Fereydoun Najafi, The skier (2018)

Fereydoun Najafi, The skier (2018)

 

  Του 2018 η ταινία, με πήγε πίσω δυο δεκαετίες, στο «Άσπρο μπαλόνι», στο «Κλειδί», «Τα παιδιά του παραδείσου» κ.λπ. ταινίες στις οποίες οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι παιδιά. Ένα δωδεκάχρονο παιδί, ο Jolie (κατά το Angelina Jolie) είναι ο κεντρικός χαρακτήρας.

  Ζει σε μια ορεινή περιοχή στην οποία επικρατεί ακόμη το φυλετικό σύστημα. Ένα ιρανικό κρι κρι γλίτωσε από τους λύκους βρίσκοντας καταφύγιο στο σπίτι τους. Ο μικρός Jolie το πήρε υπό την προστασία του. Έλα όμως που πρέπει να το δώσουν για μια επιθανάτιο θυσία, έθιμο της περιοχής; Έδωσαν και σ’ αυτούς όταν πέθανε ο παππούς του, δεν έχουν άλλη επιλογή. Δεν μπορούν να δώσουν αρνί γιατί και σ’ αυτούς έδωσαν κατσίκι.

  Ο μικρός είναι αποφασισμένος να το σώσει.

  Πώς;

  Πέρυσι είχε βγει πρώτος σε αγώνες σκι, γιατί να μη βγει και φέτος; Με τα λεφτά που θα πάρει θα αγοράσει μια άλλη κατσίκα να τη δώσουν στη θέση της δικής τους.

  Την κουβαλάει στο χωριό που θα γίνει η κηδεία. Θα περάσει όμως πιο πρώτα από τη θεία του, θα της ζητήσει να κρατήσει την κατσίκα του, ενέχυρο, και να αγοράσει μια δική της. Αν δεν βρει τα λεφτά να την πληρώσει να την κρατήσει.

  Στο δρόμο θα αντιμετωπίσει δυσκολίες και θα συναντήσει διάφορα πρόσωπα. Ανάμεσα σ’ αυτά είναι και ένα νεαρό κορίτσι που πηγαίνει να φωτογραφίσει ένα γάμο. Επί τη ευκαιρία γιατί να μην φωτογραφήσει και τον μικρό;

  Θα  τους δούμε και τους δυο στο ένα τρίτο της ταινίας, σε κωμικά επεισόδια. Ο μικρός συνεχώς αγανακτεί μαζί της ενώ αυτή φαίνεται να το διασκεδάζει.

  Η ταινία μου θύμισε την «Σιωπή» του Μοχσέν Μαχμαλμπάφ, όπου και πάλι έχουμε ένα παρόμοιο δίδυμο, ένα μεγάλο κορίτσι και ένα μικρό αγόρι.

  Το κορίτσι τον πλησιάζει. -Μη με πλησιάζεις, της λέει, μπορεί να μας δει κανείς φρουρός της επανάστασης. -Μα είσαι μικρός. Θα πούμε ότι είσαι αδελφός μου, του λέει.

  Για όσους δεν ξέρετε τα του Ιράν, μια γυναίκα δεν μπορεί να βρίσκεται μαζί με έναν άντρα αν δεν είναι συγγενής της.

  Ωχ, τη βάψανε, συναντάνε ένα φρουρό της επανάστασης που πηγαίνει σε κάποιο φυλάκιο για τη βάρδια του.

  Τίποτα δεν συμβαίνει. Βλέπουμε τον φρουρό, όπως ταιριάζει και στη θέση του, να φέρεται αμήχανα, ντροπαλά, αποφεύγοντας να την κοιτάξει, ενώ αυτή είναι εντελώς άνετη μαζί του, σχεδόν τον φλερτάρει. Τον πείθει να τους μεταφέρει στον ώμο του το κατσίκι να περάσουν ένα ύψωμα.

  Να μην τον πάρει μια φωτογραφία;

  -Μην την ανεβάσεις στο διαδίκτυο, θα με περάσουν για λαθροκυνηγό.

  Συναντάνε μια σπηλιά. -Εδώ είναι που άφηναν παλιά τους γέρους να πεθάνουν, όμως εγώ δεν το πιστεύω.

  Να το πιστέψει. Το είδα στην «Μπαλάντα του Ναραγιάμα» του Σοχέι Ιμαμούρα. Θυμάμαι και τον πατέρα μου που μου έλεγε, έχοντας βαρεθεί τα γηρατειά μου, -Μου φαίνεται ότι ήταν πιο καλά παλιά που τους γέρους τους γκρεμίζανε.

  Ετυμολογία;

  Ρίχνω στον γκρεμό.

  Σήμερα με μεταφορική σημασία σημαίνει «ρίχνω από ψηλά», και σε μέση φωνή «έπεσα από ψηλά», π.χ. από μια σκάλα. Επίσης έχει τη σημασία του κατεδαφίζω.

  Ο συγχωρεμένος ο φίλος μου ο Μιχάλης γκρεμίστηκε από γκρεμό. Αυτοκτόνησε. Πάνε κάπου δεκαπέντε χρόνια.

  Απολαυστική ιστορία που εκτυλίσσεται σε ένα χιονισμένο ορεινό τοπίο.

  Είναι η πρώτη ταινία μυθοπλασίας του Φερεϊντούν Νατζαφί, ο οποίος μέχρι τότε γύρισε ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ, πολλά από τα οποία προβλήθηκαν σε διάφορα φεστιβάλ όπως το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και αρκετά βραβεύτηκαν.

  Πάρα πολύ μου άρεσε η ταινία, αλλά στην ελληνικές αίθουσες δεν νομίζω ότι θα φτάσει, που έτσι κι αλλιώς είναι κλειστές λόγω κορονοϊού.

  Θέλετε να τη δείτε;

  Κάνετε εγγραφή στο imvbox, 30 δολάρια το χρόνο, 25 ευρώ. Όμως θα τη δείτε με αγγλικούς υπότιτλους. Μόλις μια ταινία συνάντησα μέχρι τώρα και με ελληνικούς.

  Θυμήθηκα ότι ήθελα να το γράψω ψάχνοντας για frame. Μια τέτοια σαμπρέλα είχα και εγώ φοιτητής, και τη χρησιμοποιούσα σαν φουσκωτό στρώμα θαλάσσης στα μπάνια μου στην Ιεράπετρα τα καλοκαίρια, όχι για να τσουλάω σε χιονισμένες πλαγιές όπως κάνει ο μικρός για να γλιτώσει περπάτημα και χρόνο.   

  Ο Fereydoun Najafi (γεν. 1977) σπούδασε κινηματογραφία. Πριν γυρίσει τον «Σκιέρ», την πρώτη  μεγάλου μήκους ταινία του, γύρισε ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ, πολλές από τις οποίες βραβεύθηκαν σε διάφορα φεστιβάλ.