Panah Panahi, Hit the road (2021)

 

Panah Panahi, Hit the road (2021)

 

  Μετά την πρώτη μικρού μήκους ταινία του Πανάχ Παναχί, γιου του Τζαφάρ, που έχει τίτλο «Η πρώτη ταινία», είδαμε και την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, «Hit the road».

  Πρόκειται για ένα ιρανικό road movie.

  Μια οικογένεια ταξιδεύει. Πού πάνε; Αργότερα μαθαίνουμε ότι ο μεγάλος γιος που οδηγεί θα το σκάσει από τα σύνορα. -Μα τι φοβάσαι; Αυτοί που παίρνουν τις βάρκες να φοβούνται. Τότε καταλαβαίνουμε γιατί άφησαν τα κινητά σπίτι τους, απαίτηση του trafficker.

  Όμως ο μικρός (κάπου εννιά χρονών) τους ξεγέλασε. Το ανακάλυψαν και του το πήραν. Το έκρυψαν σε ένα σημείο για να το πάρουν κατά την επιστροφή. Ο μικρός διαμαρτύρεται έντονα. Διακινδυνεύει η σχέση του, τι θα συμβεί αν η φίλη του τον πάρει τηλέφωνο και δεν απαντήσει;

  Όλα τα λεφτά είναι ο μικρός, που κλέβει κυριολεκτικά την παράσταση. Αεικίνητος, όλο φασαρία και σχόλια που προκαλούν το γέλιο, θα ταλαιπωρήσει πολύ τους γονείς του, ιδιαίτερα τον πατέρα του που είναι με σπασμένο πόδι.

  -Θα καλοπεράσουν οι επιβάτες του λεωφορείου, σχολιάζει η μητέρα.

  Είχε μπουκάρει μέσα ο μικρός και άντε να τον βγάλεις μετά έξω. Ο οδηγός δεν είχε αντίρρηση να τον πάρει. Τον είχαν ρωτήσει για το δρόμο, δεν θα τον βρείτε εύκολα, τους λέει, ακολουθήστε με, προς τα εκεί πηγαίνω κι εγώ.

  Ένα από τα πιο σπαρταριστά επεισόδια είναι το παρακάτω.

  Συναντάνε τους traffickers. Συνομιλούν. Ακούγεται η φωνή του μικρού από μακριά: -Λύστε με. Τον είχαν δέσει σε ένα δένδρο για μην τους δημιουργήσει προβλήματα σ’ αυτή την επαφή.

  Υπάρχει ολόκληρο είδος στον ιρανικό κινηματογράφο με ταινίες που παίζουν παιδιά. Στράφηκαν σ’ αυτό οι σκηνοθέτες επειδή είχαν πρόβλημα να γυρίσουν ταινίες με τις απαγορεύσεις που επέβαλε το καθεστώς, ιδιαίτερα όσον αφορά τις γυναίκες. Αυτό βέβαια την πρώτη δεκαετία μετά την επανάσταση, γιατί καθώς χαλάρωναν οι απαγορεύσεις άρχισε σιγά σιγά και ο κινηματογράφος με παιδιά να φθίνει.

  Έχω γράψει ότι δεν μου αρέσουν ταινίες με γρήγορη εναλλαγή μικρών πλάνων, με κουράζουν. Εδώ βλέπουμε τη κάμερα να τους παρακολουθεί σχεδόν ακίνητη, συχνά από μακριά, σε πλάνα μεγάλης διάρκειας. Χαρακτηριστικό είναι το πλάνο που πατέρας και γιος, περιμένοντας τους βαρβάρους -συγνώμη, τους traffickers- συζητούν τρώγοντας ένα μήλο, η οποία κρατάει έξι ολόκληρα λεφτά. Εξαίρεση αποτελούν τα πλάνα από τις σκηνές μέσα στο αυτοκίνητο.

  Γέλασα πολύ με τον πιτσιρικά, εσείς δεν ξέρω αν μπορέσετε να γελάσετε. Δεν θυμάμαι καμιά ιρανική κωμωδία να έχει φτάσει στις ελληνικές αίθουσες προβολής.

  Δεν μπορώ να μην αναφέρω μια άλλη σπαρταριστή ιρανική ταινία με κεντρικό χαρακτήρα πάλι έναν πιτσιρικά, την «The skier» (2018) του Fereydoun Najafi, την οποία είδα πριν δυο χρόνια.