Miia Tervo, Aurora (2019)

Miia Tervo, Aurora (2019)

 

  Εν όψει της προβολής της ταινίας του Φινλανδού J.-P. Valkeapää «Τα σκυλιά δεν φοράνε παντελόνια» την επόμενη Πέμπτη (αν δεν αναβληθεί η προβολή της λόγω κορονοϊού. Τελικά διαβάζω ότι δεν θα προβληθεί) είπα να δω και την ταινία «Αυγή» του επίσης Φινλανδού «Miia Tervo». Μέχρι τώρα οι μόνες φινλανδικές ταινίες που έχω δει είναι του Aki Kaurismäki.

  Το θέμα της ταινίας είναι ο έρωτας δύο ταλαιπωρημένων ψυχών. Ο Arian, μετανάστης από το Ιράν. Έχει μαζί του τη μικρή του κόρη. H Aurora, νεαρή Φινλανδέζα, μόλις χώρισε με το φίλο της.

  Ο Arian πρέπει να καταφέρει να αποκτήσει άδεια παραμονής. Το γραφείο μεταναστεύσεων είναι κατηγορηματικό: μόνο αν παντρευτεί Φινλανδέζα μπορεί να αποκτήσει την πολυπόθητη άδεια.

  H Aurora πρέπει να διαχειριστεί το χωρισμό της και τον ηλικιωμένο πατέρα της, που έχει τις παραξενιές του.

  Ο Arian μένει προσωρινά σε μια Φινλανδέζα καλή σαμαρίτειδα που έχει παντρευτεί έναν Άραβα. Αυτός δεν είναι καθόλου ενθουσιασμένος με αυτή τη φιλοξενία, όμως δεν μπορεί να πάει κόντρα στη γυναίκα του. Δεν έχουν εχθρικές σχέσεις αλλά ούτε και φιλικές.

  Κάποια στιγμή ο Arian και η Aurora συναντιούνται τυχαία σε ένα καφέ. Θα αναπτυχθεί μια φιλική σχέση ανάμεσά τους. Αυτός της προτείνει να τον παντρευτεί. Θα την πληρώσει. Αυτή αρνείται, και προσπαθεί να του βρει νύφη. Όμως κάποια στιγμή θα καταλήξουν στο κρεβάτι.

  Όχι, δεν του κάνουν καθόλου οι νύφες που του παρουσιάζει. Του βρίσκει μια καλύτερη, που δεν έχει καθόλου ενδοιασμούς. Κλείνεται η συμφωνία.

  Η Aurora καταλήγει στο νοσοκομείο μετά από ένα ατύχημα. Οδηγούσε μεθυσμένη. Όχι, δεν είναι αλκοολική, αλλά όταν πέφτει ψυχολογικά μεθάει. Βλέπει ότι τον έχει χάσει, της τον παίρνει η άλλη, θα πάνε στο Τόκιο.

  Τυχαία τη συναντάει στο σουπερμάρκετ. Μαζί της είναι κάποιος άλλος, της τον συστήνει. Προφανώς δεν προχώρησε η ιστορία με τον Arian.    

  Τον ψάχνει, όμως αυτός έχει πάρει πόδι από το σπίτι της Φινλανδέζας. Την κατάφερε επιτέλους ο άντρας της. Του έδωσαν όμως το τροχόσπιτό τους.

  Παίρνει το αυτοκίνητό της και τρέχει να τον βρει.

  Θα τον προφτάσει;

  Στα romance η αφηγηματική αναμονή είναι δεδομένη, όχι όμως στα drama. Θυμάμαι πώς διαψεύστηκα στην «Oloture» (2019) του Keneth Gyang, που ενώ περίμενα το happy end τελικά το τέλος ήταν unhappy.

  Την πρώτη φορά τον προσπερνάει, τη δεύτερη τους κρύβει ένα φορτηγό.

  Ευτυχώς το τέλος είναι happy. Το φορτηγό φεύγει από τη μέση. Βλέπουν ο ένας τον άλλο. Πηγαίνει προς το μέρος της και αγκαλιάζονται. Μετά αυτή τρέχει και αγκαλιάζει το κοριτσάκι.

  Πρέπει να έχω δει και άλλες ταινίες με αυτό το θέμα, το σμίξιμο δυο ταλαιπωρημένων ψυχών, όμως δεν μου έρχεται καμιά στο μυαλό.

   Δεν είναι κλειστοφοβική ταινία όπως «Τα σκυλιά δεν φοράνε παντελόνια», εδώ βλέπουμε συχνά εξωτερικούς χώρους, χριστουγεννιάτικους, γεμάτους χιόνια. Θα έλθουν και τα Χριστούγεννα και ο Arian με τον Άραβα θα ντυθούν αη Βασίληδες.

  Αλλά είδαμε επίσης σκηνές σε ντίσκο. Φαίνεται αρέσουν όχι μόνο στους Φινλανδούς αλλά και στους Νηγηριανούς, γιατί και στην «Oloture» είδαμε σκηνές σε ντίσκο.

  Μου άρεσε πολύ η ερμηνεία της Mimosa Willamo που, παρεμπιπτόντως, έχει το ίδιο όνομα με την κυρία από την Αλβανία που μου καθαρίζει το σπίτι. Τελικά είπα να το ψάξω στη βικιπαίδεια, όπως συμπτωματικά πριν λίγο καιρό έψαξα το όνομα Daria (θηλυκό του Δαρείος). Βρήκα ότι τελικά είναι σκανδιναβικό όνομα.