Jules Dassin, Rififi (1955)

Jules Dassin, Rififi (1955)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους

  Κλασική ταινία στο είδος της, ένα είδος που δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, το crime. Φοβάμαι μην την αδικήσω, γι’ αυτό λέω από τώρα ότι η βαθμολογία της στο IMDb είναι 8,1.

  Έχω δει κι άλλες ταινίες, μια θυμάμαι βασιζόταν σε πραγματικό γεγονός και στα γυρίσματά της υπήρξε ένας σύμβουλος που συμμετείχε στη ληστεία.  

  Τέσσερις ήταν, μπήκαν από διπλανό σπίτι και έκλεψαν το χρηματοκιβώτιο που είχε κοσμήματα αξίας νομίζω 250.000 δολαρίων, αλλά βέβαια με αγοραστική αξία εκείνης της εποχής.

  Τα κατάφεραν.

  Αλλά όπως γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, για να υπάρξει η ποιητική δικαιοσύνη, κάποιος έπρεπε να κάνει τη μ@λ@κία.

  Δίνει ένα δακτυλίδι στη φιλενάδα του η οποία το θεωρεί δεδομένο ότι είναι ψεύτικο. Έτσι τους ανακαλύπτει, όχι η αστυνομία, αλλά μια αντίπαλη συμμορία, που ήταν ανακατεμένη με ναρκωτικά. Γιατί να μην τα βάλει στο χέρι της;

  Εν τάξει, με ενδιαφέρον την είδα, αν και έπληξα φοβερά με την ίδια τη ληστεία, και προπαντός με την προσπάθεια να ανοίξουν το χρηματοκιβώτιο. Νομίζω ότι θα έπρεπε να είχε περιοριστεί η διάρκεια των σχετικών σκηνών.  

  Είδαμε για μια ακόμη φορά το κλασικό κλισέ: οι ληστές έχουν τα ελαφρυντικά τους, δεν είναι κατά βάθος κακοί. Ο ένας είχε ταλαιπωρημένη παιδική ηλικία, ο άλλος, το κεντρικό πρόσωπο, ανέλαβε όλη την ευθύνη μιας ληστείας πάνω του για να μην μπλέξει ο μικρός της παρέας. Είναι «κακοί», όμως δεν γίνεται να μην τους συμπαθήσουμε κάπως, ιδιαίτερα εγώ που έχω δηλώσει ότι δεν μου αρέσει να βλέπω ταινίες όπου οι κεντρικοί ήρωες είναι αρνητικά πρόσωπα.

  Και το άλλο: χέστηκα αν έκλεψαν ένα χρηματοκιβώτιο με κοσμήματα πανάκριβα. Είναι για να τα φοράνε οι πλούσιες, δεν πα να…