ταινίες τους με κάθε ευκαιρία. Δηλαδή ξαναβλέπω, γιατί δεν νομίζω να υπάρχει καμιά που να μην την έχω δει.

  Trivia.

  Ανοίγει τη θήκη του καινούριου κινητού του πατώντας με μια βελόνα μια σχισμή. Εγώ δεν το ήξερα, δεν διάβασα τις οδηγίες (ο γιος μου με κατηγορεί συνέχεια ότι δεν διαβάζω τις οδηγίες), βαρέθηκα να τις κοιτάξω, λέω θα το βρω. Τελικά βέβαια το βρήκα, λίγο έλειψε όμως να το χαλάσω το καινούριο κινητό μου. Με τα κινητά δεν έχω καθόλου καλή σχέση, προτιμώ το pc. Από το pc μπαίνω σε facebook, whatsupp, twitter, tiktok, Instagram κ.λπ. Δεν είναι μόνο το ότι η μικρή οθόνη με κουράζει, είναι και το ότι πληκτρολογώ με τυφλό σύστημα, δηλαδή πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με το κινητό. Τελικά μόνο το τηλεπαιχνίδι BubbleVerse 3D παίζω με το κινητό, γιατί μ’ αυτό έχω πολύ καλύτερα αποτελέσματα.

  Έγινε μια αναφορά στους Four tops. Το Standing in the shadows of love είναι αγαπημένο μου τραγούδι.

  Και εδώ τελειώσαμε με τον Petzold. Μου άρεσε πάρα πολύ καθώς και στο φίλο μου το Γιάννη, που μαζί είδαμε τρεις ή τέσσερις ταινίες του.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για τους «Λύκους», όμως αυτή ήταν η προ-προηγούμενη ταινία του. Η προηγούμενη ήταν το «Transit» (2018) την οποία είδαμε πριν τρία χρόνια, τότε που προβλήθηκε στις αίθουσες, και η επόμενη, και τελευταία μέχρις στιγμής, η «Νύμφη του νερού» (2020) που την είδαμε πριν πέντε μήνες, τότε που προβλήθηκε στις αίθουσες, και που στάθηκε η αφορμή για να δω πακέτο τον Christian Petzold.