Λήδα Παναγιωτοπούλου, Η χρυσόμυγα και το κίτρινο σύννεφο, Ζαχαρόπουλος 2020, σελ. 45

Λήδα Παναγιωτοπούλου, Η χρυσόμυγα και το κίτρινο σύννεφο, Ζαχαρόπουλος 2020, σελ. 45

 

Η παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

  Μετά το «Η Γκρέτα και το κίτρινο λουλούδι» η Λήδα Παναγιωτοπούλου μας δίνει το καινούριο της παιδικό βιβλίο, «Η χρυσόμυγα και το κίτρινο σύννεφο».

  Καλά το καταλάβατε, ο τίτλος είναι κατά κάποιο τρόπο παράφραση του τίτλου του προηγούμενου βιβλίου της. Αντί για «Γκρέτα» έχουμε «Χρυσόμυγα», και αντί για «λουλούδι» έχουμε «σύννεφο». 

  «Η χρυσόμυγα ξύπνησε χαρούμενη. Δεν πρόλαβε να πατάξει στο πρώτο ανοιξιάτικο λουλούδι που βρέθηκε μπροστά της και μια πεταλούδα με μπλε και πορτοκαλί φτερά…».

  Σε λίγο πλησίασε ένας τζίτζικας. Συνάντησε και άλλα ζώα στο δρόμο της. «Οι σκίουροι, οι αλεπούδες, οι σκαντζόχοιροι, τα ελάφια την έβλεπαν με πολλή χαρά».

  Κάποια στιγμή δίψασε και έσκυψε σε ένα μικρό λάκκο να πιει νερό. «Αφού ξεδίψασε, αποφάσισε να πάει μέχρι το ξέφωτο της αγάπης· εκεί μαζεύονταν όλα τα πλάσματα του δάσους που δεν αγαπούσαν τους καυγάδες και τις διαφωνίες. Τους άρεσε να ζουν ήρεμα και εργατικά».

  Αλήθεια, υπάρχει κανένα τέτοιο μέρος και για μας τους ανθρώπους;

  Πηγαίνοντας προς το ξέφωτο της αγάπης θα συναντήσει και άλλα πλάσματα. Όμως ένα κίτρινο σύννεφο της κίνησε την απορία. Γιατί είναι τόσο κίτρινο; Παλιά δεν ήταν έτσι.

  «Γιατί ο αέρας τότε ήταν καθαρός. Τώρα δεν μπορώ καλά-καλά ν’ αναπνεύσω και το χρώμα μου έχει αλλάξει. Κοντεύω να ξεχάσω ποιος είμαι».

  Επί πλέον νοιώθει τύψεις.

  Γιατί;

  «Γιατί δεν μου αρέσει να ρίχνω βρώμικη βροχή στη γη· ξέρω ότι της κάνω πολύ κακό».

  Για την ακρίβεια, ρίχνει όξινη βροχή που καταστρέφει μάρμαρα και δάση, σε ένα από τα οικολογικά παραμύθια μου στο «Χορό της βροχής» αναφέρομαι σ’ αυτή.

  Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

  «Ο ήλιος τους άκουγε και είχε γίνει πολύ σκεφτικός, είχε σχεδόν μελαγχολήσει. Θυμάται τις παλιές καλές μέρες και τις νοσταλγούσε. Πόσο δίκιο είχαν! Πράγματι οι άνθρωποι έκαναν τόσο κακό· κι εκείνος έχει γίνει πιο καυτός τώρα με τις ακτίνες του, κάποιες φορές ταλαιπωρεί πολύ τη φύση. Αντί να την ζεσταίνει την καίει, και αυτό δεν είναι καλό».

  Το φαινόμενο του θερμοκηπίου αποτελεί επίσης το θέμα ενός από τα οικολογικά μου παραμύθια.

  Το παραμύθι γίνεται σαν ένα road movie. Καθώς προχωρεί η χρυσόμυγα συναντάει διάφορα ζώα με τα οποία συνομιλεί. Ενθουσιασμένη φτάνει στο ξέφωτο της αγάπης. Είναι τόσο όμορφα εκεί που αποφάσισε να μείνει οριστικά.    

  Υπάρχει κάτι που κάνει τα βιβλία της Λήδας Παναγιωτοπούλου ξεχωριστά: είναι εικονογραφημένα από τον άντρα της, τον Νίκο Οικονομίδη, ο οποίος είναι ένας καταξιωμένος ζωγράφος. Εξαιρετική η εικονογράφησή του, που πολύ μου θύμιζε τους φωβιστές.

  Ξέρω ότι το μπλε είναι το αγαπημένο χρώμα του. Το διαπίστωσα στο βιβλίο «Στίχοι στο καβαλέτο», όπου εδώ αντιστρέφονται οι όροι, η σύζυγός του «εικονογραφεί» τους πίνακές του με στίχους εμπνευσμένους απ’ αυτούς. Επίσης στο εξώφυλλο του «50/50» με πίνακές του, το κάτω μισό είναι μπλε. Όμως εδώ το χρώμα που κυριαρχεί είναι το κόκκινο.

  Μακριά από μας. Προς το παρόν στην Αττική βρισκόμαστε στο επίπεδο ετοιμότητας 3, με το κίτρινο χρώμα. Μακάρι να μην περάσουμε στο επίπεδο 4 γιατί τότε τη βάψαμε: με κόκκινο.